του Φώτη Θαλασσινού
Θυμάμαι καλά την Μορένα απ’ την πλατεία Μοναστηρακίου. Μόνη και αβοήθητη και ανήμπορη στο κρύο του Δεκέμβρη του 2023 να είναι σύγκορμη μέσα στον πανικό και τα ρίγη. Τρανς γυναίκα που με την άφιξή της στην πλατεία έκανε άσχημο χαμό με τον κόσμο. Συγκέντρωνε τόσο πολλή κακία πάνω της που οποιοσδήποτε άλλος στην θέση της θα κατέρρεε . Μερικά απογεύματα προσκολλιόταν πάνω μου για να αποφύγει τις λέξεις που εκστομίζονταν από στόματα μαθημένα να μιλάνε την χυδαιότητα. Απ’ την Μορένα έμαθα για το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών και με αφορμή την έκδοση του βιβλίου Ντέλα του Γιάννη Παρίς απ’ τις εκδόσεις του Πολύχρωμου Πλανήτη πήγα να συναντήσω το συγγραφέα στις εγκαταστάσεις του σωματείου πολύ κοντά στο σπίτι μου στην Καλλιθέα.
Είχε πολλές τρανς γυναίκες για μένα πρωτόγνωρες εμπειρίες επικοινωνίας μαζί τους. Δεν με ξένιζε η διεμφυλικότητα όσο κάποιες ακατανόητες λέξεις στα καλιαρντά και όσο η θεαματική τους εμφάνιση. Ένιωθα έντονα κάτι ιερό να αναβλύζει απ’ τα μάτια τους και τις μορφές τους και ανακαλώ τώρα μια κουβέντα που είπε εκείνη την βραδιά η πρόεδρος του σωματείου, Άννα Απέργη, πως όλες οι τρανς έχουν σαν κοινό βίωμα την λατρεία των εραστών τους προς αυτές. Και φυσικά κατανοώ τον Αλμοδόβαρ που στην ταινία του Όλα Για Την Μητέρα Μου διάνθιζε εικόνες απ’ την τρανς πραγματικότητα με μπόλικα χαρακτηριστικά απ’ τον κόσμο του απόκοσμα όμορφου.
Ο Γιάννης έφτασε και ήταν απαστράπτουσα και μαζί προσιτή θηλυκότητα. Στο βιβλίο του γράφει τις εμπειρίες του απ’ την ζωή του ως τρανς γυναίκα στην Πάτρα. Γυναίκα είναι και τώρα και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ήταν εγκλωβισμένος σ’ έναν ρομαντικό κόσμο απ’ τον οποίο δεν έφυγε ποτέ κι ας υπήρξε -αυτός ο κόσμος- δεσμευτικός σε πολλές του εκφάνσεις. Νομίζω πως όσο κι αν απομακρύνθηκε ο Γιάννης πάντα είχε για κέντρο την αγάπη του προς τις πρώτες ρίζες του. Την μητέρα του και την πόλη του την Πάτρα. Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ατέλειωτη καύλα και επειδή το τρανς βίωμα αφορά πιο πολύ σε στρέιτ αγόρια, νομίζω πως αυτό μπορεί να διαβαστεί απ’ όλους.
Ο Γιάννης, λοιπόν, φτιάχνει με τις λέξεις του ένα πορνογράφημα στο οποίο η ιεράρχηση δεν έχει να κάνει με σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών στον κόσμο της σεξεργασίας αλλά με την ικανότητα του όποιου ήρωα του βιβλίου να δώσει ένταση στις σαρκικές ηδονές. Τα καλιαρντά στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο Γιάννης για να γράψει αλλά και για να μιλήσει δημιουργούν και ένα ενδιαφέρον για μύηση σ’ αυτό το τρανς σύμπαν των σαρκικών φρονημάτων. Το τρανς σύμπαν ο Γιάννης το φωτίζει και το βάζει στην ιστορία όχι ως κομμάτι του υποκόσμου -κάτι που έκανε ο Πετρόπουλος- αλλά ως σημαντικό μέρος της ιστορία της καύλας. Στον Γιάννη οι παραδοχές είναι τολμηρές και απολύτως συνυφασμένες με την ειλικρίνεια που πλείστοι άλλοι διανοούμενοι φοβούνται να έχουν.
Με τον Γιάννη μιλήσαμε για τον νεοσυντηρητισμό της εποχής του δόγματος του σοκ, την υπερπληροφόρηση και τον κακό δικαιωματισμό. Σε μια εποχή που το φλερτ συγχέεται με την σεξουαλική παρενόχληση οι αγάπες και οι έρωτες μένουν ανομολόγητα πάθη. Οι ειδήσεις στα μεγάλα σάιτ δημιουργούν κλίμα επικινδυνότητας σε κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις και οι άνθρωποι απομακρύνονται απ’ την κοινωνικότητα και την αλληλεγγύη. Καμιά επανάσταση δεν θα ευοδωθεί ποτέ στο μέλλον γιατί η ιδιωτεία δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Μας μαθαίνουν να νιώθουμε ελεύθεροι μέσα σε συνθήκες ακραίου ατομικισμού ή ακόμη και μέσα σε τάσεις αναχωρητισμού απ’ τον κοινωνικό βίο.
Μια φορά τηλεφώνησα στον Γιάννη στην Πάτρα και τον ρώτησα τί μας συμβαίνει με τις ασχημοκαυλόφατσες μερικών αρσενικών. Τον ρώτησα κι αν υπάρχει ανάγκη σήμερα που να αναρριπίζει την χρήση των καλιαρντών. Για όλους αυτούς τους άσχημους που είναι πιο πολύ άγριοι παρά άσχημοι, σαν μούτρα που δεν θέλουν λυρισμούς και τα τοιαύτα , σαν μούτρα που έχουν μόνιμους πάνω τους μορφασμούς που υπό κανονικές συνθήκες απλώνονται στα αντρικά πρόσωπα μόνο κατά την διάρκεια της εκσπερμάτισης. Αυτοί οι φιλήδονοι άντρες είναι περιζήτητοι.
Ο Γιάννης μου είπε πως τα καλιαρντά είναι ακόμη στην γνωστή λεωφόρο Συγγρού μια εναλλακτική λύση για να στηρίζονται μεταξύ τους οι τρανς. Οι τρανς και οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι κινδυνεύουμε όσο εμπεδώνεται και ενισχύεται το αρραγές μέτωπο του νεοσυντηρητισμού. Δεν είναι αστείο να είσαι ο Μπογδάνος και ο Ανδρέας Καραγιάννης εκπρόσωπος της σκοταδιστικής Ορθοδοξίας -μέχρι πρότινος μεγάλη δύναμη ενάντια στην χειραφέτηση της γυναίκας- ούτε να είσαι η Λατινοπούλου και οι παρατρεχάμενοι της. Η Ορθοδοξία πρέπει να ανανεώσει την προσέγγιση της στον άνθρωπο προκειμένου να είναι δίπλα σ’ αυτόν και όχι να δρα σαν μια προκρούστεια κλίνη.
Σε μια άλλη τηλεφωνική συζήτηση με τον Γιάννη μιλήσαμε για όλα αυτά που χάθηκαν – τα άμεσα συσχετισμένα με την εύρεση της καύλας και την εκτόνωσή της. Και ο Γιάννης μου είπε για στέκια στην Πάτρα που έκλεισαν για μικρούς και μεγάλους έρωτες που χάθηκαν. Σαν όλη αυτή η ζωή που ζούσε όταν ήταν η τρανς Αλίκη να διακόπηκε βίαια. Μου έκανε κάτι νύξεις, αυτές οι γνωστές πολιτικές για διαμόρφωση του δημόσιου χώρου συνυφασμένες με την φιλοδοξία για καλύτερη αστυνόμευση και έλεγχο οποιασδήποτε αντίστασης. Παλιά η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ήταν θύλακας εξεγερμένων συνειδήσεων. Σήμερα νέτα σκέτα έχει γίνει ακόμη ένα κομμάτι του καπιταλισμού. Μια νέα αγορά ανοίγει και ο δικαιωματισμός μπερδεύεται και συναινεί αξεδιάλυτα με την οικονομία.
Το βιβλίο Ντέλα σε ορισμένες σελίδες του με έφερε ιθυφαλλικό να τις διαβάζω. Οι ερωτικές σκηνές είναι απροκάλυπτα και υπέροχα πορνογραφικές. Το βιβλίο σελίδα την σελίδα γίνεται συναρπαστικό και για τον λόγο ότι οι ζωές των προσώπων που παρακολουθούμε εξελίσσονται με πολλές ανατροπές. Μπορώ να πω ότι το βιβλίο δεν είναι μια αυτοβιογραφία μόνο. Είναι και οι βιογραφικές προσεγγίσεις σε άλλες ζωές που σημάδεψαν την ζωή της Αλίκης-Γιάννη. Όπως και να έχει, πέρα απ’ την λογοτεχνική αξία της γραφής, η μαρτυρία του Γιάννη είναι μια ακόμη ψυχωφελής και σύγχρονη λαογραφική προσέγγιση σε ζωές ανθρώπων που ακόμη και σήμερα στις πιο μικρές πόλεις της Ελλάδας ζουν σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό κατακραυγής.
Facebook Giannis Paris
ΣΥΔ: https://tgender.gr/
Φωτογραφίες, κείμενο: Φώτης Θαλασσινός- https://fotisthalassinos.gr/
