Ταξιδεύοντας με την Λένα ( της Θεοδώρας Δ. Πατρώνα)

0
502

 

Της Θεοδώρας Δ. Πατρώνα

 

«Ο φόβος σου σώζει τη ζωή ή σ’ την παίρνει;» είναι το αρχικό ερώτημα της Λένας Διβάνη  στο τελευταίο της έργο Τι Έμαθα Περπατώντας στον Κόσμο. Η πολυγραφότατη ακαδημαϊκός και συγγραφέας ξεκινά το ταξιδιωτικό της αφήγημα με μία προσωπική εξομολόγηση για τη μικροβιοφοβία του πατέρα της και τον γενικότερο φόβο θανάτου που ενστάλαξε στην ίδια και στις δυο αδερφές της στα πολύ περιορισμένα και υπερπροστατευμένα παιδικά τους χρόνια στον Βόλο. Λίγα χρόνια αργότερα ο φόβος θανάτου που κυριεύει την επιστήθια φίλη της Ντίνα  αναγκάζει τη Διβάνη να επιχειρήσει να ξεπεράσει τα προσωπικά της όρια και να τη συνοδεύσει πραγματοποιώντας έτσι το πρώτο της ορειβατικό ταξίδι στην Ελβετία και τις Άλπεις. Η απόφαση αυτή θα ανοίξει στη συγγραφέα ένα ολόκληρο σύμπαν προσωπικό και παγκόσμιο, ακροβατώντας στα ύψη της συνεχούς προσωπικής εξέλιξης και αυτοβελτίωσης.

Αναζητώντας τα καινούργια μάτια για να δει τη ζωή της, σύμφωνα με το απόσπασμα του Μαρσέλ Προυστ που εισάγει στην αρχή του έργου της, η συγγραφέας μετά την Ελβετία παραθέτει  ταξιδιωτικές ορειβατικές εμπειρίες σε προορισμούς λιγότερο συμβατικούς και συνηθισμένους: Νέα Ζηλανδία, Αιθιοπία, Κούβα, Βιετνάμ, Βενεζουέλα, Ινδία, και Παταγονία. Οι περιπέτειές της καταγράφονται  με λόγο γλαφυρό και σύγχρονο, ενώ διανθίζονται με χιούμορ πηγαίο και συχνά καυστικό. Παράλληλα, όπως άλλωστε κάθε ταξιδιώτισσα , η συγγραφέας μεταφέρει σε κάθε αποστολή προσωπικά προβλήματα και  αναζητήσεις που επηρεάζουν τον τρόπο που προσλαμβάνει τη χώρα και την  κουλτούρα της. Πάντα διαβασμένη και οξυδερκής, η Διβάνη κινείται σε δύσβατα, σκοτεινά  μονοπάτια της  ζωής των ντόπιων. Από αυτά ξεχωρίζουν το τραυματικό παρελθόν  των Μαορί στη Νέα Ζηλανδία  αλλά και η παρέμβαση των Δυτικών  και οι γενναίοι αγώνες των πρώτων. Στο πιο συγκλονιστικό της ίσως κεφάλαιο, αυτό για την Αιθιοπία, η συγγραφέας προβάλλει το δράμα των γυναικών και των παιδιών με αναφορές στην παιδική πορνεία και την κλειτοριδεκτομή. Τέτοιες εμπειρίες και λέξεις σημαδεύουν τη Διβάνη για πάντα-αλλά και τον αναγνώστη- και την οδηγούν στην απόφαση να μην ξαναπάει στη χώρα αυτή. Με ελαφρύτερη διάθεση, η συγγραφέας ορειβάτης δηλώνει ότι στην Κούβα «ο έρωτας δεν είναι και τόσο αγνός, και η επανάσταση το ίδιο» , και οι διαπιστώσεις για τον σεξοτουρισμό διαλύουν κάθε ρομαντική θεώρηση της χώρας.

Κοινό στοιχείο σε αρκετά κεφάλαια είναι και η αξιοσημείωτη ανθρωπολογική προσέγγιση της Διβάνη στις «φυλές» των συνταξιδιωτών της,  στις διάφορες ορειβατικές αποστολές. Δύσκολοι χαρακτήρες, μονήρεις άνθρωποι καταδεικνύουν τη σημασία της αλληλεγγύης και της συνεργασίας που πρέπει να διέπουν μία ομάδα που αγωνίζεται για έναν κοινό στόχο κάτω από συχνά εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.

Αναμφίβολα, το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος που επιλέγει η Διβάνη αυτή τη φορά ξενίζει στην ηλεκτρονική εποχή : τα ταξίδια καταγράφονται ανά πάσα στιγμή στα κοινωνικά δίκτυα από τον οποιοδήποτε. Η πληροφορία διαχέεται εν τη γενέσει της, τίποτα δε μένει κρυφό από τον φακό του τουρίστα, του δημοσιογράφου, του σκηνοθέτη, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες, επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη. Και όμως, η Διβάνη βρίσκει τον μοναδικό τρόπο να γράψει ένα ζωντανό και φρέσκο κείμενο και να μεταφέρει μαζί με τον βαρύ ορειβατικό εξοπλισμό της ακόμα και τον πιο αγύμναστο και απρόθυμο αναγνώστη από την πολυθρόνα του καθιστικού του στην πιο δύσβατη κορφή της επιλογής της.  Τινάζει από πάνω του τη σκόνη της απάθειας και της αδιαφορίας και αγγίζει τον παλμό της σύγχρονης καθημερινότητας των χωρών που επισκέπτεται με μοναδική ευαισθησία όσο και γνώση.

 

info: Λένα Διβάνη, Τι Έμαθα Περπατώντας στον Κόσμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2017

Προηγούμενο άρθρο Στην Κυψέλη… (της Μαρίζας Ντεκάστρο)
Επόμενο άρθροΑς έχει και το φως μια αιτία…(της Μαρίας Ν.Ψάχου)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ