Κατερίνα Αγυιώτη, Ποιήματα

0
1623

Πώς νομίζεις ότι θα φαντασιωθείς τη στιγμή

που θα ‘χεις απαλλαγεί από το ποίημα;

Πάρ’ το απόφαση.

Μέσα στο τρένο

θα ‘χεις στο στήθος το τρένο.

Θα σου δίνουν νερό και θα πίνεις έρωτα.

*

Οι ορισμοί μας για την αγάπη δε φτιάχτηκαν εκ του μη όντος. Κάποτε είχα ρομάντζο μ’ έναν βασιλιά της Παλαιάς Διαθήκης.

*

Κρατάω ένα ολόκληρο ρόδι στο στόμα. Ανάγκασέ με να μιλήσω.

*

Υπερβάλλω για να με πιστέψουν. Το φυσιολογικό δεν είναι προσωπικό. Υπερβάλλω για να ζήσω.

*

Μην αγαπάτε. Περπατήστε αεράκια ανεπαίσθητα,

που δεν κάνουν διαφορά.

Μην ταφείτε μ’ επιγράμματα – γίνετε το ανθάκι “κλέφτης”

μια αχτίδα με τη σκόνη της

το κόκκινο κοκοράκι.

*

Οι ώρες που έχασα με κάνουν άνθρωπο

Κι άγγελο οι κέδροι που έστεκαν σκοτεινοί

τις ίδιες ώρες.

*

Δεν είναι ποίημα την ώρα που γράφεται – είναι

η εκτροπή ενός ποταμού μέσα στον ύπνο των προγόνων.

*

Δες τους ανθρώπους να περπατάνε σιωπηλοί. Καθένας τους είναι μια βεβήλωση του ιερού επιχειρήματος των άλλων. Ο θεός μας έπλασε ως απολογίες της αγάπης.

*

Ενθουσιάζομαι με τα κομπιουτεράκια. Τα κουβαλάω στην τσάντα. Όταν έρχεται καταπάνω μου το χάος χτυπάω τρεις φορές την τετραγωνική ρίζα ενός τυχαίου αριθμού.

*

 

Η απάντηση στο γιατί κλαις

είναι ανθρωπομορφισμός. Μείνετε σιωπηλοί σαν το σύμπαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΤο βιβλίο ως αντικείμενο
Επόμενο άρθροΡολάν Μπαρτ: Αγαπώντας τον Σούμαν

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ