του Γιάννη Μουγγολιά (από το fb)
Είναι πραγματικά συγκινητικό που το facebook και τα προφίλ αναρίθμητων φίλων κατακλείστηκαν σήμερα από φωτογραφίες, τραγούδια και αποχαιρετισμούς προς μια 80χρονη που έφυγε από τη ζωή. Τι ήταν η Francoise Hardy αποδείχτηκε σήμερα με καταιγιστικό τρόπο. Η δύναμη που έχει το τραγούδι αλλά και η ειλικρίνεια, η γνησιότητα και αυθεντικότητα που μπορεί μια δημιουργός, ερμηνεύτρια, γυναίκα η οποία ήταν μετρημένη και δεν διατυμπάνιζε το προφίλ της να αντανακλά στον πολύ κόσμο, είναι πράγματι αξιομνημόνευτες. Και οι επαναληπτικές αυτές αναρτήσεις-δημοσιεύσεις (δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν είναι πρωτότυπες ή όχι, άλλωστε για αυτό αδιαφορούν όσοι τις ανάρτησαν και μπράβο τους) ξεφεύγουν κατά πολύ από το ειδησεογραφικό και επίκαιρο χαρακτήρα του γεγονότος της απώλειας, γίνονται ανάγκη συμμετοχής, μνήμης, αρέσκειας και επιλογής ενός ευρύτατου μέρους του κοινωνικού συνόλου. Είναι σαν πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι να χάνουν έναν δικό τους άνθρωπο ή ίσως να τραγουδούν κάτι που αυτός τραγούδησε με τον δικό του, μοναδικό τρόπο που όλοι αυτοί θα ήθελαν να είχαν τραγουδήσει αλλά τελικά η φωνή αυτού τους γλύκανε και τους συντρόφευσε. Ίσως και να το τραγούδησαν με αυτή την αφορμή για πρώτη, ίσως και για τελευταία φορά.
Στη φωτογραφία η Francoise Hardy με κοντά, μαζεμένα μαλλιά, περιστοιχισμένη από κόσμο, υποδύεται τη Lisa, τη φίλη του Nino Barlini (ερμηνεύεται από τον Antonio Sabato) στην ταινία του John Frankenheimer “Grand Prix” το 1966