Μια δύσκολη υπόθεση: Σεξουαλικότητα και αναπηρία (της Κατερίνας Κουτουκάκη)

0
421

 

Γράφει η Κατερίνα Κουτουκάκη

 

Γράφω, σβήνω… δεν ξέρω τι να πρωτογράψω γι’ αυτό το μοναδικό βιβλίο. Και μοναδικό το κάνει, εκτός από το θέμα του, ο τρόπος που το προσέγγισε ο συγγραφέας του.

Ο Νίκος Μάντζιος τολμά να γράψει για τη σεξουαλικότητα στην αναπηρία επιστρατεύοντας τον ευφυή τρόπο ενός ανθρώπου με πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Γιατί χρειάζεται ευφυία, ψυχική και πνευματική δύναμη για να πιάσεις αυτό το θέμα και να καταφέρεις να ισορροπήσεις στη «δοκό» χωρίς να παραπατήσεις, είτε προς  το δράμα είτε προς την υπερβολή.

Θέλει μαεστρία στον χειρισμό των σκέψεων, των λέξεων και των συναισθημάτων, ειδικά αν είσαι άντρας και επιλέγεις να αφηγηθείς σε πρώτο πρόσωπο σαν γυναίκα.

Ο Νίκος Μάντζιος τολμά να γίνει η φωνή, ή καλύτερα η εσωτερική γραφή ενός κοριτσιού, που στα όμορφα χρόνια της εφηβείας του, από ένα ανόητο ατύχημα καθηλώνεται σε αμαξίδιο. Στη Σελέστια.

Δίνει όνομα στο αμαξίδιο της, και μέσα από όλα τα στάδια της ταραγμένης, από το «κακό που της έτυχε» ψυχής της, παλεύει να νιώσει ζωντανή. Παλεύει να πείσει ότι «δεν είναι πρώτα το αμαξίδιο και μετά εγώ, γαμώ την τρέλα μέσα, αλλά ανάποδα!»

Δύναμη ψυχής, ένα μυαλό που κόβει και ράβει, μια γλώσσα (ομιλούσα) που προσπαθεί να εκφράσει όσα νιώθει, με ένα χιούμορ που κάποιες φορές σε χτυπά σαν χαστούκι στα μούτρα, εκεί που ανύποπτος είσαι στα μισά της σελίδας. Εκφράζει με σπάνιο τρόπο μια σκληρή πραγματικότητα, μια συμπερίληψη που είναι ακόμη όνειρο κι όχι πραγματικότητα και μια κραυγή σε έναν κόσμο που ψιλοκουφίζει και χοντροψεύδεται, πως “και καλά” έχουμε προοδεύσει στο θέμα. Άκρα υποκρισία!

«Θέλω να ερωτευτώ, θέλω κι εγώ να γίνω γυναίκα. Σταματήστε να με βλέπετε σαν άγγελο, δεν είμαι! Έχουν και οι άγγελοι λίμπιντο».

Υπάρχει ένα σημείο στο βιβλίο αυτό, που μου προκάλεσε σοκ. Ο τρόπος όμως που δίνεται, είναι αριστοτεχνικός! Όταν θα φθάσετε σε αυτό, θα καταλάβετε τι σας λέω.

Η ηρωίδα μας, η Κορίνα, κρατά προσωπικό ημερολόγιο και σελίδες του εμφανίζονται σε σημεία των κεφαλαίων του βιβλίου, πάντα στη σωστή στιγμή, εκεί που η αφήγησή της διακόπτεται για να μας φέρει στο εδώ και τώρα και να μας πει (σελίδα 27) πως «Όπως όλοι οι βαριά νοσούντες, έγινα θρήσκα κι άρχισα να μελετώ τις Γραφές, να είμαι έτοιμη όταν ο Μέγας Κριτής με καλέσει να λογοδοτήσω για τις πράξεις μου… Θα αθωωθώ πανηγυρικά γιατί τώρα είμαι ανάπηρη και οι ανάπηροι είναι άγγελοι, δεν έχουν αμαρτίες. Εγώ όμως θέλω να αποκτήσω, θέλω να γίνω άγγελος αμαρτωλός».

Στα σημεία όπου ο συγγραφέας αποδίδει σελίδες από το ημερολόγιο της Κορίνας, εγώ διάβασα ποίηση. Φτάνει να μπουν λίγες τελείες ανάμεσα στις φράσεις και μετά ένας συνθέτης να γράψει μουσική. Το ημερολόγιο της Κορίνας θα μπορούσε να είναι μελοποιημένη ποίηση… Στα 9/8. Ρυθμικό ζεϊμπέκικο. Γυναικείο. Που η ψυχή της το χορεύει και το χαίρεται. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε η ψυχή μας. Κι αν κάποια στιγμή καταφέρεις να ζεις την εσωτερική σου χαρά, τότε βιώνεις το θαύμα της ύπαρξής σου. Ακόμα κι αν αυτή η ύπαρξη φέρει την «ταμπέλα» της αναπηρίας.

Ο Νίκος Μάντζιος πάλευε αυτό το βιβλίο τέσσερα χρόνια, γράφει σαν γυναίκα και αν κρύψεις το όνομά του στο εξώφυλλο, θα μπορούσε να το έχει γράψει μόνο μια ανάπηρη νέα γυναίκα ή η μάνα της και όχι ένας άνδρας. Θα έπαιρνα όρκο!

Κάθε λέξη τοποθετημένη με φροντίδα, με νοιάξιμο για να ταιριάζει στην περίπτωση. Κάθε περιγραφή, τόσο όσο έχεις ανάγκη να γνωρίζεις. Δεν βρήκα υπερβολές, ούτε περιττές αναφορές και εκφράζω την άποψή μου, όχι μόνο σαν ταπεινή ομότεχνη του Μάντζιου, μα και ως μητέρα μιας νεαρής κοπέλας με αναπηρία.

Συγχαρητήρια Νίκο! Ζωγράφισες με την πένα σου τις ψυχές όλων αυτών των παιδιών που θα έδιναν και τη ζωή τους για να πάψουν να είναι άγγελοι και να βουτηχτούν στην κόλαση της αμαρτίας και της κανονικότητας! (Μεταξύ μας… κι εγώ το ίδιο θα ήθελα για τον δικό μου άγγελο).

Μια προσεγμένη έκδοση, ένας ταλαντούχος, στην πιο ώριμη στιγμή του συγγραφέας, ένα θέμα απρόσμενο.

Αλήθειες γράφει ο άνθρωπος…

Κι όποιος βαρέθηκε τα ρομάντζα και τα φονικά, ας το αναζητήσει στα βιβλιοπωλεία.

Στα ευπώλητα μην το ψάξετε…

Ανήκει στα βιβλία που χρειάζεται να έχεις διαβάσει κάποια στιγμή στη ζωή σου. Για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος!

Εν κατακλείδι… «τα ηλιοβασιλέματα πρέπει να συνταγογραφούνται» βρε αδερφέ!

 

(*) Η  Κατερίνα Κουτουκάκη είναι συγγραφέας.

 

Νίκος Μάντζιος, Η λίμπιντο των Αγγέλων, εκδόσεις Γραφή

Προηγούμενο άρθροΗ Αθήνα ως μη-τόπος (1): επ’ αφορμής του κλεισίματος των καφέ του Αρχαιολογικού και του Νομισματικού Μουσείου (της Έφης Κατσουρού)
Επόμενο άρθροΜπιέρνσταντ, η πόλη της αρκούδας και της εφηβείας  (της Ελένης Σβορώνου)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ