της Όλγας Σελλά
Ευτυχώς είναι αρκετές οι παραστάσεις που θα θυμόμαστε από τη σεζόν 2023-2024 (από τον Σεπτέμβριο του 2023 μέχρι και τον Αύγουστο του 2024). Ευτυχώς, γιατί με τόσες παραστάσεις που προσφέρονται για θέαση, κάτι δεν θα πήγαινε καθόλου καλά, αν θυμόμασταν ελάχιστες. Στη λίστα που ακολουθεί (στο αγαπημένο δημοσιογραφικό θέμα στο τέλος κάθε χρόνου) περιλαμβάνονται όλες οι παραστάσεις που ξεχώρισα, προτάσσονται όμως εκείνες που συνεχίζονται κι αυτή τη σεζόν και προλαβαίνετε ακόμα να τις δείτε.
Αυτές που ακόμα συνεχίζονται
– «Η καρδιά του σκύλου» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, («Κιβωτός). Ένα σπουδαίο κείμενο, μια άψογα χορογραφημένη παράσταση. (Μέχρι 12/1/25).
– «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», του Τομ Στόπαρντ, σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (Θέατρο της οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής). Ένα πάντα φρέσκο κείμενο, μια παράσταση που έπαιξε εύστοχα με τα είδη του θεάτρου και της εικόνας, με τη διαδρομή και την ιστορία τους. (Μέχρι 5/1/25).
– «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», του Ματέι Βίζνιεκ σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου («Μπέλλος»). Ένα σύγχρονο πολιτικό θεατρικό έργο, που με τη συμβολή του σουρεαλισμού αγγίζει ευαίσθητα και δύσκολα θέματα. (Επαναλαμβάνεται από 15/1/25).
– «Μάθε με να φεύγω», του Άκη Δήμου, σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Μια καλοδουλεμένη παράσταση, ένα ωραίο θεατρικό κείμενο, τρεις υπέροχες ερμηνείες. (Μέχρι 5/1/25).
– «Στη σκιά του Λούσια», σε δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία και ερμηνεία Ρηνιώς Κυριαζή, («Από Μηχανής Θέατρο»). Μια χειροποίητη παράσταση, σαν αερικό. (Μέχρι 7/1/25).
Και αυτές που θα θυμάμαι
– Η «Ορέστεια» του Αισχύλου και του Θεόδωρου Τερζόπουλου (Επίδαυρος.
– Οι «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία Μπομπ Ουίλσον( Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
– «Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών» της Όλγκα Τοκάρτσουκ από τον Σάιμον Μακμπέρνι και την Complicite (Στέγη).
– «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, σκηνοθεσία Θεοδ. Τερζόπουλος, (Στέγη).
– «Ο αποτυχημένος» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, (Εναλλακτική Σκηνή Λυρικής Σκηνής).
– «Hecuba, not Hecuba», κείμενο, σκηνοθεσία Τιάγκο Ροντρίγκες (Επίδαυρος).
– «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ, σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς («Προσκήνιο»).
-«Σαλό», μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του Παζολίνι, από τον Άρη Μπινιάρη (Εναλλακτική Σκηνή Λυρικής Σκηνής).
– «Οι απόγονοι», σε δραματουργική σύνθεση Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου, που πρωταγωνίστησαν (ΠΛΥΦΑ).
Οι καλύτερες ερμηνείες
Οι πολλές παραστάσεις συνοδεύονται και από πολλές ερμηνείες. Και ομολογουμένως το επίπεδο των Ελλήνων ηθοποιών κάθε χρονιά εντυπωσιάζει, τέρπει, μαγεύει. Οι ερμηνείες, ανδρικές και γυναικείες, που συγκράτησα, που με συγκίνησαν, με εντυπωσίασαν και μετέδωσαν τον ρόλο που είχε ο καθένας και η καθεμιά να ερμηνεύσουν μ’ έναν ξεχωριστό, διακριτό, αφοσιωμένο, ευαίσθητο τρόπο. Είναι ερμηνείες από παραστάσεις που είδα στη διάρκεια όλου του 2024 (περιλαμβάνονται δηλαδή και ερμηνείες της σεζόν που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο). Οι παραστάσεις που ξεκίνησαν στα τέλη του Νοεμβρίου ή στις αρχές του Δεκεμβρίου και δεν τις έχω δει ακόμα, θα συνεχιστούν, προφανώς, και το 2025, οπότε οι όποιες ερμηνείες αξίζει να προσεχθούν θα έχουν τη θέση τους στον αντίστοιχο απολογισμό του 2025. Και πάλι, φέτος, δεν θα μείνω στη γνωστή πεντάδα. Κάθε λίστα θα έχει τους και τις ηθοποιούς που διακρίθηκαν για την ερμηνεία τους, χωρίς αριθμητικό πλαίσιο. Μόνο με αλφαβητική σειρά. Να σημειώσω μόνο, ότι οι γυναικείες ερμηνείες που ξεχώρισαν είναι περισσότερες αυτή τη χρονιά από τις ανδρικές.
Εκτός λίστας, γιατί επρόκειτο για μια ξεχωριστή θεατρική συνθήκη, η Στεφανία Γουλιώτη για την 24ωρη παρουσία της στην παράσταση-πείραμα-περφόρμανς-χάπενινγκ «The Second Woman», των Nat Randall και Anna Breckon στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Ανδρικές ερμηνείες
– Προμηθέας Αλειφερόπουλος («Festen» του Τόμας Βίντερμπεργκ, σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου).
– Βαγγέλης Αμπατζής («Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σκηνοθεσία Αντόνιο Λατέλα).
– Μιχάλης Βαλάσογλου («Προμηθέας», σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη).
– Γιώργος Γάλλος («Ηρακλής Μαινόμενος» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά).
– Περικλής Μουστάκης («Ο πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ, σκηνοθεσία Ελένης Σκότη).
– Γιάννης Νιάρρος («Ο αποτυχημένος» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου).
– Αργύρης Ξάφης («Το πιο όμορφο σώμα που βρέθηκε ποτέ σ’ αυτό το μέρος», του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου).
– Πάνος Παπαδόπουλος («Περιμένοντας τον Γκοντό», σκηνοθεσία Θωμάς Μοσχόπουλος).
– Άρης Σερβετάλης («Η καρδιά του σκύλου», του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα).
– Χάρης Χαραλάμπους – Καζέπης «Μάθε με να φεύγω» του Άκη Δήμου, σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη).
Χάρης Χαραλάμπους – Καζέπης, Άρης Σερβετάλης
Γυναικείες ερμηνείες
– Εβελίν Ασουάντ («Ορέστεια» του Αισχύλου, σκηνοθεσία Θεόδωρος Τερζόπουλος).
– Στεφανία Γουλιώτη («The Doctor», του Robert Icke, σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου).
– Νατάσα Εξηνταβελώνη («Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά).
– Ανθή Ευστρατιάδου («Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Τιμοφέι Κουλιάμπιν).
– Άννα Καλαϊτζίδου («Ο τρόμος του κροκόδειλου), της Μέγκαν Τάιλερ, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
– Αλεξία Καλτσίκη («Λεωφορείο ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά).
– Σύρμω Κεκέ («Ο τρόμος του κροκόδειλου», της Μέγκαν Τάιλερ, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
– Μαίρη Μηνά («Ο άσχημος» του Marius Von Mayenburg, σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή).
– Ευδοκία Ρουμελιώτη («Η Ορέστεια του Στρίνμπεργκ» κείμενο – σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου).
– Ελίζα Σκολίδη («Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», του Ματέι Βίζνιεκ, σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου).
– Σμαράγδα Σμυρναίου («Η κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη, σκηνοθεσία Μάνος Καρατζογιάννης).
– Θεοδώρα Τζήμου («Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά).
– Γιούλη Τσαγκαράκη («John» της Anni Baker, σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη)
Εβελίν Ασουάντ,Σύρμω Κεκέ- Άννα Καλαϊτζίδου
