Η γοητεία του κακού (του Γιάννη Πανούση)

0
317

 

του Γιάννη Πανούση

 

Η γοητεία του νέου βιβλίου της Χρύσας Σπυροπούλου Η Ακολουθία του Κακού, Μεταίχμιο 2021, δεν εξαντλείται στις ωραίες περιγραφές των τοπίων, τις σκιαγραφήσεις των ηρώων-καλών και κακών-, τις κρυμμένες ιστορίες ενοχών και τύψεων, τα αισθήματα εκδίκησης ή στην απροσδόκητη λύση του αινίγματος. Εξ ίσου γοητευτικές είναι οι φιλοσοφικές της αναφορές, όπως ότι  τα ζώα έχουν αισθήματα, σ.59, ότι τα φυτά έχουν τα δικά τους μυστικά, σ.137, ότι άλλοι γεννιούνται θύτες κι άλλοι θύματα, σ.351, καθώς και το κρίσιμο ερώτημα ποιός θα ξεγελάσει τον Διάβολο, σ.232.

Αν ο Κόσμος/Φύση έχει κάποιου είδους τάξη και παραδεχτούμε ότι επικρατεί κάποιου είδους ισορροπία, σ.302, την αποδιοργάνωση την προκαλεί όχι μόνον το έγκλημα αλλά, κυρίως, οι αλυσιδωτές δι-αντιδράσεις του Κακού.

Επειδή μέσα από τους δρόμους του Κακού ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τα όρια της ελευθερίας του (Ρασκόλνικοφ, στο Έγκλημα και Τιμωρία του Φ. Ντοστογιέφσκι) κι επειδή η δοσολογία Καλού-Κακού σε κάθε άνθρωπο είναι άγνωστη, το μυθιστόρημα της Χρύσας Σπυροπούλου θέτει ζητήματα ηθικών επιλογών/αναστολών. Η εμπειρία του Κακού στον Υπεράνθρωπο του Νίτσε ή στον Εξεγερμένο Άνθρωπο του Καμύ άλλοτε σχετίζεται με την αντίδραση του κακού ανθρώπου-ο οποίος δεν είναι πάντοτε ‘κακός’ σε όλα-σ’ ένα αρνητικό πεπρωμένο κι άλλοτε προβάλλεται ως μία ακραία μορφή αντίστασης κατά του Θεού, ο οποίος ζητάει μόνο το Καλό-ακόμα κι όταν ο καλός άνθρωπος δεν είναι πάντοτε και σε όλα ‘καλός’.

Οι ήρωες του μυθιστορήματος της Χρύσας Σπυροπούλου κινούνται ανάμεσα στις γκρίζες ζώνες Καλού-Κακού εκφράζοντας μία προσωπική άποψη περί του ‘δικαίου’ και της ‘δικαιοσύνης’.

Το ανοικτό ερώτημα, δηλαδή το αν το Κακό γεννάει πάντοτε το Κακό ή μήπως κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να γεννήσει και το Καλό και vice versa, συχνά στη μυθοπλασία συνοδεύεται από μία οιονεί-θεοδικία, όπου η ιστορία τελειώνει αφήνοντας μία πικρή γεύση.

Επειδή στην αστυνομική λογοτεχνία, ως μέσον παιδαγωγικής νίκης του Καλού άραγε, η Κάθαρση είναι το ζητούμενο από τους αναγνώστες, αλλά και επειδή η αλήθεια του κάθε ήρωα κρύβεται μέσα στις αλήθειες ή τις σιωπές των υπολοίπων ηρώων, κάτι σαν τις ρωσικές Μπάμπουσκες, αξίζει να διαβαστεί το μυθιστόρημα της Χρύσας Σπυροπούλου.

Η συγγραφέας διακρίνεται από πειθαρχημένη μεθοδικότητα και γλαφυρότητα, και γράφει με γνώμονα ορισμένες παραδοχές:

-όλα τα μικρά και τα μεγάλα στοιχεία έχουν την αστυνομική/εγκληματολογική τους σημασία, σ.20

-στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει πάντοτε ο παράγοντας απορρύθμιση,σ.42

-ο ψυχισμός όλων λειτουργεί περίεργα ή ακατανόητα, σ.88

-άπαντες κρύβουν ένα σκελετό στο ντουλάπι τους, σ.115

-συχνά υπάρχουν σιωπηλοί μάρτυρες του εγκλήματος, σ.48.

Ακολουθώντας με συνέπεια τις αρχές της συγγραφικής και αστυνομικής δεοντολογίας, η κυρία Χρύσα Σπυροπούλου τιμάει το λειτούργημα του σύγχρονου υπεύθυνου λογοτέχνη και ορθώς εντάσσεται στην πρώτη σειρά της χορείας των εξαίρετων Ελλήνων συγγραφέων αστυνομικής μυθοπλασίας.

Χρύσα Σπυροπούλου,  Η Ακολουθία του Κακού, αστυνομικό μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2022

Βρες το εδώ

Προηγούμενο άρθροΚορίτσια στο βουνό (της Χριστίνας Πολίτη)
Επόμενο άρθροΜην περάσεις τη γραμμή! Ένα κείμενο για το βιβλίο ως αντικείμενο (της Αγγελικής Γιαννικοπούλου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ