Συνέντευξη στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο.
Ο Βασίλης Γκουρογιάννης στο «Σενάριο αθανασίας» (Μεταίχμιο) αφηγείται τον απολογισμό ζωής ενός δικηγόρου και συγγραφέα που βρίσκεται στην τρίτη ηλικία. Μονογαμικός ών κατατρύχεται από τις επιθυμίες της σάρκας, ταλανίζεται από υπαρξιακά ερωτήματα, βαρύνεται με παλιές ενοχές. Η επιστροφή του στην Καλυδώνα, το χωριό του, θα συντελέσει σε σειρά αποκαλύψεων: θα θυμηθεί τη γυναίκα που τον μύησε στον έρωτα, θα συναντήσει μια παλιά του φίλη που βοηθά γυναίκες να γνωρίσουν το απόλυτο σεξ αλλά και θα ανακαλύψει το μεταφυσικό φορτίο που κουβαλάει ο τόπος. Προκλητικό, ενοχλητικό, ανατρεπτικό αλλά και βιωματικό το μυθιστόρημα αυτό ζητά την προσοχή του αναγνώστη.
Κύριε Γκουρογιάννη με το «Σενάριο Αθανασίας» δώσατε ένα μυθιστόρημα που κυμαίνεται μεταξύ πραγματικότητας, φαντασίας, αυτοβιογραφίας δύσκολα κατατάξιμο. Από πού προήλθε αυτή η συνθετική έμπνευση;
Είναι ένα έργο υποσυνειδήτου. Κι εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι έχω γράψει. Είχα πολύ υλικό και βεβαίως έκανα κατά κάποιο τρόπο μοντάζ. Από την άλλη κάπου βρίσκεται κι ο εαυτός μου μέσα σε όλο αυτό. Είναι το αιώνιο παιχνίδι του συγγραφέα να αφήνει προσωπικά του στοιχεία να περνάνε στην ιστορία που αφηγείται. Και σε άλλα βιβλία μου υπάρχει η φαντασία. Φροντίζω βέβαια το άλογο της φαντασίας να με μη γκρεμίζει αλλά να το καθοδηγώ. Από και πέρα υπάρχει το ρίσκο που παίρνω όταν γράφω και αναδύονται από μέσα μου πράγματα προκλητικά , ακατανόητα μερικές φορές, θέματα που δημιουργούν αντιδράσεις. Αυτή είναι κατά κάποιον τρόπο η λογοτεχνική μου ιδιοσυγκρασία.
Ο τόπος όπου διαδραματίζονται πολλά από τα γεγονότα είναι γεμάτος μύθους, είναι υπαρκτός;
Η Καλυδώνα δεν υπάρχει, είναι μια σκηνογραφία, έχει όμως βαρύ μυθολογικό παρελθόν, μυθικά πρόσωπα, πνεύματα και βεβαίως τον μύθο του Ηρακλή που έχει συγκρουστεί με τον Κένταυρο. Είναι ένας τόπος κοντά στο Μεσολόγγι, απέναντι από τη Ζάκυνθο και τελικά κατάφερα να μην υποκύψω στον πειρασμό και αναφερθώ στο Σολωμό ή στους πολιορκημένους και τον ηρωικό τους αγώνα. Ήταν μια μάχη με τον εαυτό μου.
Στο βιβλίο κυριαρχεί η αναζήτηση του σεξ κάτι που πολλοί έλληνες συγγραφείς αποφεύγουν. Εσείς πώς το τολμήσατε;
Αυτό ίσως να έχει μια φροϋδική ρίζα. Είναι όμως για μένα μια θαρραλέα εξομολόγηση, ένας προσωπικός απολογισμός, ένα στοίχημα αν μπορεί η τέχνη να το δικαιώσει. Όταν έβγαλα το βιβλίο είχα ένα φόβο μη το χαρακτηρίσουν μυστικιστικό, σεξομανές ή κάτι άλλο. Αντίθετα οι γυναίκες κριτικοί το είδαν πολύ θετικά. Υπογράμμισαν τη γλώσσα, τη δύναμη και τα θέματα που ανέπτυξα. Ο ήρωας βλέπει το σεξ σαν αισθητική απόλαυση. Το κάνει αισθητική για να μπορέσει να το αντέξει, να αντέξει την έλλειψη και την αβάσταχτη επιθυμία. Κρύβεται πίσω από την αισθητική του σεξ και τελικά το αναδεικνύει.
Σήμερα όμως το σεξ έχει πάρει άλλους δρόμους ή όχι;
Η γενιά μου είχε τη μεγάλη ορμή, την περιέργεια, την υπερδιέγερση για το σεξ που τότε κάπως καλυπτόταν με σοφτ περιοδικά. Σήμερα με το διαδίκτυο το σεξ κυριαρχεί και ο νέος προσκολλάται στην εικόνα. Κάπου λέω ότι κάποιοι πιστεύουν ότι αν βάλλουν μια εικόνα ενός άντρα πάνω σε μια άλλη μιας γυναίκας θα γεννηθεί ένα παιδί.
Ενδιάμεσα στην εξέλιξη του βιβλίου υπάρχουν θρησκευτικά αποσπάσματα. Γιατί;
Τα θρησκευτικά τσιτάτα ταιριάζουν με την αφήγηση. Τα κουβαλάω μέσα μου από το κατηχητικό, μικρός πήγαινα εκκλησία, διάβαζα βίους αγίων, μέχρι την εφηβεία μου ήμουν ένας μικρός «άγιος» μετά με παρέλαβε ο διάβολος και τώρα τους έχω και τους δυο μέσα μου. Γίνεται μια πάλη αυτών των δυνάμεων μέσα μου όπως και στο μυθιστόρημα. Υπάρχει και η πάλη των επιθυμιών, η αγωνία για το χρόνο που φεύγει μέσα από τα δάκτυλα μας και νομίζουμε ότι δεν τον εκμεταλλευτήκαμε όσο θέλαμε..
Υπάρχει και η πάλη ή καλύτερα η σχέση ανθρώπου με ζώο…
Ο Κένταυρος είναι ένα σύμβολο. Ο άνθρωπος φθάνει στα άκρα άλλοτε του ανθρώπου κι αλλού του ζώου. Είναι αυτό που κάπου λέω ότι η ευτυχία εξαρτάται από το πόσο άνθρωπο έχουμε μέσα μας. Να υπάρχει, δηλαδή, η σωστή μίξη ανθρώπου και ζώου. Κάθε ανισσοροπία είναι αιτία δυστυχίας.
Είπατε ότι το βιβλίο έχει πολλά δικά σας βιωματικά στοιχεία. Είναι εύκολο να απογυμνωθεί ένας συγγραφέας;
Η αξία ενός συγγραφέα είναι να λέει κάποια πράγματα που αν τύχει να τα έχει βιώσει και ο αναγνώστης , τότε τα εξαγνίζει. Πολλά πράγματα στο μυθιστόρημα είναι αναγνωρίσιμα από όσους με ξέρουν καλά. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον αναγνώστη. Είμαι και λίγο ακροβάτης χωρίς δίκτυ, όπως και στο μυθιστόρημα μου για το κυπριακό («Κόκκινο στην πράσινη γραμμή»- που γνώρισε μεγάλη αντίδραση) κι εδώ κάπου στο τέλος μπαίνω κι εγώ στην αφήγηση με το όνομά μου. Η λογοτεχνία είναι τέχνη αλλά και παιχνίδι. Ο αναγνώστης θα σταθεί όπου μπορεί να το παρασύρει. Πρέπει να σας πω ότι πρώτη φορά βρέθηκα ενώπιον τέτοιου υλικού, μεγάλου και προσωπικού που αναπτύχτηκε σε επάλληλους κύκλους. Αυτό με παρέσυρε για να καταλήξει εδώ που κατέληξε. Από ένα σημείο και πέρα δε φοβάσαι. Υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη να βγάλεις κάτι προς τα έξω. Η λειτουργία της τέχνης δεν είναι παρά η διεύρυνση του μυαλού και της ψυχής- που την κάνει πιο εύπλαστη.
(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Επένδυση στις 22/8/2015)
Θέλω να γίνω αναγνώστης του αναγνωστη
Είναι εύκολο,μπαίνετε στο google αναζητάτε “ο αναγνώστης” και το βλέπετε κάθε μέρα με νέα κείμενα.