Franz Kafka for President (διήγημα του Αντώνη Ψάλτη)

0
585
David Fenton: Franz Kafka για Πρόεδρος σε διαδήλωση κατά του Hubert Humphrey, Νέα Υόρκη, 9 Οκτωβρίου 1968)

 

του Αντώνη Ψάλτη

Περίπου στις αρχές του τρέχοντος αιώνος αποφάσισα ν’ ασχοληθώ σοβαρά με τις σπουδές μου. Σπούδαζα, ήδη τέσσερα έτη χωρίς ιδιαίτερη πρόοδο, νομικά στο ΑΠΘ ( τώρα πια επιτυχώς  δικηγορώ στην πόλη μου, τας Σέρρας ), και, ως είναι γνωστό σε όλους, διήγαγον βίον έκλυτον, με άλλα λόγια ζωή και κότα, αλλά όμως κότα αλανιάρα, όχι ό,τι κι ό,τι. Άλλωστε υπήρχε, για τις απολαύσεις, η δυνατότητα η οικογενειακή, ο χορηγός, που μου έλεγε κι ο Σωτήρης. Είχε μαζί με τον αδελφό του, τον Δημήτρη, ένα ταβερνάκι ( καφενέ, το έλεγαν ) στο Μπιτ – Μπαζάρ, κι έτρωγα εκεί σχεδόν καθημερινά. Στο  Μπιτ – Μπαζάρ δεν είχε πάνω από τρία μαγαζιά, ησυχία, και ζούλα καλή. Τώρα μαθαίνω γίνεται το έλα να δεις ! Ζωή τρυφηλή, το λοιπόν, και οι αγελάδες, στην χώρα μας, ήταν τότε παχιές, που λέμε. Από φοιτητοκουτούκι, σε φοιτητομπαράκι, από υπόγειο, σε ταράτσα, και στο κυλικείο της σχολής μόνο για καμάκι, βόλτες μέσα στην πόλη δίχως τελειωμό, στα πολιτιστικά πρώτος και στις συναυλίες με την κρασομπουκάλα, σαν άλλος Λωτρέκ, στο χέρι, τουρίστας δηλαδή, παρτάκια και ξενύχτια εκ των ων ουκ άνευ, και φυσικά, και πάνω απ’ όλα, ποίηση. Ποίηση άφθονη. Διάβασμα ( και γράψιμο εννοείται ) συνεχώς, κι ευτυχώς η δανειστική στην Σαλονίκη είχε θησαυρούς ! Μέχρι και αντίτυπο από τους “ διαλόγους ” του Καρούζου ( βλ. http://www.poiein.gr/2011/03/18/ia-eaniyaeio-aeueiaie-adheiyeaea-aiothico-oueoco/  ), που τους είχε εκδώσει το 1956 ιδίοις αναλώμασι πριν την πρώτη του “ επίσημη ”, ας το πω έτσι,  συλλογή που κυκλοφόρησε το 1961, με τον απλό και λιτό τίτλο “ Ποιήματα ”. Δεν ήμουνα, θέλω να πω, ότι να ΄ναι. Ρεμπεσκές ανούσιος δεν υπήρξα, καίτοι δεινός γλεντζές. Είχα και την κατάλληλη περσόνα ( χακί, γενειάδα και τα σχετικά, και το ποετικό βιβλίο πάντα υπό μάλης και την κυριακάτικη εφημερίδα στο σοβαρό, ενίοτε και ντύσιμο αλά Αριστείδη Μπριάν ), και για ποιητής φιγουράριζα, χωρίς όμως να έχω τυπώσει ούτε ένα φυλλάδιο με ποιήματα, όχι να πούμε βιβλίο, όπως τώρα που έχω πέντε στην άχρι τούδε πορεία μου. Η ποίηση ήταν το οξυγόνο μου, ολημερίς, όπως έλεγε  στα γράμματα του o Ρίλκε !

Παρά ταύτα, και παραβλέποντας τον Μίλτο Σαχτούρη, που έκαψε τα νομικά του βιβλία, λέγοντας δυοίν θάττερον αλλιώς θα τρελαθώ, κι εν τέλει τρελάθηκε ούτως ή άλλως , παραβλέποντας και το έτερο ίνδαλμα τον Καρούζο που τα παράτησε εν μέσω εξεταστικής ( νομικάριος κι αυτός, κι όπως έχω γράψει σ’ ένα μου ποίημα, οι νομικάριοι κι η ποίηση είναι κατάρα ελληνική ) κι αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην ποίηση ( το σώμα το έδινε κι αλλού βεβαίως, στα ούζα και στα ουίσκια ), αποφάσισα να τρελαθώ και με τα δύο. Αφού θα μου στρίψει που θα μου στρίψει, έλεγα τότε ρομαντικώς ως νεαρός, τουλάχιστον ας την πάθω κι απ’ την νομική, μα κι απ’ την ποίηση. Άλλα λόγια βέβαια τότε, άλλα αίματα, κι άλλο τώρα. Μια χαρά τα βολεύω και με τα δύο.

Στις αρχές, λοιπόν, του τρέχοντος αιώνα, και στην εξεταστική του Ιανουαρίου, αποφάσισα στα σοβαρά να καθαρίσω με χρωστούμενα μαθήματα των προηγούμενων ετών. Αυτά τα δύσκολα, που σχεδόν γέμιζε ασφυκτικά το μεγάλο αμφιθέατρο, χειρότερα κι από τις συνελεύσεις. Λες κι οι καθηγητάδες αφιονίζονταν με το να βλέπουν πεντακοσάδες φοιτητών να χρωστάν το μάθημά τους. Αυτή δεν ήταν συρροή εξεταζόμενων φοιτητών, αυτές ήταν οι ορδές των Οστρογότθων. Μπούγιο σωμάτων στριμώχνονταν σε μια αργόσυρτη οχλοροή μέχρι να εισέλθουμε, ομαδηδόν, σαν τις σαρδέλες στις κονσέρβες, να εξεταστούμε σε κάποια δικονομία. Αυτές ήταν τα πιο δύσκολα μαθήματα, άλλοι τριάρια, άλλοι τα τσουχτερά τεσσάρια ( και “ μην ανησυχείτε κύριε φοιτητή, την επόμενη φορά θα τα πάτε σίγουρα καλύτερα ”, λες και γω θέλω να ΄χω επόμενη φορά ! ), μερικοί δε περήφανοι μέχρι και ζερό. Αναμένων, λοιπόν,  εκείνη τη μέρα που είπα να τιμήσω με την παρουσία μου την εξεταστική, περίπου  την δωδεκάτη πολύ  πρωινή, υπομονετικά να πιάσω στα έδρανα μια θέση, άκουσα από μπροστά μου έναν φοιτητή, παντελώς άγνωστο σε μένα, ωρυόμενο να φωνάζει, ( από μνήμης καταγράφω ) : “ μα αυτό δεν είναι σχολή ! Είναι ο Κάφκα στη ζωή ! ”. Τι το ΄θελα και γω κι αμέσως σχολιάζω δυνατά για να μ’ ακούσει : “ εννοείται τον Κάφκα τον συγγραφέα ή το Choucas το πουλί ; ”, παραλλάσσοντας λίγο ένα στίχο από ποίημα του Σαχτούρη, που, μα την πίστη μου, ούτε καν ήξερα, αν αυτό το ποίημα, ή τον Σαχτούρη στην τελική,  το είχε ποτέ διαβάσει ο έμπροσθεν μου αγανακτισμένος φοιτητής. Είμαι σίγουρος, τώρα εκ των υστέρων, ότι τα περί Κάφκα, δεν ήταν άλλο τι, παρά δόλωμα για καμιά ιντελεκτουέλ παιδίσκη, που σίγουρα θ΄ αναρριγούσε στην ιδέα ενός ψαγμένου ομόκλινου. Αλλά τελικά τσίμπησα εγώ ! Αυτός ο φοιτητής ήταν ο Πάνος. Κομψευάμενος, μ’ ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο ( τότε ήταν έτσι η μόδα ) κρεμ σουέντ σακάκι, ένα πράσινο πουκάμισο με μεγάλο γιακά, καφέ παντελόνι, ελαφρός μακρυμάλλλης, κοκκινοτρίχης, και περιποιημένο μουσάκι ! Λουκούμι, για τις νεαρές με γυαλάκια, δηλαδή ! Γυρνάει αμέσως σε μένα : ξέρεις αυτό το ποίημα ; με ρωτά. Εμ, ναι, του απαντώ, αλλιώς πως θα το έλεγα. Πάμε για καφέ ; Δεν θυμάμαι ποιος έκανε την πρόταση, ποιος παρέσυρε τον άλλον, κι αφήσαμε σύξυλη την εξεταστική και την δικονομία για εύθετο χρόνο ( άλλωστε η ποίηση υπερείχε της άνοστης δικονομίας με διαφορά ! ), πάντως αυτό ήταν η αρχή. Έτσι ξεκίνησε η πολύχρονη κι αδελφική φιλία μας.

Προ ημερών, καθώς τώρα γράφω αυτές τις γραμμές, προσγειωθήκαμε ( συν γυναιξί και τέκνοις δηλαδή ) στην Πράγα, όπου διαμένει κι εργάζεται ως πρέσβης ο Πάνος. Ο Πάνος έχει στο λογοτεχνικό βιογραφικό του δέκα βιβλία ποίησης και τρία με διηγήματα. Πολυγραφότατος και χείμαρρος από μικρός. Με το που έβγαλε το πρώτο βιβλίο με διηγήματα του έστειλα ένα σύντομο sms : “ προδίδετε πάλι την ποίηση ”, ο γνωστός στίχος του Αναγνωστάκη. Ήξερε ότι τον πειράζω φυσικά. Οι σφαλιάρες και τα πειράγματα, εξάλλου,  δεν μας έλειψαν σ’ αυτή την φιλία. Ξεκίνησε ως διπλωματικός υπάλληλος από το Μπεϊρούτ, πήγε στην Πρετόρια, έκανε ένα φεγγάρι στο Μπέργκεν, και τώρα πρέσβης στην Τσεχία. Πετυχημένη καριέρα, και γιατί όχι, άλλωστε ; Τίποτα δεν του λείπει. ( Ειρήσθω εν παρόδω, ο Πάνος παρόλο που ούτε αυτός υπήρξε παράδειγμα σπουδάζουσας νεολαίας, ωστόσο ήταν σίγουρα πιο επιμελής, και πιο συνεπής απ’ ότι εγώ ). Χθες είχε τα γενέθλιά του, πενήντα στρογγυλά έτη. Εγώ αισίως πενήντα πέντε. Δεν ήταν έκπληξη η άφιξη της οικογένειας μου. Τον είχα ενημερώσει σχετικά. Κι αυτός συν γυναιξί και τέκνοις, κι όλοι μαζί κουστωδία δειπνήσαμε σ’ ένα σχετικά παραδοσιακό και διόλου τουριστικό εστιατόριο της Πράγας. Προϊούσης της δωδεκάτης νυχτερινής, ακριβώς, σβήσαμε τα κεράκια, του τραγουδήσαμε, και του έδωσα το δώρο του : ένα πάνκικο νεανικό t-shirt με μια στάμπα σχετική με μας, αλλά και με την Πράγα : Franz Kafka for President !

– Γέρασες, μου λέει, αλλά τις μαλακίες σου δεν τις εγκαταλείπεις.

– “ Στον Σταθμό ” Η.Χ.Π., του απαντώ !

Γελάσαμε, μου έκλεισε το μάτι, υψώσαμε τα ποτήρια με την μαύρη Krusovice μπίρα  και τον παχύ αφρό της, και συνεχίσαμε χαρούμενοι και πανευτυχείς την βραδιά μας.

 

……………………………..

 

Πράγα, 2033

Προηγούμενο άρθροΛύθηκε το Κυπριακό το 1974; (του Σπύρου Κακουριώτη)
Επόμενο άρθροΦεγγάρι (της Μαρίζας Ντεκάστρο)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ