Κατερίνα Γούλα (Γαλλία).
Το 2015 αναμένεται να ξεκινήσει πολύ δυναμικά στον τομέα της λογοτεχνίας. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένονται οι νέες κυκλοφορίες των Michel Houellebecq και Virginie Despente που ως δυνατά χαρτιά που είναι δίνουν στον Γενάρη ένα άρωμα σεπτεμβριάτικης rentrée littéraire!
Ειδικά για τον Houellebecq τα δημοσιεύματα δίνουν ήδη αρκετές πληροφορίες. Το μυθιστόρημα θα έχει τον τίτλο Soumission και θα κυκλοφορήσει στις 7 Γενάρη από τον εκδοτικό οίκο Flammarion. Φαίνεται μάλιστα ότι θα μοιάζει αρκετά με τα πρώτα μυθιστορήματά του και τα θέματά του θα είναι αυτά που τον απασχολούσαν εξ αρχής σε όλα του τα βιβλία: η σεξουαλική στέρηση και καταπίεση, η καταστροφική και απάνθρωπη «δουλειά γραφείου», ο ισλαμισμός, η πανωλεθρία κι ο εκφυλισμός των πολιτικών συστημάτων, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου… τα αγαπημένα του.
Μεταξύ λοιπόν της 31ης Δεκέμβρη και της 28ης Φλεβάρη θα φθάσουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων 549 νέα μυθιστορήματα από τα οποία 353 είναι γαλλικά – και από αυτά 59 ανήκουν σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς –, και 196 μεταφρασμένα μυθιστορήματα.
Για να αναφέρουμε λίγους από τους τίτλους που έχουν ήδη προαναγγελθεί, ο Grasset θα εκδώσει μυθιστορήματα των Metin Arditi (Juliette dans son bain), Christophe Bataille (L’expérience) και Patrick Rambaud (Le maître), ενώ οι Actes Sud θα παρουσιάσουν τον νικητή του Goncourt του 2004 Laurent Gaudé (Danser les ombres). Ο Albin Michel ετοιμάζει καινούργια μυθιστορήματα του Jean-Michel Guenassia (Trompe-la-mort), της Françoise Chandernagor (Vie de Jude frère de Jésus) και της Véronique Olmi (J’aimais mieux quand c’était toi). Ο δικός μας Vassilis Alexakis (La clarinette) θα κυκλοφορήσει από τον Seuil ενώ η Anne Wiazemsky (Un an après) και ο Jérôme Garcin (Le voyant) θα είναι τα ονόματα με τα οποία θα παίξει ο Gallimard.
Αυτό που παρατηρείται μαζικά τα τελευταία χρόνια στα μυθιστορήματα είναι η μυθοπλασία να στρέφεται όχι γύρω από ένα προσωπικό ερέθισμα του συγγραφέα, αλλά γύρω από ένα πραγματικό, γνωστό ή άγνωστο, ιστορικό πρόσωπο. Οι ιστορίες των άλλων λοιπόν και μαζί τους το ιστορικό πλαίσιο που συμπαρασύρουν γίνονται η βασική πηγή έμπνευσης για τους γάλλους μυθιστοριογράφους. Συνταγή με χαμηλό βαθμό δυσκολίας και σίγουρα αποτελέσματα. Όπως ο Frédéric Βeigbeder με το Οona et Salinger ή ο David Foenkinos με το Charlotte αυτόν τον Σεπτέμβρη, έτσι και στις αρχές του 2015 ο Philippe Grimbert θα επιστρέψει γράφοντας για τον Νουρέγιεφ, ο Jean-Luc Seigle την ιστορία της Pauline Dubuisson, μιας γυναίκας που καταδικάστηκε σε θάνατο για το φόνο του αγαπημένου της (Je vous écris dans le noir, Flammarion), η Raphaëlle Riol τη ζωή της νεαρής φόνισσας Violette Nozière (Ultra Violette, Rouergue), ο Christophe Bigot με τη ζωή του ζωγράφου Henri Lehmann, μαθητή του Ingres (Les premiers de leur siècle), ο Philippe Besson θα μας μιλήσει για τον James Dean (Vivre vite, Julliard), και ο Gérard Guégan για τον Aragon (Qui dira la souffrance d’Aragon ?, Stock), ο Michel Bernard για τον Maurice Ravel (Les forêts de Ravel, La Table ronde), και η Dominique de Saint Pern για την Karen Blixen (Baronne Blixen, Stock) και πολλοί, μα πολλοί, άλλοι θα ακολουθήσουν την ίδια ιδέα.
Παρατηρείται επίσης μια τάση εισβολής της επιστημονικής φαντασίας, του παραμυθιού και των λαϊκών θρύλων αλλά και της αστυνομικής λογοτεχνίας στη μυθιστοριογραφία. Γενικά αποφεύγονται οι τραγικές ιστορίες, εκτός αν αυτές τοποθετούνται σε απόσταση ασφαλείας, σε μια άλλη ιστορική περίοδο ή και σε άλλη ήπειρο αν γίνεται, όπου σε αυτή την περίπτωση, όπως συμβαίνει με τα αμέτρητα μυθιστορήματα με θέμα τους Παγκόσμιους Πολέμους, η τραγωδία γίνεται ευκαιρία για αλληλεγγύη και για ανώδυνη πλέον συγκίνηση. Ελάχιστα είναι τα μυθιστορήματα με ήρωες και δράση τοποθετημένα στο χωρικές και χρονικές συντεταγμένες του παρόντος. Αυτό μπορεί να μαρτυρά μια απροθυμία ή αδυναμία των συγγραφέων να αναζητήσουν πρωτότυπα μυθιστορηματικά στοιχεία και να ανατρέχουν σε αυτές τις ζωές που μοιάζουν «σαν να είναι βγαλμένες από βιβλία» ή πάλι τόσο η συγγραφική κοινότητα όσο και το αναγνωστικό κοινό να έχουν αφομοιώσει τις αλλαγές της εποχής μας και κατ’ επέκταση να έχουν μεταβληθεί και οι επιθυμίες και οι απαιτήσεις τους ως προς το βιβλίο. Λίγο πιο σίγουρο είναι πάντως ότι εκδότες και συγγραφείς (κοινή συναινέσει ή κατόπιν πιέσεων) προτιμούν να βαδίσουν σε γνώριμα και ασφαλή μονοπάτια, κι αυτό απαιτεί να υπάρχει εξασφαλισμένη δράση, αγωνία, συγκίνηση, ένα στόρι, έστω μια προσωπική ιστορία. Και είναι γεγονός ότι η σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία δεν μπορούσε ποτέ να καυχηθεί για αυτό που η αγγλοσαξονική ή η λατινοαμερικανική λογοτεχνία έχουν να επιδείξουν ως μυθοπλασία μιας και περιοριζόταν πολύ συχνά σε πιο ενδοσκοπικά και υπαρξιακά ζητήματα. Παρατηρείται κάποιος φόβος οι συγγραφείς να αφεθούν ελεύθεροι στις μυθοπλαστικές εμπνεύσεις τους και περισσότερο πιάνονται από χτυπητά, δυνατά θέματα για τα οποία δε φέρουν την ευθύνη αλλά τα τονίζουν απλώς με τις δικές τους πινελιές.
