του Δημήτρη Πέτρου (*)
Η επιλογή των βιβλίων που θα πάρουμε μαζί μας στις διακοπές μοιάζει με την επιλογή του ρόστερ που σχεδιάζει ένας προπονητής πριν την έναρξη της σεζόν:
1. Γενικός κανόνας. Χρειάζεσαι έναν ικανό αριθμό για να καλύψεις όλη τη σεζόν. Μπορεί να υπάρξουν τραυματισμοί (a.k.a καταστροφές από νερό, καφέ, φωτιά, κλοπή, κλπ.)
Πρώτο και κύριο μέλημά σου είναι να συμπληρώνεις ομάδα σε κάθε παιχνίδι.
- Σε κάθε ομάδα θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα βαρύ όνομα, η βεντέτα, που πάνω του θα βασιστείς. Αυτός που θα κουβαλήσει στους ώμους του τους υπόλοιπους και πάνω σ’ αυτόν θα εφαρμοστεί όλο το σύστημα. Το talk of the town που λέμε.
Π.χ ένας Φώκνερ με το “Ο αχός και το πάθος”.
- Παράλληλα πρέπει να σκεφτείς και τη χημεία της ομάδας, προσθέτοντας κάποιους παλιούς και έμπειρους παίκτες. Κάποιους που γνωρίζεις καλά το παιχνίδι τους και δεν σε έχουν απογοητεύσει ποτέ. Αυτοί είναι οι φυσικοί αρχηγοί της ομάδας.
Π.χ ένας Τόμας Μαν με το “Μαγικό βουνό” ή το “Δόκτωρ Φάουστους”, ένας Τολστόι, ένας Μπροχ, ή ένας Πύντσον (αν και εδώ μπορεί να αντιμετωπίσεις προβλήματα με τον ατίθασο χαρακτήρα του).
- Επίσης σημαντικό είναι να υπάρχει στην ομάδα αυτός που οι Άγγλοι χαρακτηρίζουν flamboyant. Αυτός που μπορεί, όταν τα πράγματα στραβώσουν, να κάνει το μη αναμενόμενο. Να πετύχει ένα γκολ από το πουθενά, ή το γνωστό γκολ-ποίημα, ή ακόμα να ξεσηκώσει τις κερκίδες με τις περίτεχνες τρίμπλες του.
Π.χ μια Τζένη Μαστοράκη, ένας Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, ένας Ελύτης βρε αδερφέ. Ακόμα κι αν βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους είναι πάντα απρόβλεπτοι, ικανοί να σε δικαιώσουν ανά πάσα στιγμή, όπως ένας Ρίτσος, ένας Ρίλκε, ή ένας Γουίτμαν (σαράντα χρόνια φούρναρης.)
- Φυσικά δεν πρέπει να λείψουν και οι ογκόλιθοι στην άμυνα. Συνήθως βαριά σκαριά και αργοκίνητα αλλά ικανά να αντέξουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Π.χ τα δοκίμια του Τζορτζ Λούκατς για τον Τόμας Μαν. Ή ακόμα (μη τους φοβηθείτε κι ας είναι υπέρβαροι) ένας Τζιανμπατίστα Βικο ή ένας Μπλουμ.
- Βέβαια μια ομάδα δεν χτίζεται μόνο με τα πρώτα βιολιά. Χρειάζονται πάντα κι αυτοί που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Άλλος να τρέξει, άλλος να μαζέψει, άλλος να κυνηγήσει. Είναι οι αφανείς ήρωες του παιχνιδιού, απαραίτητοι για να προσφέρουν ισορροπία. Π.χ ένας Ουελμπέκ, ένας Μακάρθι, ένας Ναμπόκοφ, μια Βιρτζίνια Γουλφ, μια Τζόρτζ Έλιοτ.
- Πολλές φορές ο προπονητής κρατάει στον πάγκο και έναν παίκτη που τον λέμε χρυσή αλλαγή. Αυτός που μπαίνει όταν οι άλλοι έχουν κουραστεί και λέγεται ότι έχει το χρυσό άγγιγμα.
Π.χ μια Έρπενμπεκ, μια Μπάιατ, ένας Μπολάνιο, ένας Γιόσεφ Ροτ.
- Τέλος μπορείτε πάντα να κατεβείτε στο γήπεδο με την παλιά γνωστή ατάκα της αλάνας: Μόνος εγώ και όλοι εσείς εναντίον μου.
Για τέτοιες τρέλες προτιμήστε Δάντη, Όμηρο, Σαίξπηρ και καλή τύχη.
Ό,τι όμως και να αποφασίσετε υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της ήττας. Γι αυτό οι προπονητές δεν κοιμούνται τα βράδια. Ψάχνουν προσφορές και ευκαιρίες, συζητάνε με άλλους προπονητές, ανταλλάσουν απόψεις, συμβουλεύονται δημοσιογράφους, αλωνίζουν τα γήπεδα-βιβλιοπωλεία από νωρίς το πρωί και γενικά ζουν με την αγωνία μέχρι το πρώτο σφύριγμα (του πλοίου).
Τέλος, μη δίνετε σημασία στη γκρίνια του προέδρου για τα οικονομικά. Πάντα υπάρχουν λεφτά για μια καλή μεταγραφή και ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένο το ρόστερ.
Πάνω απ’ όλα η ομάδα.
(*) O Δημήτρης Πέτρου είναι ποιητής, Βραβείο Αναγνώστη
