της Έλενας Χουζούρη
Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι την άποψη ότι η παιδική ηλικία είναι η ευτυχέστερη του ανθρώπου. Από την δική μου διασώζω την εικόνα ενός μοναχοπαιδιού χωμένου μέσα σε οποιοδήποτε βιβλίο έβρισκε, ανεξαρτήτως αν ήταν για παιδιά ή για μεγάλους, με αποτέλεσμα, μια υπερτροφική φαντασία, η οποία εκδηλωνόταν είτε με μόνιμη αφηρημάδα είτε με συχνές πεζογραφικές ή ποιητικίζουσες ασκήσεις επί χάρτου, ήδη από τα εννιά-δέκα μου χρόνια. Ωστόσο συγκρατώ πάντα ένα ευτράπελο επεισόδιο από τα εννιά μου χρόνια που όταν το ανασύρω από την αραχνιασμένη, πλέον, μνήμη μου γελάω ακόμη.
Είναι καλοκαίρι και είμαστε για μεσημεριανό φαγητό, στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της θείας Μαρίκας, η οποία, ερρήσθω εν παρόδω, ήταν η αγαπημένη μου θεία αλλά και ο φόβος των υπόλοιπων μελών της, εκ πατρός, οικογένειας, καθότι ο λόγος της ίσον διαταγή. Μεσοπολεμική δασκάλα, άντεξε κατοχές και εμφυλίους, πανέξυπνη και καπάτσα, κατάφερε να χωθεί, μετεμφυλιακά ως και στην Βασιλική Πρόνοια, παρά το ότι είχε αδελφό στο…..Παραπέτασμα. Το παράδοξο όμως ήταν ότι, σε αντίθεση με την σπουδαγμένη θεία σε καιρούς που σπάνιζαν οι γυναίκες με πτυχία, οι δύο κόρες της αρκέστηκαν στα γυμνασιακά απολυτήρια και πολύ γρήγορα ακολούθησαν την κλασική γαμήλια οδό. Η μεγαλύτερη από τις δύο, η Τότα –εκ του Παναγιώτα- ήταν εντυπωσιακά όμορφη. Ψηλή, αεράτη, με αρχαιοελληνική κατατομή νόμιζες πως ήταν η ενσάρκωση κάποιας Καρυάτιδας. Ανάλογο όμως ήταν και το ψιλομύτικο ύφος της. Ίσως η περιλάλητη ομορφιά της ίσως το ύφος της με είχαν κάνει να αρχίσω να φαντασιώνομαι ότι εκείνος που θα της ταίριαζε ήταν…. ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος. Αν τον παντρευόταν θα γινόταν η Βασίλισσα της Ελλάδας και εγώ το πρώτο της ξαδελφάκι- πριγκιπόπουλο!. Από την πολλή φαντασίωση κόντεψα να το πιστέψω, ώσπου η πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα διότι η …μέλλουσα βασίλισσα προτίμησε, στα 21 της, να αρραβωνιαστεί έναν Κώστα, ωραίο μεν αλλά απλό θνητό. Χωρίς ωστόσο να χάσει ούτε πόντο από το υψιπετές ύφος της του οποίου την αποτελεσματικότητα έμελε να γευτώ στα εννιά μου χρόνια. Μόλις έχουμε λοιπόν τελειώσει το κυρίως γεύμα, εγώ ξεγλιστρώ σε μια στιγμή από την οικογενειακή σύναξη, γιατί έχω βάλει στο μάτι, από την αρχή που μπήκαμε στο σπίτι, μια φοντανιέρα – από εκείνες τις ωραίες γυάλινες-ξέχειλη από σοκολατάκια που ήταν ανέκαθεν η αδυναμία μου. Με ταχύτατες αλλά προσεκτικές κινήσεις, το σκάω από την σαλοτραπεζαρία, εισβάλω στο χολ, φτάνω στο αντικείμενο του πόθου μου και αρχίζω να καταβροχθίζω τα σοκολατάκια, νοιώθοντας ανείπωτη γευστική ηδονή. Και εκεί που ετοιμάζομαι να χώσω ένα ακόμη στο στόμα μου, ακούω μια σφυριχτή φωνή πίσω μου ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ; Και ένα βαρύ χέρι πέφτει με ορμή πάνω στον ώμο μου που με κάνει να αναπηδήσω από τον πόνο. Μισογυρίζω και αντικρίζω μια μαινόμενη Τότα η οποία εξακολουθεί να μου τα ψέλνει και να με ραπίζει στα χέρια, αυτή την φορά. Και πώς μου έρχεται τότε; Αντί να την προσφωνήσω Μεγαλειοτάτη, να της ζητήσω να με συγχωρέσει για την βουλιμική μου απερισκεψία, γυρνάω με φούρια και της πετάω καταπρόσωπο ένα ξεγυρισμένο ΠΟΥΤΑΝΑ. Και τρώω της χρονιάς μου….Λίγα χρόνια αργότερα, είμαστε πια στην Αθήνα, πληροφορήθηκα από την μητέρα μου, ότι το ίδιο εκείνο βράδυ συγκλήθηκε έκτακτο οικογενειακό συμβούλιο και όταν η ωραία εξαδέλφη μου επικρίθηκε επειδή συνερίστηκε ένα εννιάχρονο παιδί και το έσπασε στο ξύλο, η ….μέλλουσα βασίλισσα της Ελλάδας δήλωσε το αμίμητο: «Αυτό, μπορεί να είναι εννιά χρονών παιδί αλλά έχει μυαλό γυναίκας τριάντα χρονών» [sic]!.
