«Στο σχολείο ξεχνώ τη φυλακή…»

της Μαρίζας Ντεκάστρο.

Το 33^ο δημοτικό σχολείο Βόλου είναι το σχολείο που λειτουργεί στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων. Σ’ αυτό το σχολείο φοιτούν και μαθαίνουν, κυρίως ελληνικά ως ξένη γλώσσα, ανήλικοι μετανάστες κρατούμενοι διαφορετικού σχολικού επιπέδου και από πολλές χώρες.

Δυο χρόνια πριν, οχτώ μαθητές 17-21 ετών από το Πακιστάν, αφηγήθηκαν τις προσωπικές τους ιστορίες μετανάστευσης και τις έγραψαν στα τετράδιά τους μαθαίνοντας έτσι λεξιλόγιο, γραμματικά φαινόμενα και συντακτικό. Αυτό το ‘παιχνίδι με τις-εξαιρετικά συγκινητικές- ιστορίες’ έγινε παραμύθι και βιβλίο που εικονογραφήθηκε από τον 20χρονο Αντλίμπ. Το χρυσό πουλί περιέχει λεπτομέρειες από το ταξίδι του καθένα στην Ελλάδα, ώστε όλοι αναγνωρίζουν δικά τους κομμάτια, έχει ανοιχτό τέλος και καμιά αναφορά στη φυλακή. «Να γράψουμε το τέλος όταν βγούμε από τη φυλακή», πρότεινε ο Αλή.

Οι συγκεκριμένοι νεαροί βρέθηκαν παράνομοι στη χώρα μας χωρίς να έχουν εγκληματήσει. Μέσα στις εντελώς αντίξοες συνθήκες του εγκλεισμού κατάφεραν να διατηρήσουν την ευαισθησία και  τα όνειρά τους. Τα ίδια και οι άξιοι δάσκαλοί που τους έδωσαν αυτή την ευκαιρία.

Το πρόγραμμα πραγματοποιήθηκε χάρη στους δασκάλους Πασχάλη Δήμου και Γερ. Τσιμπλούλη με συντονιστή τον Κώστα Μάγο, Επ. Καθ. Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ι. Λάτση και των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο.

Το χρυσό πουλί, μια ιστορία για παιδιά από τις αφηγήσεις και τις ζωγραφιές κρατουμένων

Εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2013, ε.ε.