του Φώτη Θαλασσινού
Την ημέρα που τον είδα, λίγο αργότερα απ’ την πρώτη μας επαφή ήρθε και μια φίλη του. Χώθηκαν και οι δυο σε μια γωνιά στα σκαλοπάτια μπροστά στον σταθμό μετρό του Μοναστηρακίου. Σκέφτηκα πως αυτό που φωτογραφίζω δεν είναι τελικά πρόσωπα αλλά όσα αυτά συμβολίζουν. Οι άνθρωποι που μ’ ενδιαφέρουν φωτογραφικά είναι αυτοί που στολίζουν το σώμα τους και το χρησιμοποιούν στις δημόσιες εμφανίσεις τους σαν ένα κομμάτι τέχνης. Τελικά αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι εκείνο που επιτυχημένα ή αποτυχημένα μέσω της δυνατότητας μου στην διόραση παρατηρώ και ορίζω ως γοητευτικό. Εδώ κάνουμε λογοτεχνία και αποφεύγω τις περιττές ηθικολογίες. Πάντοτε θα γράφω για πρόσωπα γιατί καλές οι ιδέες και οι φιλοσοφίες αλλά εντελώς ανερμάτιστες. Ο νεαρός άντρας που απαθανάτισα είναι πανέμορφος και κάποιος είπε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Στην αρχή νόμιζα πως είναι κάποιος πολίτης σε πόλη χώρας της Άπω Ανατολής. Ήταν έκπληξη όταν ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες και καταλάβαμε ο ένας για τον άλλον τελικά πως είμαστε Έλληνες. Στην multicultural πλατεία του Μοναστηρακίου χάνονται οι εθνικές ταυτότητες και αν το βιοτικό επίπεδο στην περιοχή ήταν πιο υψηλό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην θέα όλων αυτών των πανταχόθεν φυλών αποκομίζεις την εντύπωση μιας οικουμενικής ειρήνης. Υπήρχε στην εξωτερική του εμφάνιση αυτό το άρωμα απ’ τις μόδες των νέων της Ιαπωνίας της Κίνας και της Νότιας Κορέας. Μόδες που έχουν κατακτήσει όλο τον κόσμο. Άντρες και γυναίκες στους δρόμους της Αθήνας που εκπλήσσουν με την φαντασμαγορία χρωμάτων και μακιγιάζ πάνω στα ρούχα και το σώμα τους. Στην Ελλάδα το μαγικό αυτό πλήθος από νεαρά άτομα δεν είναι τόσο αισθητά μεγάλο. Γι’ αυτό και όταν είδα τον Κρόνο -το όνομα του εικοσιτριάχρονου γνωστού μου πια- ασύλληπτης έντασης εκρήξεις από μπογιές μέσα μου έγιναν αναμνήσεις από πληροφορίες που μου ήταν γνωστές από τις πολιτισμικές μου αναδιφήσεις ανά τον κόσμο. Θυμήθηκα τότε το δάσος των αυτοκτονιών στην Ιαπωνία που επισκέπτονται απ’ όλες τις γωνιές της γης όλες οι αυτοκτονικές υπάρξεις για να στρέψουν προς το μέρος τους τη θηλιά, τα φάρμακα και το μαχαίρι. Θυμήθηκα το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς Takotsubo και τους θανάτους της μοναξιάς Kodokushi. Τις ταινίες τρόμου με βασικό τους μοτίβο την αστικοποίηση του απειλητικού παραφυσικού γεγονότος. Σ’ αυτές τις ταινίες ο φόβος είναι οξείς διάτοροι ήχοι από απλές σταγόνες σε βρύσες που στάζουν, είναι οι κραυγές των αλυσίδων στους ανελκυστήρες.
Ο Κρόνος λατρεύει αυτές τις κουλτούρες. Ακούει την νοτιοκορεάτικη Κ-pop που πια είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο. Χορευτικά και τραγουδιστικά συγκροτήματα που είναι για πάρα πολλούς νέους στον κόσμο πρότυπα αλλά μόνο για το στυλ τους στο ντύσιμο, τις χορευτικές τους κινήσεις και την μουσική που φτιάχνουν. Ο φίλος μου ανέφερε ότι ο ανταγωνισμός σ’ αυτή την κατηγορία της pop είναι πάρα πολύ μεγάλος και ψυχοφθόρος για τους νεαρούς stars. Θαρρείς ότι πίσω ακόμη κι απ’ αυτήν την πιο παιχνιδιάρικη βιομηχανία της showbiz κρύβονται οι αιχμηρές απαιτήσεις των οικονομικών καθεστώτων σ’ αυτές τις χώρες της Άπω Ανατολής. Ένας χώρος γεμάτος εξουθενωτικές πιέσεις που δεν επιτρέπει στους νέους των γνωστών συγκροτημάτων να έχουν προσωπική ζωή. Αυτοί οι νέοι ανήκουν μόνο στο κοινό τους και δεν επιτρέπεται να έχουν μια άλλη ζωή εκτός απ’ τα πράγματα που ανεβάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είναι όλα εμπνευσμένα απ’ την δουλειά τους. To φαινόμενο αυτό είναι γνωστό σαν parasocial relationships.
Ο Κρόνος επίσης ζωγραφίζει επηρεασμένος και στις εικόνες του από anime και μάνγκα. Αλλά και όχι μόνο αφού το σκοτάδι στα σχέδια του είναι μεγεθυμένο και ταιριάζει στην πηγαία σκοτεινότητα της ποιητικής του διάθεσης και στην πιο ρομαντική και μελαγχολική πλευρά του. Είναι ένα αρκετά σκοτεινό πλάσμα. Απ’ τα όμορφα πλάσματα της νύχτας. Σαν ένα ζωηρό παιχνιδιάρικο ξωτικό. Αν βρείτε τον Κρόνο στον δρόμο, θα το νιώσετε αυτό που ένιωσα κι εγώ. Πως τα queer και non-binary άτομα είναι οι ενδιάμεσοι προς την μαγεία που μας έκλεψε ο καπιταλισμός. Και γράφω «καπιταλισμός» γιατί ο Κρόνος έχει στο λεξιλόγιο και τις φράσεις του ιδέες για μια αταξική κοινωνία.
Ο Κρόνος βάφτισε τον εαυτό μ’ αυτό το όνομα -και οι περισσότεροι απ’ όσους αλλάζουν το όνομα τους- για να ξορκίσει μακριά του άσχημους συναισθηματικούς κλυδωνισμούς. Ασχολείται και με τα ρούχα του τα οποία φτιάχνει μόνος του. Όταν βρεθήκαμε την δεύτερη φορά καθίσαμε σ’ ένα σχετικά νέο καφέ που είναι στην θέση που είχαν την έδρα τους οι Εκδόσεις Γαβριηλίδη. Μπορεί να ήμουν προσηλωμένος στα λόγια του φίλου μου αλλά η σκέψη ξεστράτιζε προς τον Σάμη.
Μπορείτε να γνωρίσετε όλο τον δημιουργικό κόσμο του Κρόνου στο προφίλ του στο Instagram: https://www.instagram.com/onifey
Κείμενο, φωτογραφίες: Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/
