Της Γιούλης Αναστασοπούλου (*).
Στο Άξσορι υπάρχει μια μεγάλη ουρά ανθρώπων που περιμένουν να μπουν στο δάσος. Ο Σιλβέστρο που είναι άνεργος γυμναστής, εξειδικευμένος στο πέταγμα των πτηνών σε ούριο άνεμο-, περιμένει τη σειρά του.
Στην πρόχειρη πύλη, που έχει στηθεί για τις ανάγκες του πλήθους, οι υπεύθυνοι δίνουν στους ανθρώπους ένα σκοινί και έναν αριθμό. Μόλις περάσουν τον έλεγχο χρειάζεται να παρακολουθήσουν ένα ολιγόλεπτο σεμινάριο απο το οποίο θα πάρουν βεβαίωση παρακολούθησης. Το σεμινάριο αφορά στους ναυτικούς κόμπους. Ένας χαμογελαστός εκπαιδευτής εξηγεί τα πάντα για αυτούς τους περίπλοκους κόμπους και το κάνει με μεγάλο ενθουσιασμό.
Ο Σιλβέστρο δεν βρίσκει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό αλλά είναι προαπαιτούμενο για να εισέλθει στο δάσος. Στο τέλος του σεμιναρίου ο εκπαιδευτής δίνει έμφαση σε έναν και μόνο κόμπο. Φροντίζει ώστε οι εκπαιδευόμενοι να αποκτήσουν ολοκληρωμένη γνώση για τις δυσκολίες του κόμπου και το κάνει με αρκετή μεταδοτικότητα. Ο Σιλβέστρο αξιολογεί τον εκπαιδευτή με οκτώ στα δέκα. Είναι ευχαριστημένος που δίνει μια καλή βαθμολογία στον τύπο.
Περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, οι εκπαιδευόμενοι με τη βεβαίωση ανά χείρας ψάχνουν μέσα στο δάσος το δέντρο εκείνο που αντιστοιχεί στον αριθμό τους. Εκείνος έχει το δέντρο εικοσιένα, είναι ένα ψιλόλιγνο νεαρό δέντρο, ελπίζει μόνο να τον κρατήσει· δεν θα’θελε να σπάσει το κλαδί και να μην τα καταφέρει, δεν θα ήθελε να καταλάβει το παραμικρό, αυτή είναι η συμφωνία. Χωρίς πόνο. Μισή ώρα αργότερα όλοι οι εκπαιδευόμενοι έχουν κρεμαστεί με απόλυτη επιτυχία.
(*) Από ανέκδοτο αφήγημα
