Εύη Μάμαλη: «Η οβίδα» (από την Ιφιγένεια Μαστρογιάννη)

0
337

 

 

της Ιφιγένειας Μαστρογιάννη

 

Διαβάζοντας το βιβλίο της Εύης Μάμαλη «Η οβίδα», εκδόσεις Θίνες (2020), έχεις την αίσθηση ότι ξεφυλλίζεις βιβλία αγαπημένων ποιητών, όπου το νόημα των λέξεων περνάει κάτω από το βλέμμα σου αμφίσημο, ασχημάτιστο και γι’ αυτό γοητευτικό, επειδή με τους καθαρά προσωπικούς συνδυασμούς και τύπους δίνει την ελευθερία να φανταστείς και να πλάσεις εσύ την ιδιαίτερη σημασία του.

Με αστείρευτη φαντασία, η συγγραφέας στήνει ένα σκηνικό για τις αξίες της ζωής μας που καταλύονται, για τα δικαιώματα του ανθρώπου που παραπαίουν ή καταπατώνται, στο όνομα της απληστίας και της λαχτάρας για δύναμη και εξουσία, που βρίσκεται πίσω από το άλυτο πρόβλημα του πολέμου.

Σύμφωνα με τη μυθοπλασία, μια οβίδα-προσωποποιημένη ηρωίδα του βιβλίου- που έχει πλαστεί, για να σκοτώνει και να αφανίζει τη ζωή, επαναστατεί, αποποιείται τον προκαθορισμένο της ρόλο και το σκάει «από το εργοστάσιο των Βαρέων και Φρικαλέων όπλων. Εκεί όπου οι άνθρωποι εργάζονται νυχθημερόν, χωρίς να μπορούν να διαθέσουν ούτε στιγμή από το χρόνο τους, να κάνουν τη ζωή τους έτσι όπως αυτοί θέλουν». Μόνο Εκείνος, ο ένας, ο μοναδικός Στρατηγός αποφάσισε να ορίζει τις στιγμές όλων.

Η φυγή από το «εργοστάσιο» απαιτούσε τόλμη, γκρέμισμα του φόβου, ανατροπές και θάρρος που η Οβίδα διέθετε.

«Κύλησε γοργά, όσο πιο μακριά μπορούσε. Εκτοξεύτηκε στον αέρα σφαιράτη-πιο σφαιράτη δεν γινόταν-κι όπου φύγει φύγει! Εκτινάχθηκε προς τα έξω, πέρα μακριά από το τσιμεντένιο κουκούλι με τις βουερές μηχανές, μακριά από το στόμα του πυροβόλου που περίμενε να την καταπιεί και να την εκσφενδονίσει ποιος ξέρει πού!

«Άκου, λέει βλήμα! Αυτή…»

Μπορεί γι’ αυτό να την προόριζαν, εκείνη όμως βλήμα δε σκόπευε να γίνει. Πήρε ύψος κι έσκισε τα κύματα του αέρα όλο φούρια. Καθώς ξεμάκραινε άφηνε πίσω της τις στριγγές κορώνες των μετάλλων, που σούβλιζαν τον αέρα της πόλης. Ο βόγγος της πια ακουγόταν όλο και πιο θαμπός. Με τους σπινθήρες να χορεύουν πάνω στο σώμα της, διέγραψε σαν πυροτέχνημα το μουντό ουρανό και χάθηκε κολυμπώντας πανηγυρικά στους αιθέρες».

 Από εκεί και πέρα, οι περιπέτειές της, ο μετασχηματισμός της από φονικό όπλο σε έργο τέχνης, η συνάντησή της με την ιστορία δεν μπορούν να διαβαστούν μονοσήμαντα. Οι σουρεαλιστικές εικόνες, ο υπαινικτικός λόγος που ρέει αβίαστα οδηγούν τον μικρό ή τον μεγάλο αναγνώστη στο να σχηματίσει μια προσωπική, βιωματική εκδοχή των γεγονότων. Η Εύη Μάμαλη, μη παραβλέποντας την ανάγκη του παιδιού για παραμύθι και όνειρο, σίγουρη για τον παιδαγωγικό ρόλο του βιβλίου, επεξεργάζεται καλά αυτό τον προβληματισμό, υφαίνοντας ένα κείμενο γεμάτο από συμβολισμούς ή καλύτερα σύμβολα της καταναλωτικής εποχής μας που ο Πολιτισμός της δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να θεραπεύσει το χειρότερο έλκος της. Τον πόλεμο.

Τελικά, η συγγραφέας αφήνει στα χέρια των παιδιών ένα βιβλίο καλό, που εκφράζει, χωρίς αποπροσανατολιστικές παρομοιώσεις και γλυκερά λογοτεχνικά σχήματα,  μια άλλη διάσταση του κόσμου ειρηνική και φιλάνθρωπη.

Το βιβλίο είναι ζωγραφισμένο από την πολυβραβευμένη Φωτεινή Στεφανίδη. Εδώ η ζωγράφος δίνει πιο εγκεφαλικά σχήματα, με λιγότερο χρώμα, αφήνοντας πρόσφορο έδαφος στην έκφραση και προβολή μηνυμάτων. Το μοτίβο της αιωρούμενης μικρής αγγελικής μορφής, καμωμένης όχι από σάρκα και οστά, που διακρίνεται μόνο από τα φτερά και η παρουσία του πουλιού ως εικονογραφικής παρακαταθήκης της Στεφανίδη λειτουργούν ως καθρέφτης της ζωγράφου. Είναι υπαινικτικά στοιχεία ανάτασης και ελπίδας.

 

info : Εύη Μάμαλη, Η οβίδα, εκδόσεις Θίνες

Αναζητήστε το εδώ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΕναλλακτικές λύσεις για πρόσβαση του κοινού στις Δημόσιες βιβλιοθήκες
Επόμενο άρθροθήβα μέμφις (της Βαρβάρας Ρούσσου)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ