της Ελένης Χοντολίδου.
Ο δρόμος από την κοιλιά της μαμάς μας στην κοινωνία, από το εγώ στο εμείς, από τη μοναξιά στη φιλία είναι μία δύσβατη πορεία γεμάτη υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και στραπατσάρσιμα του εγώ μας. Με εξαιρετικά αποτελέσματα όμως: δεν είμαστε μόνοι, παίζουμε και μαθαίνουμε πράγματα, διασκεδάζουμε. Γινόμαστε άνθρωποι, καθώς ο κόσμος είναι οι άλλοι, εμείς με τους άλλους, οι άλλοι με εμάς.
Το βιβλίο του Nicholas Oldland, κείμενο και ζωγραφική (απλή, με χιούμορ και εύκολη να αντιγραφεί από τα παιδιά) είναι ένα βιβλίο που αγαπιέται πολύ για το νόημα και τη ζωγραφική του. Με παραδειγματικό τρόπο, μία αρκούδα, ένας τάρανδος κι ένας κάστορας, που θα μπορούσε να είναι ο Νίκος, ο Μιχάλης κι ο Βαγγέλης ή η Ελένη, η Αλεξάνδρα και η Γεωργία, ή… ξεκινούν να κάνουν μία βόλτα με το κανό. Σιγά-σιγά αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι το ταξίδι είναι μια συλλογική υπόθεση. Ειδικά, όταν είμαστε στη φύση, χωρίς συνεργασία δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Κι όσο κι αν είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε γιατί είναι δύσκολο να βγούμε από τον εαυτό μας είναι ακριβώς αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Αυτό είναι ΤΟ μάθημα που έχουν να πάρουν τα παιδιά και το παίρνουν με πολύ αποτελεσματικό τρόπο με αυτό το βιβλίο.
Πολύ βαθύ το μήνυμα που μπορεί να αποκωδικοποιηθεί με διαφορετική ένταση από παιδιά διαφορετικής ηλικίας, πράγμα που συμβαίνει με όλα τα καλά παιδικά βιβλία. Προσωπικά, θα το διάβαζα με παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας και μετά θα έβαζα τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους ιστορίες, γιατί υπάρχει δυνάμει στο βιβλίο μία ποιητικότητα και μία μεταφορά. Η Αλεξάνδρα ελπίζω να φτιάξει μία ιστορία με τον Ιάσωνα, τον Γιωργή και τον εαυτό της.
Εντελώς προκατειλημμένη ως η «νονά» και η πρώτη εργαζόμενη του Αρκτούρου, ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις (θα ήθελα να πιστεύω), πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η έκδοση υποστηρίζει τον Αρκτούρο, δίνοντας πληροφορίες για την οργάνωση και την άγρια φύση στην Ελλάδα. Ένας ακόμη λόγος να αγοραστεί το βιβλίο, λοιπόν!
Nicholas Oldland (2014). Τρεις φίλοι στο ποτάμι. Αθήνα: Καλειδοσκόπιο.
10 κίτρινα παπάκια
Μύθος αστικός ή πραγματικό γεγονός; Πραγματικό γεγονός: 29.000 πλαστικά παπάκια εδώ και χρόνια εξαιτίας ενός ατυχήματος στον Ειρηνικό Ωκεανό ταξιδεύουν σε όλες τις θάλασσες ακολουθώντας τα ρεύματα, ενημερώνοντας τους περιβαλλοντικούς επιστήμονες για τη ροή των θαλάσσιων ρευμάτων και τις διαδρομές που ακολουθούν τα πλεούμενα σκουπίδια. Σκουπίδια τα παπάκια μας; ΄Οχι, δα!
Τα δέκα δικά μας κίτρινα παπάκια (και όχι όλα τα πραγματικά θύματα του ναυαγίου, για ευκολία παρακολούθησης, να υποθέσουμε), έμπνευση του Eric Carle, είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας που θα αγαπηθεί, καθώς ακολουθεί ένα-ένα τα δέκα παπάκια μας στη συνάντησή τους με ζώα της θάλασσας: δελφίνια, φώκιες, πολικές αρκούδες, φλαμίνγκο, πελεκάνους, θαλάσσιες χελώνες, χταπόδια, γλάρους, φάλαινες…
Το δέκατο; Το δέκατο… Βρίσκει οικογένεια με μαμά-πάπια και παπάκια-αδελφάκια, αληθινά. «Κουάκ» τα αληθινά παπάκια, «σκουίκ» το δικό μας!
Τα παιδικά βιβλία, όπως και τα βιβλία για μεγάλους, εκτός από αισθητική απόλαυση που το βιβλίο αυτό μάς χαρίζει με την εξαιρετική ζωγραφική του (απλή αλλά υψηλής ποιότητας), έχουν και μία παιδευτική αξία: εν προκειμένω, τα δέκα παπάκια μας διδάσκουν στα μικρά παιδιά θαλάσσια βιολογία, αριθμητική και καλό γούστο, όπως και όλα τα βιβλία των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο.
Το πήρα για την ανεψούλα μου αλλά δεν μπορώ να το αποχωριστώ!
Eric Carle (2014). 10 κίτρινα παπάκια. Αθήνα: Καλειδοσκόπιο.
