του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η εγκύκλιος που εξέδωσε για το προσωπικό του State Departement Άντονι Μπλίνκεν για την «ορθή χρήση των αντωνυμιών» και την αποφυγή εκφράσεων που παραπέμπουν στα δύο φύλα, όπως η χρήση έμφυλων όρων όπως «μητέρα» και «πατέρας», ήρθε να επιβεβαιώσει την αρχική μου αίσθηση πως η όλη υπόθεση της Woke Culture δεν είναι μια αυτονόητη θεσμική επέκταση και εξειδίκευση των δικαιωμάτων, αλλά μια ακραία βιοπολιτική παρέμβαση της εξουσίας με στόχο την αποσάθρωση και διάλυση του συλλογικού.
Είναι πια οφθαλμοφανές ότι το πολιτικό σύστημα στη Δύση μέσα στη δύνη των αντιφάσεων και των ανισοτήτων που παράγει, εστιάζει στην διαχείριση της ζωής ως συλλογικότητα, με εργαλεία ψευδοεπιστήμες και ένα επιστημονικοφανή φονταμενταλισμό που μοχλεύουν την ατομική οντότητα σε ακραία ανορθολογικά επίπεδα.
Ο δημοσιογράφος με μεταπτυχιακές σπουδές στην ψυχοθεραπεία Γιώργος Χ. Πανόπουλος μας παρέδωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό και ζωντανό βιβλίο με τίτλο «WOKE CULTURE – Η βαρβαρότητα της “σωστής πλευράς” της Ιστορίας» από την Ελληνοεκδοτική (2023) στο οποίο με μεθοδικότητα και διεισδυτική ματιά μας ξεναγεί σε μικρά ανεπαίσθητα γεγονότα της τελευταίας εικοσαετίας που όπως τεκμηριώνει η «θεωρία των συστημάτων», η «μοναδικότητα» σε δυναμικά και κοινωνικά συστήματα είναι ένα πλαίσιο στο οποίο μια μικρή αλλαγή μπορεί να προκαλέσει μεγάλο αποτέλεσμα.
Ο Πανόπουλος συγκροτεί μέσα από γεγονότα (που εμφανίζονται στην πηγή τους με την παράθεση δίπλα στο κείμενό του QR code, αντί τη συνήθη υποσέλιδη σημείωση ή παραπομπή) το θεώρημα της Woke Culture, της κουλτούρας της αφύπνισης και την παρεμβατικότητά του στα κοινωνικά ήθη, την πολιτική, την ιστορία, τη νομοθεσία.
Ενδεικτικά επισημαίνω μερικούς τίτλους από τα δεκαπέντε κεφάλαια του βιβλίου: Πολιτική ορθότητα: η τυραννία των λίγων, Εν αρχή ήταν το #MeToo ή πώς η κατηγορία έγινε απόδειξη, «Ακύρωση της κουλτούρας» δηλαδή λογοκρισία, Τα παιδιά ως ενήλικες και η άγρια χειραγώγησή τους, LGB Alliance το ρήγμα είναι βαθύ, Τι είναι γυναίκα… Η μετάλλαξη του καπιταλισμού κ.ά.
Τώρα που ένα κομπλιμέντο θεωρείται σεξουαλική επίθεση,
ενώ το φλερτ θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση…
Είναι πλέον ευρέως αντιληπτό σε όσους διατηρούν σώας τας φρένας ότι η «πολιτική ορθότητα» που ξεκίνησε ως μια κουλτούρα αποφυγής εκφράσεων ή πράξεων που αποκλείουν ή περιθωριοποιούν ομάδες ανθρώπων οι οποίες υφίστανται κοινωνικές ανισότητες ή διακρίσεις, έχει καταλήξει να περιορίζει την ελευθερία έκφρασης, να μοχλεύει την αυτολογοκρισία και να συγκροτεί μια κουλτούρα ακύρωσης (cancel culture) όπου άτομα στιγματίζονται για ασήμαντα πράγματα και η ιστορία καταλύεται. Στο 7ο κεφάλαιο, ένα από τα κρισιμότερα του βιβλίου, με τίτλο «Τι είναι γυναίκα;», ο Πανόπουλος διερευνά τις Πολιτικές Ταυτότητας (Identity Politics) που βασίζονται στην αποτροπή του στιγματισμού μειονοτήτων που πηγάζουν από βιολογικές, εθνικές ή θρησκευτικές διαφορές ή προκαταλήψεις. Επισημαίνει όμως ότι η Transgenderism (διεμφυλικότητα) δεν αρκείται στην κατάκτηση των δικαιωμάτων, αλλά θεωρεί «ως απόλυτη αλήθεια ότι το φύλο είναι θέμα ταυτότητας και όχι βιολογίας», με αποτέλεσμα όποιος θεωρεί ότι υπάρχει αρσενικό και θηλυκό φύλο να «καταγράφεται στους τρανσφοβικούς». «Το Κίνημα Τρανς Δικαιωμάτων που στηρίζεται από προοδευτικούς, αριστερούς, κατεστημένο, μίντια, κυβερνήσεις, πολιτικούς, τράπεζες, πολυεθνικές και ακτιβιστές αναδεικνύεται ως μια από τις πιο σκληροπυρηνικές ιδεολογίες όλων των εποχών και ακραία μισογυνικό: το να έχεις γεννηθεί γυναίκα δεν σημαίνει τίποτα».

Τι είναι γυναίκα;
Ο Πανόπουλος αναφέρει πάμπολλα παραδείγματα πολιτικών στις ΗΠΑ και τη Βρετανία που υποστήριξαν οn camera ότι οι γυναίκες έχουν πέος ή που τα έχασαν μπροστά στην «προβοκατόρικη» ερώτηση «Τι είναι γυναίκα;» Το φύλο είναι «ρευστό» πια, επισημαίνει, «είσαι ότι δηλώσεις», δηλαδή όταν συναντάς κάποιον πρέπει να ρωτάς «ποιες είναι οι αντωνυμίες σου;» Αποδεικνύει πως «οι νέοι βρίσκονται μπροστά στην εντατική προσπάθεια να απορριφθεί η βιολογική πραγματικότητα, στην οποία το αρσενικό και το θηλυκό έχουν συγκεκριμένες λειτουργίες και ρόλους και στην οποία οι μαμάδες είναι διαφορετικές από τους μπαμπάδες»… «Έχουμε φτάσει να “επικυρώνουμε” κάθε είδους παρανοϊκή ταυτότητα»…
«Το φύλο πρέπει να αφαιρεθεί ως νομική ονομασία στο δημόσιο μέρος των πιστοποιητικών γέννησης» ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2021η Αμερικανική Ιατρική Ένωση (ΑΜΑ). «Η απαίτησή του μπορεί να δημιουργήσει διακρίσεις και επιβάρυνση σε άτομα των οποίων η τρέχουσα ταυτότητα φύλου δεν συνάδει με τον προσδιορισμό τους κατά την γέννηση, και συγκεκριμένα όταν εγγράφονται στο σχολείο ή στον αθλητισμό, υιοθετούν ή παντρεύονται».
Και επισημαίνει ο Πανόπουλος: Η παράλογη εμμονή με την εξάλειψη του βιολογικού φύλου κερδίζει μάχες παντού. «Έγκυρα» επιστημονικά περιοδικά υπό την πίεση της πολιτικής ορθότητας διολισθαίνουν σε ασυναρτησίες και στην ψευδοεπιστήμη. Άρθρα για το αν μπορεί ένας άνδρας να είναι μητέρα, ή για το άτομο με «έξτρα τρύπες» καθορίζουν και επιβάλουν στη δημόσια σφαίρα μια απρόσμενη λογοκρισία.
Η Κριτική Θεωρία περί τη Φυλή
Η Κριτική Θεωρία περί τη Φυλή (Critical Race Theory, CRT) είναι «μια προσέγγιση που αναλύει τις συνδέσεις μεταξύ φυλής, εξουσίας και δικαίου. Αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο ο ρατσιασμός και οι πρακτικές κυριαρχίας ενσωματώνονται στις θεσμικές δομές και τις κοινωνικές πρακτικές». Η CRT αναπτύχθηκε από νομικούς στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1970 στο πλαίσιο της υπεράσπισης μαύρων στη βάση ότι «ο ρατσισμός δεν είναι απλώς ένα προϊόν προκατάληψης ή ατομικής διάκρισης, αλλά ένας θεσμοθετημένος και διαρκής τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας». Η θεωρία επέστρεψε δριμεία το 2020 μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ ως «συστημικός ρατσισμός» και «πολιτιστική ιδιοποίηση» και επανέφερε στο προσκήνιο τον «επιστημονικό ρατσισμό» του 19ου αιώνα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η σκλαβιά και η αποικιοκρατία. Οι θεωρητικοί της CRT θεωρούν ότι η φυλή είναι κοινωνική κατασκευή και την αντιλαμβάνονται ως «μια ριζωμένη άποψη, ενδημική στον πολιτισμό και αποτυπωμένη στη συνείδηση κάθε ατόμου»… Ο συγγραφέας αναφέρεται και στο best seller της κοινωνιολόγου Robin Di Angelo “White Fragillity” στο οποίο υποστηρίζει ότι η λευκή ταυτότητα είναι εγγενώς ρατσιστική και πως οι λευκοί άνθρωποι δεν υπάρχουν έξω από το σύστημα λευκής υπεροχής. Οι συγγραφείς Richard Delgado και Jean Stefancic στο εμβληματικό «Critical Race Theory: An Introduction» επισημαίνουν ότι πολλοί πιστεύουν ότι ο ρατσισμός μειώνεται και ότι πολλοί Ευρωαμερικανοί θεωρούν ότι έχουν Μαύρους, Λατίνους ή Ασιάτες φίλους αλλά αυτό όμως δεν θεραπεύει την «αχρωματοψία». Από την άλλη το σλόγκαν «δεν είμαι λευκός/μαύρος-Είμαι άτομο» που οδήγησε στο ξαναγράψιμο της ιστορίας από την πλευρά των μαύρων γέμισε τις τηλεοπτικές οθόνες με μαύρους κόμητες και μαύρες μαρκησίες…
Οι υποστηρικτές της CRT απαιτούν να κυριαρχήσει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης γιατί φωτίζει καθαρά κάθε τομέα της ζωής. Οι αντίπαλοι της θεωρίας την βλέπουν ως απειλή για τη δημοκρατική ζωή και πολλοί ζητούν να απαγορευτεί στα δημόσια ιδρύματα. Κάτι που επιχείρησαν ορισμένοι πολιτικοί για το στρατό και τα σχολεία.
Ο συγγραφέας εξηγεί ότι «η CRT αποτελεί το αντίθετο όσων ξέρουμε περί ισότητας, θεσμοθετημένων κανόνων δικαίου, ορθολογισμού, όπως μας έρχεται από τον Διαφωτισμό, και περί ουδετερότητας του συνταγματικού διακαίου. Στη θέση της ισότητας υπάρχει η διαφορετικότητα – ίσος είναι ο διαφορετικός. Αντί για ουδέτερη εφαρμογή των νόμων υποστηρίζεται η διαφορετική εφαρμογή του νόμου με βάση τη φυλή»… κάπως έτσι, «ο καθαγιασμός της θυματοποίησης εξαπλώνεται». Όμως, καταλήγει, η CRT δεν πρέπει να απαγορευτεί. Μια ανεκτική κοινωνία δεν ποινικοποιεί τη σκέψη. Χρειαζόμαστε μια συνεκτική –και πραγματική θεωρία- για το τι σημαίνει ρατσισμός και πως λειτουργεί στον 21ο αιώνα.
Σε κάθε περίπτωση, κατά τη δική μας άποψη, το όλο φαινόμενο που έφτασε με επίσημο τρόπο και στη χώρα μας, είναι απότοκο της κατάτμησης της ελευθερίας σε δικαιώματα άρα και στην κατάτμηση του συλλογικού ή ακόμη στον διχασμό της κοινωνίας. Η woke κουλτούρα δεν είναι ζήτημα ισότητας, αλλά είναι η εκμετάλλευση από το βαθύ σύστημα της ακραίας ελευθεριότητας στην οποία βυθίστηκε η δυτική δημοκρατία για να ασκήσει σκληρή βιοπολιτική παρέμβαση εν όψει των επερχόμενων.-