γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου
Ο Δημήτρης Σίμος (1987) εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 2016 με το αστυνομικό μυθιστόρημα Τα βατράχια που είχε ως θέμα τη σχέση δύο αδελφιών με χρόνο δράσης το παρόν και το παρελθόν. Από την αρχή έδειξε τις αφηγηματικές του ικανότητες και ταυτόχρονα φανέρωσε την επιρροή που ασκούσε στη γραφή του η αστυνομική σκανδιναβική λογοτεχνία, το λεγόμενο nordic noir, η οποία έχει γοητεύσει αρκετούς νέους συγγραφείς, αλλά και ορισμένους παλιότερους στην Ελλάδα. Στο μυθιστόρημα Κανονικά παιδιά (εκ. Μεταίχμιο) πρωταγωνιστεί ο αστυνόμος Καπετάνος, ήρωας και άλλων βιβλίων του Σίμου, ο οποίος είναι επικεφαλής μιας ομάδας που ερευνά μια σειρά δολοφονιών. Ποιος είναι πίσω από αυτές; Τι επιδιώκει; Κάθε φορά που σκοτώνει, ο δολοφόνος αφήνει πίσω του ως ίχνη τρεις βόλους, προφανώς αυτό είναι ένα μήνυμα με διάφορους αποδέκτες.
Η ιστορία αρχίζει με ένα πρόλογο που τιτλοφορείται «Δωμάτιο 317», εκεί ένας άγνωστος άντρας συνομιλεί με άλλον άγνωστο άντρα. Ο πρώτος βρίσκεται σε ένα κρεβάτι, προφανώς νοσοκομείου, λέει «πεθαίνω για το τίποτα» κι ο άλλος είναι έτοιμος να κάνει κάτι και είναι αποφασισμένος αυτό να είναι τολμηρό κι ίσως επικίνδυνο. Στη συνέχεια, στην κανονική αρχή του βιβλίου, η μικρή Σιλένια συνομιλεί με τη μητέρα της και μετά εμφανίζεται ο αστυνόμος Καπετάνος, ο αφηγητής, ο οποίος αναλαμβάνει να ερευνήσει τη δολοφονία της Νάντιας, μιας σαραντάρας που την έχουν πυροβολήσει στο σπίτι της –ένα μικρό κορίτσι η Έρη, βρίσκεται κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι. Ακολουθούν κι άλλες δολοφονίες, όπως προαναφέραμε, της Ελεάννας, της Ειρήνης, ενώ η εξιχνίαση των εγκλημάτων γίνεται και με τη βοήθεια που παρέχει το διαδίκτυο (φωτογραφίες, τσατ ρούμς, ιστοσελίδες, χάκερ).
Στο μυθιστόρημα υπάρχουν δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Η μία είναι τριτοπρόσωπη και αφορά το παρελθόν, όπου η Σιλένια, ο Πάρης, ο Μανόλης και άλλα παιδιά, στο σπίτι τους, στο σχολείο και στο δρόμο, παίζουν και συζητούν, ενώ η μαμά Φαίδρα σκέφτεται διάφορα. Η δεύτερη αφήγηση, αυτή του Καπετάνου, αναφέρεται στο σήμερα και συνδέεται με την έρευνα για τις δολοφονίες.
Η ιστορία του Δημήτρη Σίμου έχει ενδιαφέρον –υπάρχουν δύο χώροι δράσης, η Αθήνα και η Εύβοια–, καθώς στην πλοκή υπάρχουν οικογενειακά και προσωπικά μυστικά, εμμονές με το παρελθόν των ηρώων, αλλά και μυστήρια σχετικά με την ταυτότητα ορισμένων από αυτούς.
Όπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματα του Δημήτρη Σίμου, έτσι κι εδώ ο αναγνώστης διαπιστώνει μια έντονη επίδραση των Σκανδιναβών αστυνομικών συγγραφέων στον τρόπο που αναπτύσσει το θέμα του. Κατά τη γνώμη μας, αυτό δυσκολεύει την κατανόηση των συμβάντων, δηλαδή η επήρεια των Σκανδιναβών ομότεχνων του υπονομεύουν την γενικότερη προσπάθειά του να μιλήσει για τα ήθη στην ελληνική επαρχία. Κατ’ αρχήν, το πλήθος των εμπλεκομένων αστυνομικών (Ορέστης, Μαρκένα, Γιατζής, Καραγάτσος κλπ) δεν βοηθάει την απόλαυση του κειμένου. Έπειτα είναι και το ζήτημα των λογοτεχνικών τεχνασμάτων τα οποία αρέσκονται να χρησιμοποιούν μερικοί Έλληνες συγγραφείς – ο Σίμος έχει ένα παρόμοιο που αφορά έναν από τους αστυνομικούς της υπόθεσης.
Ασφαλώς, υπάρχουν αναγνώστες και αναγνώστριες που γοητεύονται από παρόμοια μυθιστορήματα, τα απολαμβάνουν και αναζητούν το επόμενο που περιέχει ομοειδή στοιχεία και τεχνάσματα. Η λογοτεχνία, αστυνομική ή άλλη, αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον καθένα, οπότε ένα μυθιστόρημα δεν είναι δυνατόν να ασκεί την ίδια επίδραση σε όλους. Ο καθείς, που λένε, και τα γούστα του.
Δημήτρης Σίμος, Κανονικά παιδιά,Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2025
