του Γιάννη Πανούση
Πόσοι που κάποτε υμνήθηκαν πολύ
έχουν ήδη παραδοθεί στη λησμονιά…
Και πόσοι που τους υμνούσαν
χάθηκαν κι αυτοί προ πολλού…
Μάρκος Αυρήλιος,Τα εις εαυτόν
Δεν γνωρίζω αν η Ποίηση συνιστά την απαρχή ή το τέλος των ψευδαισθήσεων,όπως π.χ ότι ο ποιητής θα ανατρέψει ‘από μέσα’ το σύστημα[του οποίου πολλοί αποτελούν εκλεκτά μέλη] ή ότι μέσω της Ραπ ποίησης[;] θα αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές ανισότητες
Εν είδει Θεο-λογίας[με τον ποιητή εξ Αποκαλύψεως δημιουργό] ή εν είδει Οραματικής Πυθίας[με τον ποιητή ως ανεύθυνο μελλοντολόγο] ορισμένοι επιχειρούν να ορίσουν το ψυχικό Κενό[τους;] κι άλλοι να ερμηνεύσουν το Τίποτα[της κοινωνικής τους απραξίας/απάθειας]
Αυτή η μονομανία της θεματικής της ‘απώλειας και της μοναξιάς’,αυτό το κυνήγι της εντυπωσιακής ατάκας[τάχα επιγραμματικής ποίησης] ή τα πεζόμορφα ποιήματα και τα παιγνιώδη λεκτικά σχήματα,μοιάζει να μη συνεκτιμάει το γεγονός ότι ‘πολλές λέξεις έχουν σκληρό τσόφλι’[Νίκος Καζαντζάκης,Αναφορά στον Γκρέκο],άρα όσες λογικές ακροβασίες ή υπό προσομοίωση ζωής περι-γραφές και να επινοούν οι ποιητές αυτές στο τέλος τους εκδικούνται
Ποίηση χωρίς κοινωνική και ηθικο-αξιακή αντανάκλαση δεν είναι τίποτα περισσότερο από προσωπικές αγωνίες ενός συνήθως εγωπαθούς ποιητή
Ο εξόριστος ποιητής[Μπέρτολτ Μπρεχτ,Επίσκεψη στον εξόριστο ποιητή] ,αλλά και ο αιρετικός ποιητής[Κ.Γ.Ταβουλτσίδης,el hereje en constucction] αποκτούν φωνή που αντηχεί και αφυπνίζε[Κλείτος Κύρου,Η φωνή και ο ποιητής] όταν υπερβαίνει την εσωστρέφεια του δημιουργού
Κι ας μην ξεχνάμε ότι αρκετοί ποιητές’δεν μιλούν γιατί φοβούνται να χάσουν τα βραβεία,τους επαίνους και τ’αξιώματα’[Κ.Γ.Ταβουλτσίδης,Μαύρο πάνω σε μπλε]
Για να μην προδώσουν την Ποίηση[Μανόλης Αναγνωστάκης,Προδίδετε πάλι την Ποίηση]οι σύγχρονοι γνήσιοι ποιητές οφείλουν να βγούν από το καβούκι τους κι από το θερμοκήπιο των αλληλοθαυμασμών και ν’αφουγκραστούν τον πραγματικό κόσμο[ιδίως αυτόν που επ-έρχεται βιαίως κι erga omnes]]
