του Φώτη Θαλασσινού
Ήταν ξανθός και έμοιαζε συνεσταλμένος και ευγενικός. Αδύνατος σχετικά, να περνούσε ο άνεμος να τον πάρει. Ωραίος νέος και έγραφε σ’ ένα σημειωματάριο πράγματα. Ήμουν σίγουρος ότι έγραφε τέχνη. Τον πλησίασα για να τον ρωτήσω για την φωτογραφία. Ήθελα να τον φωτογραφίσω. Ήταν πολύ όμορφα ντυμένος. Πιάσαμε την κουβέντα, πολλές φορές ντρέπομαι να μιλήσω ακόμη και σε ανήλικους ανθρώπους, και κάπως πήρα το θάρρος και αποδείχθηκε πως ο Νίκος Αλαφούζος ήταν και ένας πολυπράγμων πολυσχιδής καλλιτέχνης.
Βρεθήκαμε άλλη μια φορά και μου εξομολογήθηκε ανάμεσα στ’ άλλα ότι έγραφε και ποιήματα. Στίχοι που όμως έμεναν στο συρτάρι του ως αδιάβαστοι από οποιονδήποτε άλλο. Μέσα απ’ τους στίχους και τα ημερολόγια πολλοί άνθρωποι βρίσκουν τον χώρο για να εκτονώσουν φορτίο απ’ τις τραυματισμένες τους ψυχές. Καμιά φορά νομίζουμε ότι ο γλυκερός λόγος είναι κατακριτέος σε σχέση με τον κυνικό. Ο Νίκος όμως ήταν αυτή η προσωπικότητα που ζει την ζωή του με πολύ ξόδεμα στην προσπάθεια να ισορροπήσει, ευαίσθητος δέκτης πιο πολύ έκατσε στο τραπέζι του καφέ που επισκεφθήκαμε έτοιμος, τείνοντας την ευήκοο προσοχή του προς εμένα. Οι πίκρες των ανθρώπων δεν είναι ποτέ μελό. Κάποια παρερμηνεία γίνεται στις λέξεις. Και για τον Νίκο μόνο κυριολεκτώ.
Για αρκετή ώρα μιλήσαμε για το Poor Things του Λάνθιμου και τον πολύχρωμο σκηνικό διάκοσμο των μεγάλων πόλεων της ταινίας, γενικά για την πολυχρωμία στην ταινία. Ο Νίκος μου είπε ότι αυτή η πολυχρωμία είναι σύμφυτη με την παιδική ψυχή της ηρωίδας. Ύστερα πήγαμε στον Luca Guadagnino τον Ιταλοαλγερινό σκηνοθέτη της ταινίας Call me by your name. Δεν γνώριζα γι’ αυτόν και τις ταινίες του. Πολλά πράγματα που γνώριζε ο Νίκος δεν τα γνώριζα. Είναι αυτή η μαθητεία που οφείλει να έχει κάποιος που συνεργάζεται με νέους. Στην δική μου ηλικία και νομοτελειακά είμαι ένας boomer που μένει με χάσκον στόμα την ώρα που ακούω μέλη της Generation Z. Νεολογισμοί, λέξεις στα αγγλικά και ελληνικά φρέσκα και ωραία. Απ’ την μυθολογία που έφτιαξε ο Νίκος στην συζήτησή μας πέρασαν από το τραπέζι μας, ο Χιθ Λέτζερ, ο Χόακιν Φίνιξ, η Lady Gaga, ο Τιμ Μπάρτον, ταινίες που αγάπησα εγώ, Head on, Hedwig and the angry inch και Boys don’t cry.
Ο Νίκος είχε μαζί το πρώτο του ολοκληρωμένο σενάριο για μια μεγάλου μήκους ταινία. Ο τίτλος της ταινίας είναι “Surreal” και κάπως το ‘φερε η κουβέντα και μπήκε πάλι ένας Λάνθιμος στην συζήτηση λίγο πολύ σαν εκλεκτική συγγένεια αλλά και σαν δημιουργός που ο Νίκος αρέσκεται ν’ αμφισβητεί. Οι ηθοποιοί έχουν βρεθεί, το σκηνικό και σκηνοθετικό όραμα απ’ τον Νίκο απλώθηκε μπροστά μου. Είναι τα καλλιτεχνικά όνειρα μας δύσκολο να ευοδωθούν στην Ελλάδα. Και τον κατάλαβα τον Νίκο όταν μου είπε ότι ιδανικά θα ήθελε να φύγει απ’ την χώρα. Εγώ είμαι στην Ελλάδα γιατί έχω μεγάλη εμμονή με την γλώσσα μας που θεωρώ ότι είναι το πιο όμορφο ανθρώπινο επινόημα. Ο Νίκος ψάχνει να βρει παραγωγό για να καλύψει τα έξοδα της ταινίας. Σ’ ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης της ταινίας, αυτή υπόκειται σε μια κάποια υπαινικτική χρωματική διαβάθμιση με το κάθε ένα απ’ τα τρία χρώματα να συμβολίζει και μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Ο Νίκος μου έγραψε σ’ ένα μέηλ του, «Η ιστορία αναπλάθεται μέσω τριών βασικών χρωμάτων που χύνονται και χωρίζουν την ιστορία σε 3 μέρη μέσω των βασικών συναισθημάτων που κυριαρχούν τον διάλογο. Το κίτρινο, τον ηλεκτρικό ενθουσιασμό και αγωνία, το κόκκινο για το πάθος και τον θυμό και τέλος το μπλε, για την αρμονία, επίλυση και αποδοχή».
Στην πλοκή είναι μια ταινία με queer κυρίως χαρακτήρες και η ιστορία είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ’ έναν gay και σ’ έναν straight άντρα που στην ουσία ανακαλύπτουν την -για κάποιους- πασίδηλη αλήθεια της ρευστότητας στην σεξουαλικότητα και τα φύλα. Ο μεγάλος στόχος για τον Νίκο είναι να μπορέσει να σκηνοθετεί και να υποδύεται στις ταινίες του. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο σενάριο έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον Νίκο και μοιράζονται συνεκδοχικά το ίδιο όνομα. Ποτέ δεν θα υπάρξει τέχνη σαν από παρθενογένεση. Κανένα δημιούργημα δεν είναι ex nihilo, αδέσμευτό απ’ αυτόν που το φτιάχνει. Η τέχνη της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας είναι για τον Νίκο δρόμοι να εκφραστεί, να ενδυναμωθεί και ακόμη να μεταφέρει την πιο αποξενωμένη του πλευρά προς το κοινό.
Οι ταινίες του θέλει να είναι ο ορισμός της αποδοχής. Χαρακτηριστικά μου είπε, «να νιώθεις άνετα μέσα στο άβολο». Όντας ο ίδιος gay και μόλις 22 χρονών με έκανε να αισθανθώ ότι μιλάω μ’ ένα νεοφερμένο που έχει εκ γενετής φυσικοποιήσει πολλά πράγματα που για την δική μας γενιά ήταν αμφιλεγόμενα. Με αφορμή την ύπαρξη στο σενάριο μιας δυνατής ερωτικής σκηνής ανάμεσα στον gay χαρακτήρα και τον straight ή bi ξεστρατίσαμε προς τον διάλογο για την εργασία στο σεξ, στην βιομηχανία του πορνό και στο onlyfans. Αν ο Νίκος έκανε δικό του κανάλι στο Onlyfans , κάτι που εννοείται πως σκέφτεται, θα έδινε ένταση σε πιο εκλεπτυσμένα πάθη απ’ τα άλλα του raw πορνό.
Ο Νίκος εκτός από υποκριτική έχει σπουδάσει και φωτογραφία. Ποζάρει σε ψηφιακά θεάματα που δημιουργεί ο ίδιος, κάτι σαν visual artist. Τον έχω δει σε εικόνες να συμμετέχει σαν ο βασικός χαρακτήρας στα πιο απόκοσμα σκηνικά. Του αρέσει πολύ να φτιάχνει με ψηφιακό τρόπο γραφικές παραστάσεις απ’ τον χαοτικό μας κόσμο. Έχει μάλιστα φτιάξει και τα lyric videos του πρώτου δίσκου του Saint Noelle με τίτλο του άλμπουμ Saint Rising. Ένας καλλιτέχνης που τραγουδάει ηλεκτρονική ποπ με πειραγμένα τα φωνητικά ώστε να ηχούν λίγο σαν να εκπέμπονται απ’ την καλωδιακή ψυχή κάποιου ρομπότ με AI. Οι εικόνες του Νίκου από σιδερικά μιας κάποιας πόλης που αν και ζοφερή αναβοσβήνουν εντός της λαμπάκια led neon. Μαγεύεσαι με αυτά τα φώτα που φτιάχνει ο Νίκος, μεθυσμένη πεταλούδα σε λάμπες μαγαζιών.
https://youtu.be/z-Jq1Bhru7w?si=sr0XD1TCqK23PTqO
https://youtu.be/cVxmyjzlk1k?si=ZTa-7TJK8qYU5PZM
Στο τέλος μίλησα στον Νίκο για την Λένα Πλάτωνος και εκείνος μου είπε για την Caroline Polachek, για ψηφιοποιημένα τραγούδια και εικόνες απ’ τα βίντεο κλιπ της και για την Sophie που έπεσε στο κενό από ένα κτήριο στην Αθήνα προσπαθώντας να φωτογραφίσει την πανσέληνο. Αξίζει να μάθει κανείς για το έργο και τον βίο της Sophie. Εδώ οι λεπτομέρειες για τον θάνατο της απ’ την ελληνική Wikipedia: « Η Sophie έφυγε από τη ζωή περίπου στις 4 το πρωί (τοπική ώρα) στις 30 Ιανουαρίου 2021, σε ηλικία 34 ετών, στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν» στην Αθήνα μετά από πτώση. Ανώτατο στέλεχος της Αστυνομίας Αθηνών επιβεβαίωσε ότι έπεσε από την ταράτσα τριώροφου κτιρίου στο Μεταξουργείο την ώρα που προσπαθούσε να φωτογραφίσει την πανσέληνο. Η φίλη της Sophie είπε ότι η αστυνομία και η πυροσβεστική χρειάστηκαν περίπου 90 λεπτά για να βγάλουν την Sophie από τον ακάλυπτο του κτηρίου πριν φτάσουν στο νοσοκομείο όπου απεβίωσε.»
Μπορείτε να βρείτε δουλειές του Νίκου στα links: https://www.instagram.com/nick_ath_/profilecard/?igsh=M2lwa2ptMjJnaXV2
https://x.com/nick_ath_?s=21&t=-M1gufSLX5WzJ4fUooBzsw
Κείμενο, φωτογραφίες : Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/