Ο Χρίστος Χριστοφής. Κυριακάτικες βόλτες απ’ το Μοναστηράκι στον Κεραμεικό και το καφέ Τα Κανάρια (του Φώτη Θαλασσινού)

0
903

 

του Φώτη Θαλασσινού

Είναι ο μέγας Χρίστος Χριστοφής. Ο άνθρωπος αγκαλιά για όλους μας. Για τα μέλη της κυριακάτικης παρέας μας που συναντιόμαστε Στα Κανάρια στον Κεραμεικό και  κάπως φτιάχνουμε μια δική μας ιστορία- κατά το, φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κ’ η ιστορία οι παρέες, του Σαββόπουλου.  Είναι ο πυρήνας όλων των μαζώξεων, ο ενωτικός κρίκος που φέρει εις πέρας  με την  δυναμική του αύρα  σχεδόν αδόκητες, αδιανόητες συνυπάρξεις,  αυτός ο υπέροχος σουρεαλισμός του Λωτρεαμόν ότι  «ομορφιά είναι η αναπάντεχη  αντάμωση μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω από ένα τραπέζι ανατομίας», ηχεί δυνατά στα αυτιά μου όταν ευλογημένος της τύχης βρίσκομαι ανάμεσα στους ομοτράπεζους του Χρίστου.  Επικεφαλής της ομήγυρης, αλλά και αυτός που τηλαυγής μας φωτίζει όλους και μας εμπνέει για να υπάρξουμε πιο δυναμικά κι απ’ τον ίδιο μέσα στην παρέα. Η γενναιοδωρία του έγκειται ακριβώς στην ευρυχωρία της προσωπικότητας του, στον χώρο που δίνει στους διπλανούς και αντικρινούς του για να πρωταγωνιστήσουν στις συναντήσεις μας.

Καλλιτέχνες επιτυχημένοι, αναγνωρισμένοι ή και λιγότερο καταξιωμένοι, όλοι μοιραζόμαστε την ίδια ορατότητα. Η πιο δημοκρατική παρέα που είχα στην ζωή μου. Οι αναρχικοί θα μας ζήλευαν   γιατί ο Χρίστος πυροδοτεί την λάμψη που αναλογεί στον καθένας μας. Σαν πυροκροτητής  ενθουσιασμού, αλιέας μαργαριταριών ακόμη και απ’  τις έσω σκοτεινές θάλασσες κάποιων από εμάς. Σ’ αυτή την παρέα δεν υπάρχει καμιά ιεράρχηση.

Ο Χρίστος, πέρα απ’ την μυθιστορηματική ζωή του, είναι γνωστότερος για την μεγάλη του συλλογή με έργα εικαστικών. Υπερμνήμων, λεπτομέρειες για ιστορίες που λόγω της παλαιότητάς τους σε άλλα μυαλά ανακαλούνται ξεθωριασμένες. Αλλά εν τέλει δεν είναι αυτό. Είναι η ένταση του οράματός του Χρίστου για την τέχνη και ο ανιδιοτελής θαυμασμός  του των λειτουργών της τελευταίας που κάνει απλή την ενθύμηση αφηγήσεων   απ’ τα βάθη του χρόνου. Απ’ αυτή την συλλογή, την ψηφιοποίησή της και το επίσημο σάιτ (https://www.christofiscollection.gr/)  της έμαθα πολλά θαυμαστά και μαγικά.  Μέρος της  έχει γίνει δωρεά στην πινακοθήκη του  δήμου Οινουσσών για  όταν αυτή αποπερατωθεί. O Χρίστος γράφει στο περιοδικό Οδός Πανός του Γιώργου Χρονά. Μέσα απ’ την στήλη του παρουσιάζει μαθήματα σύγχρονης τέχνης με ονομαστικές αναφορές και εργογραφίες  απ’ τους καλλιτέχνες που διαχρονικά τον ενδιαφέρουν. Δίπλα του έμαθα ότι ν’ αγαπάς την τέχνη σημαίνει να αγαπάς το έργο και τους καλλιτέχνες, να αγαπάς τα μαγαζιά και τα παρασκήνια τους, και κυρίως αυτό που τον άκουσα να λέει την τελευταία φορά που βρεθήκαμε η παρέα: Ό,τι γίνεται για την τέχνη είναι καλό.

Ο Χρίστος μου έμαθε να ανέχομαι και τους πιο δύστροπους ανθρώπους,  έδωσε προοπτική και πλάτυνε τις οδούς στην ζωή μου γύρω  από και εντός της πιο αδίκως λοιδορημένης κατάστασης να υπάρχεις. Να υπάρχεις μ’ επιτυχία μέσα στα συστήματα, να υπάρχεις ευγενής και σαν αμετάτρεπτος ιδαλγός των αξιών σου, αυτές που έχεις από πριν, να υπάρχεις άνετα μέσα στο άβολο. Να ακμάζεις μέσα στην παρακμή, να είσαι αυθεντικός χωρίς εκζητήσεις και επιτηδεύσεις, να πάλλεσαι στις συχνότητες του μέσου ανθρώπου χωρίς ντροπή. Αλλά και να υπάρχεις μέσα στις ιδιοτροπίες σου, στολισμένες πάνω σου σαν μετάλλια. Γιατί ο φευγάτος, όπως με λέει, και ψαγμένος, που επίσης με λέει, Φώτης δίνει πολλές ανάσες στον πιο συντηρητικό άλλο. Ο ιδιότροπος είναι ο εξομολόγος της πιο κρυφής και απωθημένης ζωής του  μαζεμένου και  ενοχικού. Είμαι στην παρέα αυτός ο σκοτεινός που  λειτουργεί σαν νευραλγικός κόμβος για εκτόνωση όλων των ανείπωτων αλλά ολοκληρωτικά εμφανών πιο νοσηρών μεταβιβάσεων των άλλων. Ναι, έχω αυτή την  πολυτέλεια δίπλα στον Χρίστο, την μοναδική ευκαιρία στην ζωή μου να  γίνομαι χαλαρός υμνητής της σχέσης της τέχνης με το υποσυνείδητο/λακανικό εκείνο.  Δίπλα στον Χρίστο η αυτομομφή, πρωταγωνιστικό σύμπτωμα της κατάθλιψής μου, και οι απολογητικοί μου αγώνες βρίσκουν το καταλάγιασμά τους.

Εμένα βέβαια τα συναισθήματα μου προς τον Χρίστο και τους φίλους είναι εγκάρδια. Όντας ο εαυτός μου, αφήνω  λίγο τις πιο ίσως δημιουργικές μου υφές και μεταποιώ την ατομική μου δημιουργικότητα σε ανάγκη μου για πιο συλλογικές ηδονές. Π.χ. το γέλιο, η αγάπη, η έλξη, ο άλλος. Βρίσκομαι  εκεί για τον μεγάλο άλλο. Όλα όσα γράφω σ’ αυτό το κείμενο έχουν γεννηθεί, έχουν υπάρξει προηγουμένως μέσα στην εμβέλεια της αγάπης του Χρίστου και των φίλων. Ο διάφανος και κατάλευκος Φίλιππος Αλεξανδράκης, ο Μανόλης Μπιτσάκης, ο Αλέξανδρος Νικολάου και ατέλειωτες ρομαντζάδες μαζί τους στο αμείλικτο ήδη 2025. Βεβαίως και η Έφη Μιχάλαρου, ο Δημήτρης Λεμπέσης, η Αλεξάνδρα  Τουμαζάτου, ο Βαγγέλης Αβραμόπουλος και ο Άγγελος Σκούρτης.

Από τη συλλογή του Χρ. Χριστοφή

Ο Χρίστος είναι άριστος συζητητής, θέτει επί τάπητος καίρια ερωτήματα που απασχολούν την τέχνη σήμερα. Και είναι σ’ αυτά τα μερικώς προβοκατόρικα και μερικώς ιντριγκαδόρικα ερωτήματα που κορώνουμε όλοι και καμωνόμαστε πως κατέχουμε αρχετυπικά άλυτα ζητήματα της αισθητικής, της ηθικής  και της φιλοσοφίας στην τέχνη. Το έθιμο της παρέας είναι κάθε Κυριακή να παρουσιάζεται ένα εικαστικό έργο στον τοίχο ή στο τραπέζι που καθόμαστε στο καφέ Τα Κανάρια. Είναι μια ανοιχτή παρέα. Υπάρχει ένας πενταμελής σταθερός πυρήνας και από εκεί και πέρα αυξανόμαστε αριθμητικά με εναλλασσόμενα  πρόσωπα. Είναι μια δυνατή παρέα και όλοι μοιραζόμαστε τη συγκίνηση να μπορούμε να νιώθουμε και να είμαστε ευάλωτοι. Να τσαλακωνόμαστε, να είμαστε αληθινοί, τρωτοί και υπέροχοι.  Αυτή η παρέα είναι ιδιαίτερη γιατί λες και όλοι όσοι είμαστε σ’ αυτήν λειτουργούμε ο ένας για τον άλλον θεραπευτικά. Θα ήθελα να τους γνώριζα όλους από πιο νωρίς. Ας μην αφήνουμε στην φυσική ροή και τύχη τις γνωριμίες μας  και ας μάθουμε να επιδιώκουμε την συναναστροφή με αξιόλογους ανθρώπους.

 

Κείμενο, Φωτογραφίες, Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/

 

 

Προηγούμενο άρθροΗ πτήση (διήγημα της Αννίτας Π. Παναρέτου)
Επόμενο άρθροΟι περιστεριώνες της Τήνου και ο Μάνθος Πρελορέντζος (του Σταύρου Χατζηθεοδώρου)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ