του Μπένη Νατάν
Το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας το μισούσα. Δεν ξέρω γιατί, μου φαινόταν βουνό, ονόματα που δεν καταλάβαινα, όπως «μίσχος», «κοτυληδόνες» και χίλια δυο άλλα. Στην αριθμητική δεν είχα πρόβλημα, την έπαιζα στα δάχτυλα, γραμματική επίσης. Αλλά στη Φυσική Ιστορία δεν έπιανα τίποτα. Ντρεπόμουν και να το πω. Εγώ, ο καλός μαθητής, δεν τα έβγαζα πέρα με τα φυτά και τα άνθη. Ακόμα και σήμερα δεν ξεχωρίζω την οξιά από το κυπαρίσσι, το τριαντάφυλλο από την παπαρούνα.
Στο σπίτι μελετούσα, αλλά δεν κατάφερνα να ξεπεράσω το πρόβλημα. Φοβόμουν μη με σηκώσει στο μάθημα ο δάσκαλός μας, ο κύριος Παπαϊωάννου, και τα κάνω θάλασσα.
Έφτασε η ώρα του μαθήματος, ο κύριος Παπαϊωάννου έβγαλε εκείνο το τρομερό, μαύρο σημειωματάριο, παρατηρούσε ποιος δεν είπε μάθημα, ο φόβος μου ήταν απερίγραπτος. Στράφηκα στον διπλανό μου, «Φάλη, πονάω εδώ δεξιά, πολύ». Ο Φάλης, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, φώναξε στον δάσκαλο, «κύριε Παπαϊωάννου, ο Μπένης πονάει στη σκωληκοειδίτιδα!»
Ο δάσκαλος με πήγε αμέσως στην νοσοκόμα του σχολείου και τηλεφώνησαν στη μητέρα μου να με πάρει. Η αλήθεια ήταν πως φοβόμουν. Η ξαδέλφη μου είχε πάθει περιτονίτιδα και σώθηκε στο τσαφ. Το απόγευμα ήλθε ένας χειρουργός, με το χέρι του πίεζε εδώ, πίεζε εκεί, με ρωτούσε αν πονάω και τελικά απεφάνθη πως δεν ήταν σοβαρό και καλό θα ήταν να μείνω στο κρεβάτι για δύο μέρες. Ησύχασα.
Η Φυσική Ιστορία δεν είχε τελειώσει όμως. Το μάθημα έφτασε ξανά και έτρεμα. Αλλά δεν με σήκωσε ο δάσκαλος. Την επόμενη βδομάδα όμως, ήμουν σίγουρος πως τελείωσαν τα ψέματα, η καταστροφή ήταν κοντά. Αλλά, το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. «Φάλη, πονάω πάλι» του είπα και αυτός ήξερε τι να κάνει. Ξανά στο σπίτι, άλλος χειρουργός, το ίδιο αποτέλεσμα.
Την τρίτη φορά το κόλπο δούλεψε ξανά. Έδινα συγχαρητήρια στον εαυτό μου. Ήμουν ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος! Ήρθε στο σπίτι καινούργιος χειρουργός, καθηγητής πανεπιστημίου μάλιστα. Όχι, παίζουμε; Δήλωσε ότι πρέπει να γίνουν εξετάσεις στο νοσοκομείο. Τόσο το καλύτερο. Περισσότερος χρόνος μέχρι να με σηκώσει ο κύριος Παπαϊωάννου.
Δυο μέρες αργότερα πήγαμε με την μητέρα μου σε μια κλινική για τις εξετάσεις. Με έβαλαν σ’ ένα θάλαμο, ξαπλωμένο σ΄ένα τραπέζι, μου έβαλαν μια βελόνα να μου πάρουν αίμα και όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα πως ήμουν στο κρεβάτι και με το που μίλησα ένιωσα έναν πόνο στα δεξιά.
«Σου έβγαλαν την σκωληκοειδίτιδα», είπε η μητέρα μου. «Λίγο αν είχαμε καθυστερήσει θα πάθαινες περιτονίτιδα. Δόξα τω Θεώ. Τρεις ώρες κράτησε η εγχείρηση, είχα μεγάλη αγωνία. Μου έδειξαν την απόφυση, μεγάλη και κόκκινη!»
Αμέσως μου ‘βγαλε ένα δίσκο γεμάτο με τυροπιτάκια φτιαγμένα από τα χέρια της κυρίας Μανίδου, της μητέρας του φίλου μου του Τάκη. Μικρά από ζύμη κουρού, νοστιμότατα και έλιωναν στο στόμα.
Ας είναι, χίλιες εγχειρήσεις να μου ’καναν δεν πειράζει, αρκεί να μου έδιναν τυροπιτάκια της κυρίας Μανίδου.
Μετά από χρόνια, είπα στη μητέρα μου πως είχα πει ψέμματα και δεν πονούσα, ήθελα μόνο να αποφύγω το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας. «Σταμάτα τις χαζομάρες» είπε, «εγώ καταλαβαίνω από τέτοιες εγχειρήσεις!»
