του Φώτη Θαλασσινού
Ο Κώστας Μαστροκώστας είναι απ’ τους πρώτους ανθρώπους που αντάλλαξα κουβέντες στο Μοναστηράκι. Ήταν σε μια -τυχαία δεν την λες- ευθυγράμμιση τριών καλλιτεχνικών πνευμάτων, το ένα το δικό μου, ο μουσικός που μου είπε δείχνοντας τον Κώστα πως είμαστε όλοι άστεγοι και ο ίδιος ο Κώστας. Δεν είχα προσέξει με την εμφάνισή του στη ζωή μου κάτι περισσότερο απ’ το αινιγματικό του βλέμμα. Πολλές στρώσεις ζωών αντικαθρεφτίζονταν στις ίριδες και τις κόρες των ματιών του και στις ρυτίδες που χάραξε ο πεντηκονταετής βίος του γύρω απ’ αυτά (τα μάτια). Σε επόμενες συναντήσεις είδα τις λάμψεις στα δαχτυλίδια τα κολιέ και τα πίρσινγκ που είχε σε πολλές απ’ τις τεχνητές τρύπες του σώματός του. Υπάρχει μέσα στους ανθρώπους ένα μουσείο με αρχέγονες ηλικιακά εικόνες, εικόνες απ’ το βαθύτατο παρελθόν τους, που τείνουν αισθητικά και με ασυνείδητους μηχανισμούς να τις χρησιμοποιούν σαν πρότυπα για τις επόμενες ιδιαίτερες μορφές και τα αντίστοιχα σχήματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους. Στην πράξη μόνο ο καθένας προσωπικά μπορεί να κατανοήσει τον κανόνα αυτό. Έτσι ξεχωρίζουμε τους ωραίους μας.
Και ο Κώστας Μακροκώστας έχει μπει φυλακή όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι των δρόμων, εξάλλου νομίζω είναι και τα πιο εύκολα θύματα της εξουσιαστικής μανίας των αστυνομικών ελεγκτικών αρχών. Χωρίς να έχω τίποτα με τις δυνάμεις καταστολής του εγκλήματος έχω γενικά με τους ανθρώπους. Ο τσαμπουκάς είναι ένα κανιβαλικό ένστικτο που απαντάται σε όλους τους ανθρώπους και έχει να κάνει με την υπαρξιακή συντριβή του πιο αδύναμου από κάποιον πιο δυνατό. Ο ποιητής υπήρξε και τοξικομανής μέσα σε τεχνητούς παραδείσους. Να θες να πεθάνεις δεν είναι τόσο παράξενο. Τα παιδιά του χάους που παίρνουν σίσα και σήπονται εσωτερικά και τα μυαλά τους αποδιοργανώνονται δεν είναι κάποιοι που παρέκκλιναν. Nα θες να πεθάνεις είναι μια σκιά που απλώνεται σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων.
Ο Κώστας πριν από ένα χρόνο αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει και διέφυγε την πιθανότητα να σβήσει μέσα από νοσηλείες σε νοσοκομεία της Αθήνας. Πολύ ευαίσθητος και έκθετος στην ασχήμια. Το βλέπεις στους πλανόβιους ανθρώπους να γίνονται στο δρόμο θύματα σε περιστατικά χλεύης και ταπείνωσης. Η αστική ευγένεια είναι η μεγαλύτερη χυδαιότητα που υπάρχει. Μέσω αυτής ο άλλος δεν εξετάζει τον άνθρωπο κατά περίπτωση αλλά μπορεί να τον μετρήσει μόνο σαν μέρος ενός στερεοτύπου. Έτσι κάπως ακόμη και μοναχικοί άνθρωποι που κάθονται στην πλατεία του Μοναστηρακίου προδικάζονται ως κακοποιά στοιχεία. Αυτοί όλοι οι θαμώνες της περιοχής έχουν στην καθημερινότητα τους να πληγωθούν από σαδιστές και από φιλήδονους της ηδονής της κατάκρισης. Και έτσι γίνεσαι πεισιθάνατος. Μετά την απόπειρα αυτοκτονίας ο Κώστας πάλι ανέτειλε και εκστατικός πια δημιουργός έγραψε σ’ ένα παραλήρημα όσα είχε εγκιβωτίσει στο εντομοβριθές παθογόνο μέσα του έλος. Έφτιαξε ένα βιβλίο διακοσίων εβδομήντα πέντε σελίδων και με την παρότρυνση μάλιστα της ποιήτριας Μαρίνας Αντωνίου Μάρκου.
Η γνωριμία με την ποιήτρια υπήρξε οδοδείκτης και ανάθεση ρόλου και θέσεων ή για να το πω και πιο απλά ήταν το βάφτισμα του Κώστα στην σύνθεση των στίχων. Μια ιστορία που έζησε και αφηγήθηκε ο Κώστας στην Μαρίνα Αντωνίου έφερε την ανταπόκριση της ποιήτριας εγερτήριο σάλπισμα και χρίσμα του Κώστα στην συνομοταξία των ποιητών. Η ιστορία αυτή ήταν για μια φυγή από ανοιχτό παράθυρο του πατρικού του Κώστα προς κάτι λάμψεις σ’ ένα κοντινό δάσος που όταν έφτασε σ’ αυτές αντιλήφθηκε πως ήταν πυγολαμπίδες. Οι άνθρωποι λατρεύουμε αυτά τα έντομα και είναι μέσα στις καρδιές μας από τις εξοχές της παιδικής μας ηλικίας. Ο Κώστας μαγεμένο παιδί απ’ το φωσφορισμό της πυγολαμπίδας έμεινε στο δάσος με συντροφιά τα λαμπυρίσματα μέχρι και που ξημέρωσε. Και φυσικά δεν είναι μόνο μια ιστορία που ηχούσε τόσο ρομαντικά στην Μαρία Αντωνίου αλλά και οι λέξεις που έδενε μεταξύ τους ο αφηγητής. Κρατάω αυτό τον ρομαντισμό που τον έχουμε ζήσει όλοι και να είμαστε ευγνώμονες για την ζωή. Γιατί αξίζει να δεις το πράσινο φωτάκι μιας πυγολαμπίδας και ας πεθάνεις μετά.
Σήμερα ο Κώστας με τα πολλά του δαχτυλίδια είναι απ’ τους πιο γνωστούς πλανόδιους πωλητές ανάμεσα στο Σύνταγμα και το Μοναστηράκι. Όταν τον ρώτησα για τα δαχτυλίδια μου είπε ότι είναι ενθύμια από φιλίες από στιγμές και από έρωτες. Και σ’ αυτά καταφεύγει, σε ό,τι συμβολίζουν, και τα ζωντανεύει για να ζωντανέψουν και μέσα του αντηρίδες που τον σώζουν απ’ όλα τα σκοτάδια. Πουλάει τα ποιήματά του και πάντα μιλάει και κάνει παρέα με όσους τον θεωρούν καλλιτέχνη και πιστεύουν σ’ αυτόν.
Προφίλ του Κώστα Μαστροκώστα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: https://www.youtube.com/@user-tz8yf9ir2l
Σ’ αυτό το λινκ ένας μουσικός του δρόμου τραγουδάει ένα ποίημα του Κώστα Μαστροκώστα: https://www.youtube.com/watch?v=nH-jXUp3MxQ&list=PLPCk383UYSQEUZN5K1L_ExrNsrx9mpEiA
Κείμενα-Φωτογραφίες: Φώτης Θαλασσινός-www.fotisthalassinos.gr
Ο Κώστας Μαστροκώστας εκτός απο Ψυχάρα είναι ένας χείμαρρος δημιουργίας όσον αφορά την ποίηση του. Έχω ξοδέψει κάμποσα βράδια παρέα μαζί του στο σπίτι του παρών στην υλοποίηση των βιβλίων του και έμεινα όντως έκπληκτος με το πόσο εύκολα έρεαν απο το στόμα του τα λόγια που καθώς γράφονταν στις λευκές σελίδες μέσα σε λίγα λεπτά έπαιρναν την μορφή ποιημάτων! Χαίρομαι που βλέπω και άλλους που αναγνωρίζουν την αλήθεια του.