«αδυσώπητες διαδοχές»
Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων
σας προσκαλεί στην έκθεση
Τhe Condition of Im-(Possibility):
The Invaders
στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2024 στις 19:00
Επιμέλεια: Εύα Κέκου
Διάρκεια: 8-25/2/2024
Ο Δημοσθένης Αγραφιώτης, ποιητής – επιτελεστής και καλλιτέχνης διαμέσων (intermedia):
Ο συμβατικός χρόνος καλλιεργεί και προτάσσει την επανάληψη (μιας βασικής μονάδας από το δευτερόλεπτο μέχρι τον αιώνα), τη γραμμικότητα και μοναδική κατεύθυνση πριμοδοτώντας το μέλλον και το άπειρον – κι ουδέποτε παλίντροπος. Ωστόσο, πολλά συμβάντα προσωπικά (όπως μια βαριά αρρώστια) ή συλλογικά (επιδημίες, καταστροφές, πόλεμοι, εκρήξεις βίας) δείχνουν ότι ο χρόνος υπόκειται σε συμπυκνώσεις, επιταχύνσεις, αναδιπλώσεις και συστρέψεις. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η ατομική και η συλλογική ζωή παύει να κυλάει στα καθιερωμένα όρια ˙ και υπεισέρχεται σε περιδίνηση και ταυτόχρονα ο χρόνος βιώνεται ως αβάσταχτη συνθήκη. Επίσης στιγμιαία κρυσταλλώματα του χρόνου λειτουργούν ως απαρχές για την ανάδυση του απρόβλεπτου και ίσως καμμιά φορά του δημιουργικού.
Η επιτέλεση με τίτλο «αδυσώπητες διαδοχές» στηρίζεται στην αναζήτηση των χρονικών ακολουθιών και στην υπόμνηση των συμβεβηκότων του βίου μου, καθώς οι σελίδες από το ημερολόγιο (Filofax), τις οποίες και συγκέντρωνα τα τελευταία χρόνια λειτουργούν ως ίχνη της προσωπικής μου πορείας: επιλεκτικά οι σελίδες με τις συμπυκνωμένες μικρολεπτομέρειες της καθημερινότητας ανασύρονται από το χώρο αποθήκευσης τους και διαμελίζονται από ένα μηχάνημα καταστροφής εγγράφων. Έτσι η αποτύπωση του χρόνου και των γεγονότων ζωής αποκτούν μια ιδιότυπη επικαιρότητα (εξαιρετικά σύντομη και φευγαλέα) και μετατρέπονται σε απορήματα, αποκρίματα, και απορρίμματα. Την καταστροφή των σελίδων του ημερολογίου των αρχίζω ο ίδιος και στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι τη συνεχίζουν ώστε να δημιουργηθεί ένας όγκος από αποκόμματα. Στο τέλος, σκορπίζω ένα μείγμα δημητριακών στο κώνο των χαρτώων αποκομμάτων και δημιουργείται έτσι μια εγκατάσταση (installation).. Η δράση αυτή ανήκει στην συλλογική – συμμετοχική επιτέλεση και λειτουργεί ως μια πρακτική για τη δημιουργία μιας εικαστικής εγκατάστασης .
Εντέλει, η καταστροφή των ιχνών του χρόνου(σελίδες του στοιχειώδους ημερολογίου) μπορεί να λειτουργήσει και ως πρωταρχική ευκαιρία επανεκκίνησης του χρόνου, στο όνομα και της πολυμορφίας και του αναπόφευκτου.
