του Κώστα Ακρίβου
Ντίνο γεια σου.
Σήμερα το πρωί ο δάσκαλος μού έδωσε το γράμμα σου και τη φωτογραφία που είσαι μαζί με τα παιδιά του σχολείου σας μετά τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Ακόμα είπε σε όλη την τάξη και άλλοι να βρουν από το περιοδικό του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού διευθύνσεις από μαθητές και μαθήτριες απ΄ όλη την Ελλάδα για να αρχίσουν να αλληλογραφούν, όπως κάνουμε εμείς οι δύο.
Τώρα που σου γράφω είναι το μεγάλο διάλειμμα. Όλοι έχουν βγει και παίζουν έξω στην αυλή, όμως εγώ έμεινα μέσα στην τάξη γιατί είμαι η επιμελήτρια.
Μπορεί να μένεις μακριά από το δικό μου μέρος, αλλά με αυτά που γράφεις σε νιώθω τώρα φίλο μου. Πώς τα πας με τα μαθήματα της Ε΄ τάξης, σου φαίνονται δύσκολα; Φαντάζομαι πως θα είσαι καλός μαθητής. Εμένα πιο πολύ μου αρέσουν η Ιστορία και η Πατριδογνωσία. Εσένα;
Γράφεις πως σου αρέσουν τα Κλασικά Εικονογραφημένα, ο «Ροβινσώνας Κρούσος» και ο Μικρός Σερίφης. Τα δικά μου αγαπημένα βιβλία είναι της Πηνελόπης Δέλτα, του Ιουλίου Βερν και το «Χωρίς οικογένεια». Διάβασέ τα και θα δεις ότι έχω δίκαιο.
Όταν μεγαλώσεις τι θέλεις να γίνεις; Εμένα το όνειρό μου είναι να γίνω δασκάλα ή, άμα είμαι καλή μαθήτρια στο γυμνάσιο, να γίνω καθηγήτρια. Γυμνάσιο πού θα πας; Στο Βόλο ή σε κάποιο διπλανό χωριό στο Πήλιο; Για τον νομό Μαγνησίας κάναμε μάθημα χτες στη Γεωγραφία. Τον ζωγραφίσαμε στο μπλοκ και εγώ κάτω από το όνομα του δικού σου χωριού τράβηξα μια κόκκινη γραμμή.
Αυτό που λες δεν το κατάλαβα και πολύ καλά, ότι δηλαδή γράφεις σ΄ ένα κρυφό τετράδιο ιστορίες που τις βγάζεις απ΄ το μυαλό σου. Εγώ ξέρω πως τέτοιες ιστορίες γράφουμε μονάχα στην Έκθεση, όταν ο κύριός μας γράφει το θέμα στον πίνακα και μετά εμείς σκεφτόμαστε και γράφουμε διάφορα, αν και μερικές φορές δυσκολεύομαι πολύ. Εσένα δηλαδή στα καλά καθούμενα σου έρχονται διάφορες σκέψεις και ύστερα γράφεις για ανθρώπους που μοιάζουν αληθινοί ενώ δεν είναι; Θέλω τώρα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο. Γιατί το κάνεις αυτό; Για να μάθεις να γράφεις ωραίες εκθέσεις και να γίνεις άριστος μαθητής ή για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος; Εκείνη η ιστορία που μου έστειλες στο προηγούμενο γράμμα μού άρεσε. Στεναχωρήθηκα όμως με το ορφανό παιδάκι που έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο και που η γιαγιά του το έστειλε μετά να ζητιανεύει. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Όμως ήταν σαν αληθινή ιστορία. Έτσι είναι; Είναι αληθινή ιστορία;
Τώρα που έρχεται το Πάσχα φαντάζομαι θα παίξεις με τις ώρες μπάλα με τους φίλους σου. Εγώ όμως θα έλεγα να πας να βοηθήσεις λίγο και τον πατέρα σου στα περιβόλια με τις αμυγδαλιές, όπως θα κάνω και εγώ στο αμπέλι με τον δικό μου πατέρα για τη σταφίδα.
Αυτά είχα τώρα να σου γράψω. Θα περιμένω ξανά γράμμα σου. Κι αν θέλεις, στείλε μου πάλι κάποια από τις ιστορίες του μυαλού σου. Όμως αυτή τη φορά να μην είναι λυπημένη ή τρομαχτική. Καλύτερα να είναι για το πώς οι άνθρωποι δείχνουν την αγάπη τους στους άλλους ανθρώπους και γίνονται φίλοι.
Τώρα χτύπησε το κουδούνι για μέσα.
Σε χαιρετώ και θα περιμένω γράμμα σου.
Η φίλη σου
Βασιλική
ΥΓ : Ξέχασα να σου πω πως μακάρι όταν μεγαλώσουμε και περάσουμε στο πανεπιστήμιο να σπουδάσουμε στην ίδια πόλη, έτσι θα γνωριστούμε καλύτερα και θα γίνουμε ακόμα καλύτεροι φίλοι.
