του Γιάννη Ν.Μπασκόζου
Φυιάχνεις βαλίτες για τη μεγάλη απόδραση του Αυγούστου. Έχεις προβληματιστεί (πιθανόν) τι θα πάρεις να διαβάσεις τις ώρες της ησυχίας πλάι στο κύμα ή στη δροσερή βεράντα. Έχεις ρίξει κανα δυό βιβλία στον ταξιδιωτικό σου σάκκο. Αν όχι, πέρνα από το γειτονικό βιβλιοπωλείο αφού έχεις διαβάσει, διαγώνια, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στις παρακάτω προτάσεις. Επτά μυθιστορήματα διαφορετικού αφηγηματικού ύφους, δύο κλασικά και δύο πιο “άνετα’ βιβλιοφιλικά ανγνώσματα. Κάποια υπάρχουν και στο kindle. Και καλό ταξίδι.
Ντέλμορ Σβαρτς, Ο κόσμος είναι ένας γάμος, μτφρ. Σοφία Αυγερινού, εκδ. μάγμα
Ένα βιβλίο για τους μποέμ του μεσοπολέμου στη Νέα Υόρκη. Ο Σβαρτς γράφει για τη γενιά του, μια γενιά ρωσοεβραίων, κοσμοπολίτικων, αριστερών διανοουμένων της εποχής της μεγάλης ύφεσης. Στο επίκεντρο και άτυπος αρχηγός τους είναι ο Ράντγιαρντ Μπελ, ένας επίδοξος θεατρικός συγγραφέας που τα έργα του απορρίπτονται σωρηδόν από τους θεατρικούς οργανισμούς που τα υποβάλλει. Και όμως οι φίλοι του τον θεωρούν μεγάλη μορφή και τον θαυμάζουν. Όλοι συχνάζουν στο διαμέρισμα του Ράντγιαρντ και της αδελφής του Λόλας, επιφορτισμένης να παρασκευάζει γεύματα και να σερβίρει καφέδες στις ολονύκτιες συζητήσεις του κύκλου. Από την παρέα αυτή κανείς δεν έχει καταφέρει να κάνει κάτι αξιόλογο στη ζωή του. Ένας από αυτούς, ο Τζέικομπ Κοέν, αποτυχημένος ρεπόρτερ θα σχολιάσει με μια φράση την «φάση» της παρέας: «Κανέναν δεν εξαπατάμε ιδιαίτερα εκτός από τον εαυτό μας». Και η ατάκα της Λόλας είναι ακόμα πιο τραγική όταν φωνάζει «Τικ τικ τικ » και την ρωτάνε τι σημαίνει αυτό δίνει μια απάντηση που αφορά όλους: «δεν είναι τίποτα, η ζωή μου είναι, που περνά και χάνεται». Οι υπόλοιποι είναι ο Φέρντιναντ, αποτυχημένος συγγραφέας που εργάζεται ως μεσάζων μεταξύ παραγωγών και εμπόρων λιανικής, ο μόνος που θα καταφέρει στο τέλος να κάνει έναν συμβατικό γάμο και να βγάλει χρήματα. Ο Φράνσις και ο Μάρκους είναι καθηγητές στη δευτεροβάθμιας εκπαίδευση αλλά με πολλές ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες. Για όλους η ζωή εκεί έξω δεν είναι η δική τους. Η ύπαρξη της παρέας, ο κύκλος συζητήσεων, τα δείπνα μέχρι πρωίας είναι η πραγματική τους ζωή. Μεταξύ τους λένε λόγια αιχμηρά, τα οποία θεωρούν μέρος της σύμβασης για να υπάρχουν. Σπανίως προσβάλλονται, μιας και όλοι έχουν αποδεχτεί ότι ο κόσμος είναι ένας γάμος, μια σύμβαση. «Δική σας νύφη» θα τους πει η αλκοολική Λόρα «είναι η συνείδησή σας». Με απόηχους από τη χαμένη γενιά του ΄30, τους γάλλους παρακμιακούς και τους άγγλους εστέτ ποιητές το κείμενο του Σβάρτς καταγράφει το υπαρξιακό κενό μιας γενιάς αυθεντικών διανοουμένων, το αδύνατο του αμερικάνικου ονείρου, το κενό που νοιώθει κάθε ανήσυχή προσωπικότητα στην ανάγκη να συμβιβαστεί με κανόνες ενάντια στη συνείδησή της. Ιδιαίτερο πραγματικά και αξιοπρόσεκτο.
Michel Tournier, Ο βασιλιάς των ξωτικών, μτφρ. Λϊζυ Τσιριμώκου, Στερέωμα
Το κλασικό μυθιστόρημα του Τουρνιέ εκδόθηκε το 1970 και βραβεύτηκε με το σημαντικό γαλλικό βραβείο Γκονκούρ. Ο κεντρικός ήρωας του Άβελ Τιφόζ, διατηρεί συνεργείο αυτοκινήτων, τραυματίζει το δεξί χέρι του και αρχίζει και κρατάει το ημερολόγιο της ζωής γράφοντας με το αριστερό χέρι. Πιστεύει ότι το αριστερό χέρι έχει τη δύναμη να φανερώσει πράγματα ανείπωτα από τη ζωή του. Η ιστορία του αρχίζει όταν νεαρός μαθητής στο οικοτροφείο Σεν Κριστόφ συνδέεται με τον προνομιούχο αλλά τερατόμορφο μαθητή Νέστορα, o οποίος θα τον πάρει υπό την προστασία του. Ο Τιφόζ στη συνέχεια πιστεύει ότι είναι ένα, κατά κάποιο τρόπο, άβαταρ του Νέστορα, ο οποίος πέθανε σε μια πυρκαγιά μερικά χρόνια νωρίτερα. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Άβελ βρίσκει τον εαυτό του να είναι αφοσιωμένος στρατιώτης στην Αλσατία. Στη συνέχεια, πιάνεται αιχμάλωτος και εκτοπίζεται στην Ανατολική Πρωσία (γερμανική περιοχή που αντιστοιχεί στη σημερινή Περιφέρεια Καλίνινγκραντ στη Δυτική Ρωσία). Θα φυλακιστεί στο στρατόπεδο Μούρχοφ και θα καταλήξει να στρατολογεί παιδιά στην περιοχή της Ματζουρίας. Το μυθιστόρημα τελειώνει με τον Άβελ να προσπαθεί να σώσει έναν μικρό εβραίο, τον Εφρέμ, κουβαλώντας τον στην πλάτη του μέσα από ένα δύσβατο βάλτο, στον οποίον βουλιάζουν και οι δύο.
Ο Τιφόζ αποκαλύπτει ότι έχει αρχίσει να τρώει ωμό κρέας και πιστεύει ότι είναι ένας δράκος ή τέρας. Ένα τέρας με τη λατινική έννοια του monstrum, μια ένδειξη ή θεϊκή προειδοποίηση που αποκαλύπτει μια αλήθεια. Ο Τιφόζ είναι άλλοτε δράκος κι άλλοτε μάγος. Το μυθιστόρημα βρίθει συμβόλων δίνοντας λαβή για πολλές ερμηνείες- μία ψυχαναλυτική θα βρει ο αναγνώστης στο επίμετρο του βιβλίου από τον Philippe de Mones. Διαθέτει εκπληκτικές σελίδες συγγραφικής τεχνικής όπως η επίσκεψη του Γκερινγκ στο στρατόπεδο με ένα λιοντάρι να βγαίνει από την Μερσεντές και να σέρνει τον στρατηγό δεξιά και αριστερά. O τίτλος του βιβλίου οφείλεται στο ποίημα του Γκαίτε Der Erlkoenig («Ο βασιλιάς των ξωτικών» όπως έχει αποδοθεί από τον Ζαν Μωρεάς). Κλασικό.
Karen Jenning, Ένα νησί, μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, Gutenberg
Ο Σάμιουελ είναι φαροφύλακας για είκοσι τρία χρόνια σε ένα μικρό νησί. Έχει φτιάξει ένα μικρό σπίτι, έναν κήπο με λαχανικά και επτά κότες και ζει αυτάρκης ψήνοντας ο ίδιος το ψωμί του και το φαγητό του. Στο νησί κατά καιρούς η θάλασσα ξεβράζει πνιγμένους μετανάστες. Η κυβέρνηση δείχνει μικρό ενδιαφέρον στην αρχή, στο τέλος προτείνει στον Σάμιουελ να χειριστεί μόνος του το ζήτημα των πτωμάτων. Κάποια στιγμή φθάνει ένας άνδρας, στην αρχή ο Σάμιουελ νομίζει ότι είναι πτώμα, στη συνέχεια ανακαλύπτει ότι ο άνδρας είναι ζωντανός. Έτσι βρίσκεται με συγκάτοικο στο νησί. O άνδρας δεν μιλάει τη γλώσσα του και ο Σάμιουελ δεν γνωρίζει αν είναι πρόσφυγας, φίλος ή εχθρός. Παράλληλα μαθαίνουμε την ιστορία του Σάμιουελ αλλά και της χώρας του, πρώην δικτατορία που συνεχίστηκε με μια νέα δικτατορία. Ο Σάμιουελ έχει φυλακιστεί και κρατάει τραυματικές εμπειρίες από εκείνη την εποχή. Όταν βγήκε από τη φυλακή ο κόσμος (και ο δικός του είχε αλλάξει). Η αγαπημένη του, μια πόρνη πια, δεν θυμάται καν το όνομά του. Οι συγγενείς του δεν θέλουν να τον δουν. Επιλέγει την απομόνωση του φαροφύλακα. Ο Σάμιουελ δεν επιλέγει να δώσει στους κυβερνητικούς τον ξένο όταν αυτοί έρχονται με μία βάρκα για την καθιερωμένη μεταφορά ανεφοδιασμού. Ο ξένος στο αφήγημα λειτουργεί ως ένα σύμβολο αναστοχασμού και πιθανής λύτρωσης για τον Σάμιουελ, που είναι εξίσου μόνος και ξένος όπως και ο «φιλοξενούμενός» του. Ένα ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα λεπτομερειών και ανεπαίσθητων κινήσεων.
Ilja Leonard Pfeijffer, Grand Hotel Europa, μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Ίκαρος
Μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά ο Ολλανδός Ίλια λέοναρντ Πφέιφερ και κάνει εντύπωση με τον ογκώδες, αυτό-βιογραφικό- μυθοπλαστικό- στοχαστικό και εν τέλει πολιτικό έργο του με τον τίτλο Grand Hotel Europa. O συγγραφέας που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας φθάνει σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο κάπου στην κεντρική Ευρώπη. Ο ήρωας θέλει να ξεχάσει έναν βασανιστικό έρωτα και να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το θέμα του βιβλίου που θέλει να συγγράψει είναι η ιστορία ενός Ολλανδού που ζει σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας για να καταλήξει στην υπερτουριστική Βενετία. Η αφήγηση κινείται μπρος – πίσω στο χρόνο δίνοντας πληροφορίες για τον άτυχο έρωτα του αφηγητή με την Κλιό, μια ιστορικό τέχνης. Η αφήγηση είναι διάσπαρτη με σκέψεις του συγγραφέα/ αφηγητή για τη διαδικασία της γραφής, τον ρόλο της στην ανθρώπινη συνείδηση αλλά και με στοχασμούς πάνω στο μέλλον της Ευρώπης, το προσφυγικό, την δυτική κουλτούρα. Τις απόψεις του συγγραφέα (που σε μεγάλο βαθμό απηχούν τις έννοιες και τους στοχασμούς του μυθιστορήματός του) είχαμε την ευκαιρία να τις ακούσουμε στο πρόσφατο 3ο Φεστιβάλ Βιβλίου στα Χανιά, όπου ο Πφέιφερ ήταν καλεσμένος. Εκεί ο Ολλανδός καλεσμένος μίλησε για τη γερασμένη Ευρώπη, την ανάγκη να μπουν οργανικά οι μετανάστες στις δυτικές κοινωνίες, να απομονωθούν οι λαϊκιστές και να ξεπεραστούν οι πολλές διαχωριστικές γραμμές που καθορίζουν τον ευρωπαϊκό κόσμο. Μεταμοντέρνο, υβριδικό μεταξύ στοχασμού, μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας προκαλεί τον αναγνώστη να ξεπεράσει τις 725 σελίδες του για να μπει ολοκληρωτικά στον κόσμο του Πφέιφερ.
J.M.Coetzee, Ατίμωση, μτφρ. Χριστίνα Σωτηροπούλου, Διόπτρα
Ο J.M.Coetzee, Βραβείο Νόμπελ και δύο Βραβεία Μπούκερ, χρόνια χαμένος από την ελληνική εκδοτική παραγωγή επανήλθε στην αγορά με τη νέα έκδοση ενός παλιότερου campus novel που εξελίσσεται σε υπαρξιακή περιπέτεια. Η αφήγηση έχει κεντρικό χαρακτήρα τον Ντέιβιντ Λούρι, έναν μεσήλικα, καθηγητή Πανεπιστημίου. Ζει μοναχικά, έχει ήδη χωρίσει δύο φορές, λύνει τις ερωτικές τους ανάγκες με πόρνες και βαριέται που ζει στη Σχολή καθώς αντιλαμβάνεται ότι οι φοιτητές του ουδόλως ενδιαφέρονται για τον Γουέρντσγουερθ. Προσπαθεί να συνδεθεί με μία πόρνη , την Σοράγια αλλά αυτή έχει άλλες προτεραιότητες. Θα γνωρίσει λίγο καλύτερα μία φοιτήτρια του, την Μέλανι. Θα την πολιορκήσει και αυτή θα ενδώσει σχετικά εύκολα αλλά όχι με πάθος. Ο ίδιος νιώθει ότι η ζωή αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον αλλά χωρίς να θέλει και να την αλλάξει ουσιαστικά. Ο νεαρός φίλος της Μέλανι θα ζηλέψει και θα ωθήσει την κοπέλα να καταγγείλει τον καθηγητή της για κατάχρηση εξουσίας και κακοποίηση. Το σκάνδαλο ξεσπά σαν πυρκαγιά, ο τοπικός τύπος το μεγεθύνει και ο Λούρι θα κληθεί από την επιτροπή ηθικής δεοντολογίας του Πανεπιστημίου να απολογηθεί. Εκεί θα ακολουθήσει παθητική, μοιρολατρική στάση, δεν θα υπερασπιστεί τον εαυτό του και φυσιολογικά θα αποπεμφθεί από το Ίδρυμα. Θα φύγει από την πόλη του και θα επισκεφθεί την Λούση, κόρη από τον πρώτο του γάμο σε ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα. Μια βίαιη επίθεση δύο ανδρών κι ενός αγοριού (μαύροι και οι τρεις) θα δώσουν το τελικό κτύπημα στην έτσι κι αλλιώς προβληματική υπαρξιακή ισορροπία του Λούρι. Οι τρεις άνδρες θα αποπειραθούν να κάψουν τον Λούρι και θα βιάσουν διαδοχικά την Λούση. Ο Λούρι παθαίνει σοκ ενώ η Λούση αντιδρά στωικά: αυτός είναι ο κόσμος του απαρτχάιντ, το οποίο επίσημα είχε καταργηθεί αλλά εξακολουθεί να ποτίζει με μίσος τις ψυχές μαύρων και λευκών. Το βιβλίο γράφτηκε το 1999 και με αυτό ο Coetzee κέρδισε το δεύτερο Booker του. Δυνατό αφήγημα.
Jean– Patrick Manchette, Τι τρέλα τι παλάτια!, μτφρ. Σταύρος Παπασταύρου, Άγρα
Ντελιριακό αστυνομικό που συνδυάζει το νουάρ με την περιπέτεια. O Μανσέτ , εκπρόσωπος του πολιτικού αστυνομικού μυθιστορήματος (νέο-πολάρ) διακρίνεται για την σκληρότητά του . Ίσως ως παλιός αριστεριστής αρέσκεται να κατεδαφίζει τον παλιό κόσμο με τα πιο έντονα σκούρα χρώματα. Σε αυτό το βιβλίο οι ήρωες του είναι διεφθαρμένοι πλούσιοι και κυνικοί δολοφόνοι. Ο Χάρτογκ, ο δολοφόνος Τόμσον και μια θεοπάλαβη, πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου, η Ζυλί, είναι η τριάδα των κεντρικών χαρακτήρων. Ο Τόμσον, μοναδικός κηδεμόνας του ανιψιού του και πάμπλουτου Πέτερ, μισθώνει τον Τόμσον με εντολή να καθαρίσει τον ανιψιό ώστε να μείνει μόνος κληρονόμος. Ο Πέτερ, ένα μικρό δύστροπο αγόρι έχει ως γκουβερνάντα την Ζυλί. Και οι δύο θα βρεθούν στο στόχαστρο του Τόμσον, ο οποίος αποτυγχάνει σε πρώτο πλάνο να τους σκοτώσει κι αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό με τη βοήθεια μιας ομάδας ανεγκέφαλων υποτακτικών του στα ενδότερα της γαλλικής υπαίθρου. Πολλές καταστάσεις είναι σουρεαλιστικές, αλλού εξωφρενικές, οι σκηνές εκτυλίσσονται με γρήγορους ρυθμούς και από τις πρώτες σελίδες μέχρι τις τελευταίες ο αναγνώστης παρακολουθεί τις απίθανες περιπέτειες του τρίο. Οι χαρακτήρες μοιάζουν με φιγούρες κόμικ ενώ και τα επί μέρους περιστατικά θυμίζουν ανάλογες εικόνες από τα pulp περιοδικά. Στο βάθος πεδίου υπάρχει μια κοινωνία διεφθαρμένη, άγρια, που αρέσκεται να αυτό-καταστρέφεται με τη βία. Από τα καλύτερά του.
Σέρχιο Πιτόλ, Η τέχνη της φυγής, μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, Δώμα
Διπλωμάτης, συγγραφέας, μεταφραστής. Αλλά κυρίως ταξιδευτής, αυτό το τελευταίο είναι που καθορίζει και το παρόν βιβλίο του. Από την επαγγελματική του θέση ως διπλωμάτης ταξίδεψε πολύ, έζησε πολύ μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που γνώρισε. Αλλά ταξίδεψε και μέσα από τα αναγνώσματά του σε άλλες εποχές. Η Τέχνη της φυγής ανήκει στο τελευταίο του έργο Η Τριλογία της μνήμης. Πέθανε το 2018. Το έργο του κινείται ανάμεσα στη λογοτεχνία και την πραγματική ζωή. Ειδικά στο Η τέχνη της φυγής, στο οποίο καταγράφει συναντήσεις με σημαντικούς ανθρώπους αλλά και την αγάπη του για συγκεκριμένους συγγραφείς, τον Τσέχωφ, τον Τόμας Μαν, τον Τζόις, τον Ταμπούκι , τον Θερβάντες που τα έργα τους του δίνουν αφορμή να διατυπώσει σκέψεις και σχόλια πάνω στο νόημα της τέχνης. Το βιβλίο τελειώνει με ένα ημερολόγιο στο οποίο παρακολουθεί την εξέγερση των Τσιάπας μέρα τη μέρα, τον επηρεάζει τόσο πολύ, συζητάει συνέχεια γι αυτήν και τέλος αποφασίζει να επισκεφθεί την περιοχή της εξέγερσης.
Το υβριδικό αυτό βιβλίο είναι γραμμένο περίτεχνα όσο και απλά. Ο Πιτόλ αλλού αφήνεται να περιγράφει συναντήσεις και γεύματα με φίλους και αλλού αναστοχάζεται πράγματα δεδομένα και μη. «Ο άνθρωπος είναι τα βιβλία που έχει διαβάσει, οι πίνακες που έχει δει, η μουσική που έχει ακούσει και ξεχάσει, οι δρόμοι που έχει περπατήσει, τα παιδικά του χρόνια, η οικογένειά του, κάποιοι φίλοι, λίγοι έρωτες και αρκετές απογοητεύσεις», κάπως έτσι συνοψίζεται η φιλοσοφία του Πιτόλ και είναι πολύ καλός στο να καταφέρει να μας μεταγγίσει αυτό το αέρινο πνεύμα που συγκρατεί τα εκατοντάδες μικρά κομμάτια της.
*******
.. δύο βιβλιοφιλικά/ βιβλιοαναγνωστικά
Χουάν Βιγιόρο, Το άγριο βιβλίο, μτφρ. Χριστίνα Φιλήμονος, εκδ. Carnivora
Βιβλιοφιλικό μυθιστόρημα για νεαρούς και μεγάλους. Ο Χουάν ζει τον χωρισμό των γονιών του, χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά πράγματα και λίγο αργότερα πρέπει να περάσει το καλοκαίρι του με τον Θείο Τίτο. Ο θείος είναι ένας ιδιόρρυθμος βιβλιοφάγος, ζει σε ένα σπίτι με πολλές βιβλιοθήκες και μία οικονόμο, τη Εουφρόσια που για πρωινό σερβίρει απλά γεύματα με περίτεχνα ονόματα :ομελέτα του Ομήρου ή βρώμη του Αριστοφάνη. Ο Τίτος μυεί τον μικρό Χουάν στην βιβλιοφιλική κουλτούρα : «Μια βιβλιοθήκη είναι μια συλλογή ψυχών. Και τα βιβλία μετακινούνται όπως οι ψυχές στα νεκροταφεία είτε για να πλησιάσουν κάποιον είτε για να τον αποφύγουν». Ή αλλού «κάθε βιβλίο ψάχνει τον αναγνώστη του». Ο Τίτος αναθέτει στον Χουάν, για τον οποίον θεωρεί ότι έχει μια μυστική και υπερφυσική σχέση με τα βιβλία να του βρει μέσα στον λαβύρινθο των βιβλίων του ένα σπάνιο βιβλίο που το έχει χάσει. Αλλά δεν του λέει τίτλο ή συγγραφέα. Το επονομαζόμενο «Άγριο βιβλίο». Εμπιστεύεται το βιβλιοφιλικό ένστικτο του μικρού Χουάν. Η ζωή με τον θείο Τίτο γίνεται μια εμπειρία ενηλικίωσης, Μαθαίνει όχι τόσο νέα πράγματα όσο να σκέφτεται πάνω σε όσα μαθαίνει. Επιπλέον ερωτεύεται μια νεαρή φαρμακοποιό, η οποία έχει επίσης μια μεταφυσική σχέση με το τα βιβλία. Ο Χουάν είναι μπερδεμένος αλλά ενεργός. Το τέλος του καλοκαιριού θα τον βρει πιο ώριμο, τον θείο Τίτο να έχει ανακαλύψει τη ζωή εκτός των βιβλίων ενώ και το «Άγριο βιβλίο» τελικά θα του αποκαλυφθεί. Βιβλιοφιλική εμπειρία με δυνατές σκέψεις, χωρίς απλουστεύσεις και διδακτισμούς.
Η Σέφερ , γνωστή συγγραφέας και η Μπάροους, συγγραφέας κυρίως παιδικών βιβλίων έγραψαν από κοινού αυτό το βιβλιοφιλικό μυθιστόρημα. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από την επιστολογραφία της Άστον με τους φίλους της Σίντνεϊ και Σόφη αλλά και με άλλους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Κεντρική ηρωίδα είναι η Τζούλιετ Άστον, η οποία γνωρίζει μέσα από αλληλογραφία τον Ντόσι Άνταμς, λιμενεργάτη, κάτοικο του νησιού Γκέρνζι, ενός νησιού στην Μάγχη, το οποίο στη διάρκεια του πολέμου βρέθηκε αποκλεισμένο από τους γερμανούς με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να έχουν ελλείψεις σε υλικά μέσα αλλά και σε πληροφόρηση. Δημιουργούν όμως μια λέσχη βιβλίου με τον τίτλο «Η Λέσχη Ανάγνωσης και Πατατόπιτας». Η Άστον θέλει να γράψει στη στήλη της που διατηρεί σε μια λογοτεχνική επιθεώρηση (στο TLS) γι αυτή την Λέσχη αλλά μπλέκει καθώς καταλαβαίνει ότι δεν έχουν την ίδια καλή γνώμη για την Λέσχη όλοι οι κάτοικοι του νησιού. H αλληλογραφία με τα μέλη της Λέσχης και άλλους κατοίκους του νησιού της δίνει την ιδέα να επισκεφθεί το μέρος και να χρησιμοποιήσει το υλικό από τις συζητήσεις με τα μέλη της Λέσχης ως θέμα στο καινούργιο της βιβλίο. Παράλληλα ένας αμφιβόλου ποιότητας άνδρας, ο Μαρκ την πολιορκεί και της κάνει πρόταση γάμου.
Στο Γκέρνσι η Τζούλιετ γίνεται θερμά δεκτή. Εκεί μαθαίνει ότι η ιδρύτρια της Λέσχης Ελίζαμπεθ βρίσκεται κλεισμένη σε στρατόπεδο αιχμάλωτων στη Γαλλία. Η Τζούλει παίρνει αφορμή από τις περιπέτειες της Ελίζαμπεθ για να γράψει το νέο της βιβλίο. Οι ερωτικές περιπέτειάς των μελών της Λέσχης διανθίζουν αυτό το βιβλιοφιλικό αφήγημα που μπορείτε να δείτε και σε ταινία γυρισμένη το 2018, προσιτή και στα ελληνικά΄ με τον τίτλο «Με αγάπη, Τζούλιετ».
*************
…και δύο κλασικά έργα της ευρωπαϊκής γραμματείας
Thomas Mann, Το Μαγικό Βουνό, μτφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος, Μεταίχμιο
Επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το κλασικό έργο του Τόμας Μαν, Το μαγικό βουνό, στην παλιά καλή μετάφραση του Θ.Παρασκευόπουλου, σε μία συλλεκτική έκδοση για να τιμηθούν τα 100 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του έργου. Η ιστορία είναι γνωστή, ο κεντρικός ήρωας Χανς Κάστορπ, φέρελπις, αστός νέος, τελειόφοιτος μηχανικός επισκέπτεται τον ξάδελφό του Γιοάχιμ στο ελβετικό σανατόριο Μπέργκχοφ στο Νταβός. Μια μικρή αδιαθεσία θα τον κρατήσει για τρεις εβδομάδες, ο οποίες στη συνέχεια θα γίνουν επτά ολόκληρα χρόνια. Ο Κάστροπ αρχίζει έτσι ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας. Θα προβληματιστεί για την σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ θα τον προβληματίσουν θεμελιώδη ζητήματα του Διαφωτισμού. Ζητήματα ύπαρξης, συμβάσεων, μυστικών αιρέσεων και μουσικών φωνών, η διαμάχη εξουσίας και φύσης, το δίκιο, η τυραννία και η ελευθερία, η μυστική και η επιστημονική γνώση, η αρχή της στασιμότητας και η αρχή της αέναης κίνησης. Πρόκειται για όλα τα μεγάλα ζητήματα που μάχονταν να κερδίσουν τις ψυχές των ανθρώπων λίγο πριν τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τη μια η πρόοδος, ο καπιταλισμός που θριαμβεύει και από την άλλη οι παλιές μυστικές δοξασίες, κατάλοιπα προηγούμενων κοινωνιών. Ο ανθρωπισμός του 20ου αιώνα είναι το διακύβευμα και οι εννοιολογικές διαμάχες το απαύγασμα της αναγνωστικής εμπειρίας αυτού του σημαντικού βιβλίου της ευρωπαϊκής γραμματείας.
Σταντάλ, Ιταλικά χρονικά, μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, Καστανιώτης
O Σταντάλ (ψευδώνυμο του Μαρί Ανρί Μπελ) είναι γνωστός για τα δύο αριστουργήματά του Το Κόκκινο και το Μαύρο και το Το Μοναστήρι της Πάρμας. Τα Ιταλικά χρονικά τα είχαμε διαβάσει έως τώρα αποσπασματικά αλλά αποτελούν και αυτά ένα σημαντικό έργο του. Οκτώ ιστορίες άλλες πραγματικές και άλλες μυθοπλασίες αποτελούν τη νέα αυτή ολοκληρωμένη έκδοση. «Οι Τσένσι» (έχουν αποσπασματικά μεταφερθεί ξανά στην ελληνική) είναι μία από τις πιο σκληρές ιστορίες του. Ο ηγεμόνας Φρατσέσκο κακοποιεί τα παιδιά του μπροστά στη μάνα τους. Αυτά θα τον δολοφονήσουν αλλά θα υποστούν μια φρικιαστική εκτέλεση, μπροστά στο πλήθος που παραληρεί. Στην «Ηγουμένη στο Κάστρο» νεαρά κορίτσια κλείνονται στο μοναστήρι προκειμένου να μη διεκδικήσουν την κληρονομιά του πατέρα τους, η οποία προορίζεται για τα αγόρια. Στην «Δούκισσα ντι Παλιάνο», μια δούκισσα ερωτεύεται έναν νεαρό ιππότη αλλά συγγενείς και φίλοι θα κάνουν τα πάντα για να αποτύχει αυτός ο έρωτας.
Σε όλες τις ιστορίες κυριαρχεί η βία, η κακοποίηση των γυναικών, η δικαιοσύνη φτιαγμένη για τους πλούσιους, η υποκρισία και η εθελοδουλία της Εκκλησίας. . Ο Σταντάλ αφηγείται σκληρές ιστορίες «ως έχουν», χωρίς να παίρνει το μέρος κανενός αλλά είναι τόσο ευκρινείς και εύγλωττες ιστορίες που οι κακόμοιροι που υποφέρουν δεν χρειάζονται κανέναν συνήγορο.
