της Καλλιρρόης Παρούση (*)
Με ενοχλεί που δεν πέφτει η τιμή του βιβλίου, αλλά πέφτει διαρκώς η ποιότητα του χαρτιού, και τα ακροδάχτυλά μου, καθώς γυρίζω τις σελίδες, μερικές φορές μαυρίζουν λες και διαβάζω εφημερίδα, την οποία πάντως επιλέγω ακόμη να διαβάζω, ακριβώς επειδή βρίσκω χαριτωμένο αυτό το λέρωμα στα ακροδάχτυλα.
Είμαστε πράγματι οι αντιφάσεις μας, γι’ αυτό κι εγώ κάποτε σκοπεύω να δώσω δύο ίδιες απαντήσεις σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές ερωτήσεις, θέλω να καταρρίψω το μετρικό σύστημα και κυρίως να συνθλίψω τον ενιαίο τρόπο σκέψης ολοένα και πιο βαρετών ανθρώπων.
Καμιά φορά, σκέφτομαι πως ό,τι δεν έγινε έχει περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό που έγινε.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο χωρίς να εντοπίσω μέσα στις πρώτες πενήντα σελίδες τουλάχιστον ένα τυπογραφικό λάθος ή κάποιο λάθος επιμέλειας. Έχω γνωρίσει διάφορους επιμελητές για τους οποίους μετά έμαθα ότι συνδέονται ερωτικά με τους υπεύθυνους εκδόσεων. Παρόλο που δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τις νομικές σπουδές, εξακολουθώ να πιστεύω πως οι νομικοί είναι καλύτεροι επιμελητές από τους φιλολόγους, ακόμη και αν συνδέονται ερωτικά με τους υπεύθυνους εκδόσεων. Οι νομικοί είναι καλύτεροι επιμελητές. Όχι πάντα και καλύτεροι συγγραφείς ή καλύτεροι κριτικοί. Ίσως οι φιλόλογοι να είναι καλύτεροι δικηγόροι από τους νομικούς.
Έχω προσθέσει το όνομά μου σε διάφορες λίστες διαμαρτυρίας κατά των ιδιωτικοποιήσεων περισσότερες φορές απ’ ό,τι έχω συμμετάσχει σε πορείες στους δρόμους της Αθήνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν ανήκα ποτέ στον σκληρό πυρήνα κάποιου κόμματος, όμως, όταν ήμουν φοιτήτρια, ερωτεύτηκα αρκετούς νέους που ανήκαν σε αριστερά φοιτητικά κινήματα, τα οποία πλέον έχουν διαλυθεί και τα μέλη τους είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσω στον δρόμο, όταν με χαιρετούν, η λέξη συμβιβασμός δεν επαρκεί για να περιγράψει τον τρόπο που σκέφτονται. Τον τρόπο που ζουν.
Καμιά φορά, σκέφτομαι πως αυτό που δεν έγινε έχει περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό που έγινε και όταν το σκέφτομαι αυτό μόνο ένας άνθρωπος μου έρχεται στο μυαλό: ο Χάρης.
Ο Χάρης συνήθιζε να λέει πως δεν πήρε ποτέ πτυχίο, δεν υπήρξε ποτέ επιμελής, η εικόνα του επιμελούς φοιτητή ήταν γι’ αυτόν ένα ασήκωτο φορτίο. Όταν έγραψε το διήγημά του με τίτλο Η εικόνα του επιμελούς φοιτητή, και απέσπασε το πρώτο βραβείο στον μεγαλύτερο διαγωνισμό διηγήματος που διοργανώνει η χώρα, περιγράφοντας την προσωπικότητα ενός πράγματι πολύ επιμελούς φοιτητή, του Γιάννη, εγώ σκέφτηκα πως ένας μη επιμελής φοιτητής έγραψε ένα όμορφο διήγημα για έναν επιμελή φοιτητή, και αν υποθέσουμε ότι έστω και σε μερικά, πολύ αδιόρατα σημεία, το κείμενο του συγγραφέα συμπίπτει με τη βιογραφία του, τότε είμαστε πράγματι οι αντιφάσεις μας ή μάλλον τα κείμενα ενσαρκώνουν τις αντιφάσεις μας.
Γι’ αυτό κι εγώ κάποτε σκοπεύω να δώσω δύο ίδιες απαντήσεις σε τουλάχιστον τρεις διαφορετικές ερωτήσεις, θέλω να καταρρίψω το μετρικό σύστημα και κυρίως να συνθλίψω τον ενιαίο τρόπο σκέψης ολοένα και πιο βαρετών ανθρώπων.
(*) ένα βιβλιοφιλικό απόσπασμα από το βιβλίο της Καλλιρρόης Παρούση “Λίγα λόγια για μένα” (εκδ. Τόπος)
