του Φώτη Θαλασσινού
Είχαμε δώσει ραντεβού, είναι η πρώτη καλεσμένη σε δική μου επικράτεια, οι άνθρωποι στο Μοναστηράκι αντιλαμβάνονται την γειτονιά με όρους παλαιότητας. Ο πιο παλιός έχει περισσότερα δικαιώματα από κάποιον νεοφερμένο. Ειδικά στα πολύ χαμηλά στρώματα της πλατείας έχω ακούσει να στήνουν κουβέντες για κώδικες τιμής. Η Γεωργία Δρακάκη ήρθε στο ραντεβού λίγο σαν φοβισμένη γερακίνα. Γνώριζα πολύ καλά ότι θα αναθαρρούσε δίπλα μου. Κι αν το ξεκίνημα της συζήτησής μας ήταν για την κατάθλιψη τό τελείωμά της μας βρήκε να είμαστε αλληλένδετοι. Σταθήκαμε στην κουβέντα της κατάθλιψης και κατά την διάρκεια της φωτογράφισης και τα πρώτα δεκάλεπτα στο καφέ που καθίσαμε.
Μου είπε πως ήταν ευσυγκίνητη και πως ως ρομαντική και ευαίσθητη υπόσταση δεν θα μπορούσε παρά να νιώθει και την μελαγχολία της στην διαπασών. Προσπάθησα να ψηλαφήσω αυτήν την τραυματισμένη ύπαρξη που κουβαλάμε αρκετοί. Στην προκειμένη περίπτωση την λαβωμένη ζωή μέσα στην Γεωργία. Ο διάλογος όφειλε να γίνεται με ιατρικούς όρους, όντας προσωπικά χρόνια στην ανατομία του ψυχιάτρου μου, και ταγμένος σαν δοτικός να μεταρσιώνω εκπεσόντες σε αιχμηρές γωνίες κλειστοφοβικών μοτίβων σκέψης προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης ποιότητας εσωτερικής ψυχικής κατάστασης. Παιδιά της αβύσσου και του χάους ξέρουμε να γινόμαστε ο ένας αγκαλιά του άλλου.
Γενικά και πολλές φορές σκέφτομαι για το σεξ που κάνουν όλοι τρυφερόκαρδοι εκεί έξω. Με όλους που ζουν τα συναισθήματα τους μέχρι και με την ένταση της αυτοκαταστροφής, για τα ωραία παιδιά των παρεών μας σκέφτομαι διαρκώς και μελετάω την αγριότητα που βγάζουν στα κρεβάτια τους. Γιατί κάποιος να είναι ακραία υποτακτικός ή αντιστοίχως κυριαρχικός; Είναι αυτό το χάος που αγγίζουν τα πάθη της Γεωργίας και που μοιράζονται την ίδια ένταση με μια μελαγχολία και ένα άγριο τρόπο στο σεξ. Θυμάμαι να αναρωτιόμαστε για το σχήμα του πέους που το κάνει να μοιάζει με έμβολο και το σχήμα του αιδοίου ή του πρωκτού που φαντάζουν σαν υποδοχείς. Πρωκτός και αιδοίο περιοχές για να αλωθούν. Είναι δηλαδή και η φυσιολογία του σώματος που εμπνέει κάποιους ανθρώπους σε πιο κτηνώδεις συνευρέσεις. Κι εκεί σ’ αυτό το σημείο της συζήτησης μας θυμηθήκαμε την Μαλβίνα Κάραλη που είχε πει το αμίμητο: «όταν έχεις σταθερές βάσεις , καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου στον έρωτα»
Αναστενάξαμε μαζί για τον στείρο δικαιωματισμό, για τον ακραίο φεμινισμό, για κάποιους YouTubers που καμώνονται πως είναι ρηξικέλευθοι και πως θρυμματίζουν τα στερεότυπα. Στην πραγματικότητα αυτοί οι τελευταίοι πολλαπλασιάζουν τον συντηρητισμό. Γιατί όταν κάνεις sex podcasts δεν μπορείς να βάζεις όρους σε ό,τι αποτελεί τους θεμελιώδεις λίθους τους και που είναι και μόνο οι λέξεις που μεταφέρουν αυτούσια και τέλεια την καύλα. Αν δεν πεις πουτσαράς, μουνάρα, κώλος, σπέρμα, σφαλιάρα, πιπίλισμα, τότε δεν αίρεις τίποτα πέπλα ντροπής, αντιθέτως, τα μονιμοποιείς. H Γεωργία είναι μια νεόκοπη Μελίνα, μια μοντέρνα Ρίκα Βαγιάνη. Να είναι πόζα, χάρι, φιλαρέσκεια, ευάλωτη, αδύναμη, λυπημένη, να είναι βαμπ. Δίνει πόνο στους συντρόφους της και ξέρει να αναρριπίζει πάντα το πιο πολύτιμο ένστικτό τους. Απλώνει τα πορνογραφικά λόγια της και τις ερωτογενείς τις ζώνες όχι για να αιχμαλωτίσει αλλά για να δοθεί. Για να δοθεί σ’ αυτόν που θα την πάει εκεί που έστησε τους οδοδείκτες της. Συνειδητά εγκαταλείπει τον εαυτό της όταν ο εραστής της είναι διάχυτα υπέροχος.
Απ’ την άλλη και στην επαγγελματική ζωή της είναι ανδρεία με την σημασία της λέξης «ανδροπρέπεια». Μπουσουλάει άλλοτε άθυρμα του έρωτα και την ζωή την περπατάει με διασκελισμούς. Τσαμπουκάς εκεί που πρέπει και στο κομμάτι των παθών παραδομένη. Την ώρα που μου μιλούσε έβλεπα πως έχει στο μάτι της την αναλαμπή, την σπίθα άλλων γνωστών και απ’ τα μέσα ενημέρωσης πρωτοπόρων γυναικών. Έχει την εσωτερική φλόγα της γυναίκας που κάνει τύπου βουτιές στην ζωή. Δεν οριοθετεί και δεν διαχειρίζεται, δεν μπαίνει σε νόμους και έχει αλλεργία στην αχρείαστη ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία.
Η Γεωργία με δυναμώνει, δίπλα της μαθαίνω να ρισκάρω, να πέφτω για να ξανασηκωθώ, να μην πεθαίνω για να γίνομαι -και κατά τον Νίτσε- πιο δυνατός. Υπήρξε σύμπνοια όταν ανακάλεσα απ’ τα εσωτερικά μου δικαστήρια κάποιες αιτιάσεις προς τις μόδες να έχεις ψυχολόγο και κάποιον γκουρού της ολιστικής ιατρικής ή γκουρού εναλλακτικών θεραπειών. Ο άνθρωπος οφείλει να κοιτάξει την άβυσσο, δεν είναι αλγόριθμος ούτε τεχνητή νοημοσύνη, είναι ένας υπέροχος βουτηχτής. Δεν υπάρχει όνειρο χωρίς φωτιά. Και η Γεωργία δίνει πόνο και έμπνευση για ταινίες και τραγούδια και κείμενα γι’ αυτήν. Μου είπε πως χανόμαστε με τα απειράριθμα red flags, τις αμετροεπείς νομοθεσίες που περιχαρακώνουν τον άνθρωπο και κάνουν φόβητρο τον συνάνθρωπο. Είναι μια δυστοπία για την αλληλεγγύη να έχεις μόνο δικαιώματα. Για την Γεωργία ο έρωτας ποτέ δεν υπήρξε τόσο δυσπρόσιτος όσο στην εποχή μας. Φύγαμε φλύαροι σύμμαχοι της εκπόρνευσης και της ατομικότητας.
Αν δεν περάσεις απ’ τις ζυμώσεις που κινητοποιεί μέσα απ’ τις συμπληγάδες του ο πόνος, αν ελέγχεις την αναπνοή σου στον διαλογισμό, σταδιακά μαθαίνεις να ανοίγεσαι μόνο σε ό,τι ελέγχεις. Γίνεσαι μια ανέραστη κατασκευή όταν ακολουθείς κανόνες. Κανόνες για διαλογισμό, για διαχείριση κρίσεων, για να μην είσαι καυλωτικά χυδαίος, κανόνες για νευρογλωσσικό προγραμματισμό. Η ζωή δεν κανοναρχείται και έστω και αν κάποιοι έχουν γίνει ρεπλίκες των ανθρώπων, μόνο μέσα σε όσα τους διαφεύγουν είναι που θα συγκινηθούν.
Και μετά η συζήτηση έγινε ξεκάθαρα ευχάριστα χυδαία. Μιλήσαμε για πουτσαράδες άντρες, για μουνιά πηγάδια και για πρωκτούς λεηλατημένους. Θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο του Τανούδη Σπασμός, μόνο που εγώ και η Γεωργία το ζούσαμε. Σαν γύπες σπαράσσαμε τις σάρκες των αντρών που γουστάρουμε. Αυτό που γνωρίζει η καυλιάρα η Γεωργία είναι μια γλώσσα του έρωτα φτιαγμένη από λέξεις και σκέρτσα και χαριτωμενιές και μορφασμούς προκλητικής αποδοκιμασίας προς τα αρσενικά. Τεχνηέντως αποδοκιμάζει κάτι για κερδίσει την προσοχή του και τα συμφέρονται της απ’ αυτό. Να την ακούς να μιλάει πυριφλεγής για πανούργες μανούβρες της στις θάλασσες του έρωτα είναι ένα άναμμα που αν δεν ήμουν ομοφυλόφιλος θα το έσβηνα μέσα σ’ ένα πολύωρο φιλί.
Εννοείται πως πέρα απ’ αυτό το κείμενο που είναι αποτέλεσμα ερωτικού μπλεξίματος δύο καλλιτεχνικών τεμνόμενων συμπάντων, η Γεωργία μου μίλησε και για άλλα πολλά για τον χώρο των «γραμμάτων» και των «τεχνών». Πράγματα που δεν ήξερα γι’ αυτά συγκεκριμένες πληροφορίες αλλά κάπως η φίλη μου έδωσε τα κλειδιά εισόδου στα θλιβερά παρασκήνια των προσώπων που αναλαμβάνουν το ρόλο του τροχονόμου στο φάσμα απ’ την κακή τέχνη έως την καλή. Ορισμένοι καλλιτέχνες -συμβαίνει σε όλους τους κλάδους- είναι κοράκια. Εδώ σ’ αυτή την στήλη δεν είμαστε παρά οι εξαιρέσεις. Ρομαντικοί ιεροφάντες του ωραίου.
https://www.instagram.com/drakakig/?igsh=YzZ2d2hva2JnZGJz
https://www.facebook.com/geodrakaki
Κείμενο, φωτογραφίες: Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/
