γράφει η Μαρία Βρακά (*)
Στις 29 Οκτωβρίου, το φημισμένο Φεστιβάλ Φθινοπωρινής Πιάνου της Βασιλικής Ακαδημίας Μουσικής παρουσίασε μια μαγευτική ερμηνεία από τον Νικίτα Ντεμιντένκο, ο οποίος έδωσε νέα πνοή στο Albumblätter Op. 124 του Ρόμπερτ Σούμαν. Ο Ντεμιντένκο επέδειξε τόσο τεχνική δεξιότητα όσο και συναισθηματικό βάθος, μεταβαίνοντας άψογα ανάμεσα σε αντιθετικές διαθέσεις, από την εσωστρέφεια στην παιχνιδιάρικη ελαφρότητα. Κάθε κομμάτι συνοδευόταν από ένα προσωπικό ποίημα γραμμένο από τον ίδιο, προσθέτοντας μια μοναδική, στοχαστική διάσταση στη βραδιά.
Ο Ντεμιντένκο άνοιξε με το Leides Ahnung (Έργο 124, Νο. 2), παραδίδοντας μια ερμηνεία που χαρακτηριζόταν από την ευαίσθητη ισορροπία θλίψης και φωτός. Ο έλεγχος των δυναμικών του επέτρεψε στο κοινό να συνδεθεί βαθιά με τη μελαγχολία του κομματιού. Το συνοδευτικό ποίημα, που αντανακλούσε τον εσωτερικό πόνο, “Позор склонил мою голову, Мою спину сгóрбил стыд” (“Η ντροπή έγειρε το κεφάλι μου, Η ενοχή καμπούριασε την πλάτη μου”), πρόσθεσε περαιτέρω στην έντονη συναισθηματική φόρτιση, δημιουργώντας έναν ισχυρό διάλογο μεταξύ της μουσικής και της ποίησης.
Στο Scherzino (Έργο 124, Νο. 3), η τεχνική δεξιότητα του ήταν εμφανής. Τα γρήγορα περάσματα με τις οκτάβες έγιναν με δεξιοτεχνία και χάρη, δίνοντας στη μουσική μια ενέργεια που σε συνεπαίρνει. Το ελαφρύ ποίημα “Люблю. Целую. Обнимаю.” (“Αγαπώ. Φιλώ. Αγκαλιάζω.”) ταίριαξε απόλυτα με το παιχνιδιάρικο πνεύμα του κομματιού, προσθέτοντας ζεστασιά στην ερμηνεία του.
Το Walzer (Έργο 124, Νο. 4) ανέδειξε την ικανότητα του Ντεμιντένκο να φέρει χάρη και ζεστασιά στις φόρμες χορού του Σούμαν. Απέδωσε τις φράσεις με έναν ακριβή τρόπο, που έδωσε στη μελωδία τον χώρο να αναπτυχθεί και να ηχήσει με λυρικότητα. Το συνοδευτικό ποίημα “Ты – Солнце, Я – Луна, И чтобы мы с тобой светили вместе” (“Εσύ- Ήλιος, Εγώ- Σελήνη, Και γι’ αυτό λάμπαμε μαζί”) ενίσχυσε την αίσθηση λαχτάρας που εμπεριέχεται στη μουσική, προσθέτοντας συναισθηματικό βάθος στον χορό.
Η ερμηνεία του Schlummerlied (Έργο 124, Νο. 16) ήταν ο συναισθηματικός πυρήνας της βραδιάς. Το ευαίσθητο άγγιγμα του Ντεμιντένκο δημιούργησε μια ήρεμη, γαλήνια ατμόσφαιρα, με κάθε νότα να παραδίδεται απαλά. Το συνοδευτικό ποίημα για αυτό το κομμάτι εξέφραζε την αίσθηση της ελευθερίας και της επιθυμίας: “Я полюбил твой образ белокрылый, Спускавшийся с небес” (“Αγάπησα την εικόνα σου με τα λευκά φτερά ενώ κατέβαινε από τους ουρανούς”). Αυτή η ρομαντική εικόνα ενίσχυσε τη στοχαστική φύση της μουσικής, δημιουργώντας μια αίσθηση βαθιάς λαχτάρας που ταίριαζε με τους ευαίσθητους τόνους του νανουρίσματος.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το Elfe (Έργο 124, Νο. 17), όπου η δεξιοτεχνία του Ντεμιντένκο φάνηκε ξεκάθαρα. Τα δάχτυλά του χόρευαν ανάλαφρα στα πλήκτρα, αποδίδοντας τέλεια τον αιθέριο χαρακτήρα του κομματιού. Το τεχνικό απαιτητικό κομμάτι εκτελέστηκε με ευκολία, αναδεικνύοντας την εξαιρετική ικανότητα του. Το τελικό ποίημα για το κομμάτι έφερε έναν τόνο αισιοδοξίας: “Вопрос остался без ответа… Но лишь любовь была повсюду” (“Το ερώτημα έμεινε χωρίς απάντηση… Όμως η αγάπη μόνο ήταν παντού”). Αυτή η θετική αντανάκλαση στην αγάπη και την αντοχή ταίριαξε όμορφα με τη ζωντανή, ανάλαφρη φύση του Elfe, κλείνοντας τη συναυλία με μια ζεστή και αισιόδοξη νότα.
Η ερμηνεία του Νικίτα Ντεμιντένκο στην Αίθουσα Ντιουκς ήταν θριαμβευτική, συνδυάζοντας τη συγκινητική δύναμη του Σούμαν με τη δική του στοχαστική ποίηση. Αυτός ο συνδυασμός μουσικής και στίχων πρόσφερε στο κοινό μια βαθιά καθηλωτική εμπειρία, δείχνοντας την ευαισθησία και την τεχνική μαεστρία του, εδραιώνοντάς τον ως έναν καλλιτέχνη που αξίζει να παρακολουθείται στη σκηνή της κλασικής μουσικής.
(*) Η Δρ Μαρία Βρακά είναι μουσικολόγος, ιδρύτρια και διευθύντρια MVMA.
