του Γιάννη Πάσχου
Ο μικροπαράγοντας είναι σαν αγκάθι αχινού που δεν φαίνεται, αλλά δεν σε αφήνει και να περπατήσεις, είναι σαν ραγάδα πρωκτικού δακτυλίου, σαν συνάχι αυγουστιάτικο, σαν κολλητική ταινία διπλής όψης, σαν θάλασσα με ένα σίγμα, με λίγα λόγια είναι μια μεγάλη παραφωνία. Είναι ένα απροσδόκητο εμπόδιο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, ένας κυνηγός εκτός περιόδου κυνηγιού, ένα φιδάκι, πότε φιλικό σαν αυτά της Παναγιάς στη Κεφαλονιά και πότε κόμπρα φονική των Φιλιππίνων.
Η γεωγραφική του εξάπλωση είναι ευρεία. Ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου ενδημεί σε πολιτικά κόμματα, στη δημόσια διοίκηση, στον ιδιωτικό τομέα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε συλλόγους, σωματεία, στην εκκλησία. Στη χώρα μας, λόγω των περιβαλλοντικών και πολιτικών συνθηκών και της πολιτιστικής παράδοσης, ενδημεί το πιο ανθεκτικό είδος μικροπαράγοντα, ο ακανθώδης ηλίθιος ή ηλίθια. Δεν είναι σαρκοφάγος, αλλά είναι επικίνδυνα διεστραμμένος ή διεστραμμένη και σε μεγάλο βαθμό καταθλιπτικός ή καταθλιπτική και σε υπέρτατο βαθμό χειριστικός ή χειριστική. Έχει όραση παρόμοια με αυτή του χαμαιλέοντα, δεν έχει αυτιά, είναι ζώο υποτακτικό, ζει σε αγέλη, αλλά περιστασιακά και μόνος ή μόνη, αν το επιβάλουν οι συνθήκες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, ο πληθυσμός του ελληνικού ακανθώδους ηλιθίου της οικογένειας των μικροπαραγόντων αυξάνεται αλματωδώς σε περιόδους εκλογικής διαδικασίας. Αν και η αναλογία των φύλων αρσενικών/θηλυκών είναι πέντε προς ένα, το είδος αναπαράγεται κανονικά λόγω της μεγάλης αναπαραγωγικής δυνατότητας των θηλυκών και της εγγενούς ροπής τους στην απιστία.
Ο γνήσιος μικροπαράγοντας δεν ονειρεύεται ποτέ να γίνει ένας σιχαμένος μεγαλοπαράγοντας. Πεθαίνει με τη δόξα και τις τιμές που ταιριάζουν σε έναν συνεπή ηλίθιο.
(Φωτογραφία, Kansuke Yamamoto)
