του Γιάννη Ν. Μπασκόζου
Ποικιλία βιβλίων διαφόρων θεμάτων, από αυτά που δεν πρέπει να χαθούν μέσα στην πληθώρα των νέων εκδόσεων. Από τη σεξουαλική επανάσταση στην εξέγερση των φτωχών και από τις αμφιβολίες για την Τεχνητή Νοημοσύνη και την κυριαρχία των δικτυων στη γενεαλογία της μοντέρνας τέχνης και την Κάμαλα Χάρις. Συν ένα θεατρικό έργο για την Άνδρο.
Betony Vernon, Η Βύβλος του Μπουντουάρ, μτφρ. Μαρίνα Σκούροβα, FERN
Ένας νέος εκδοτικός οίκος κάνει πρεμιέρα με ένα πολύ απαιτητικό βιβλίο για ένα «κακοπαθημένο» θέμα: την ευχαρίστηση στο σεξ. Η συγγραφέας σχεδιάστρια και σεξολόγος έχει στόχο τη φιλοσοφία της σεξουαλικής συνείδησης, κυρίως να αναστρέψει τα πρότυπα της πορνογραφίας, τα κοινωνικά ταμπού, να προτείνει όχι μόνον την σεξουαλική ικανοποίηση αλλά και την σεξουαλική ευαρεστία. Πιστεύοντας ότι η διαδρομή είναι ο προορισμός της σεξουαλικής απόλαυσης η ίδια θα αφηγηθεί στην αρχή της δική της «ανακάλυψη της Αμερικής». Στη συνέχεια θα διεξέλθει όλες τις φάσεις της σεξουαλικής απόλαυσης χωρίς καμία από τις ενοχές που συνήθως τις ακολουθούν. Από το «ιερό σεξ» έως τις σεξουαλικές τελετές, από τα προκαταρκτικά έως το bondage, από τα θέματα ισχύος και ελέγχου έως τα σεξουαλικά βοηθήματα η αφήγηση κυλά ως μυθιστόρημα που θέλει να εισάγει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο απόλαυσης, δίνοντας έμφαση στις μικρές λεπτομέρειες, στις αδιόρατες πτυχές των πράξεων αλλά κυρίως στην λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και την απόλαυση. Αν η τέχνη του έρωτα βασίζεται στην αγάπη του εαυτού ως καρπός αυτογνωσίας, αυτή είναι και η βασική προϋπόθεση της ικανότητας να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλον, τον ερωτικό σύντροφο. Γραμμένο με λεπτότητα, χωρίς ταμπού, ένα βιβλίο υψηλής αισθητικής. Όσον αφορά τον τίτλο «Η Βύβλος», όπως μας πληροφορεί η μεταφράστρια ήταν πόλη της Φοινίκης από την οποία οι έλληνες προμηθεύονταν το φυτό πάπυρος, από το οποίο κατασκευαζόταν το πιο κοινό υλικό γραφής και στο οποίο προσέδωσαν το όνομα οι Βύβλοι, τα Βυβλία , δηλαδή τα φύλλα του βιβλίου.
Βρες το εδώ
Johannes Krause, Thomas Trappe, Το ταξίδι των γονιδίων μας, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Διόπτρα.
Η πρόσφατη εμπειρία μας με τα εμβόλια ανατροφοδότησε το ενδιαφέρον για τα γονίδια και για το ποιοι είμαστε. Η άφιξη των μεταναστών στην Ευρώπη δημιούργησε πολλά ερωτηματικά για την καταγωγή μας, από που ερχόμαστε και αν πράγματι διαφέρουμε από τους «άλλους. Ο Johannes Krause και ο Thomas Trappe στο βιβλίο τους που γεννήθηκε ως ιδέα το μεταναστευτικό καλοκαίρι του 2015 βουτάνε στην ιστορία και την προϊστορία για να βρουν απαντήσεις και να διερευνήσουν το πως γίναμε οι Ευρωπαίοι που είμαστε σήμερα. Δεδομένου ότι τα εθνικά σύνορα δεν είναι γενετικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πως οι δύο συγγραφείς ταιριάζουν τα γεγονότα της μετανάστευσης για να χαρτογραφήσουν τη σημερινή Ευρώπη. Απαντούν σε ερωτήματα – μερικά αναπάντεχα – όπως αν υπάρχουν «αρχέγονοι» λαοί; Πότε έχασαν οι Ευρωπαίοι το μελαμψό τους χρώμα;Τι ρόλο έπαιξε η διαδρομή των Βαλκανίων τα τελευταία 40.000 χρόνια; Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο.
Βρες το εδώ
Stuart Russel, Συμβατή με τον άνθρωπο; Η τεχνητή νοημοσύνη και το πρόβλημα του ελέγχου, μτφρ. Ν.Αποστολόπουλος, Τραυλός
Η μεγάλη συζήτηση για το τι θα γίνει με την τεχνητή νοημοσύνη εξάπτει τη φαντασία. Μπορούν οι μηχανές να υπερκεράσουν τον άνθρωπο; Μπορούν να ξεφύγουν από την επίβλεψή του και να τον καταστρέψουν; Που βρισκόμαστε σήμερα; Ο συγγραφέας εξετάζει τα προβλήματα που προκύπτουν από τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Επικεντρώνεται κυρίως στα προβλήματα απόλυτου ελέγχου, δηλαδή το πως θα συνεχίσει ο άνθρωπος να έχει τον έλεγχο πάνω σε μηχανές που πρακτικά εμφανίζονται ισχυρότερες από αυτόν. Σε ειδικό κεφάλαιο παρουσιάζει έναν νέο τρόπο σκέψης για το πως οι μηχανές θα μείνουν για πάντα ωφέλιμες για τον άνθρωπο. Χρησιμοποιώντας πολύ απλά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή μεταφέρει προβληματισμούς σε άλλα τεχνολογικά επίπεδα για να καταστήσει απόλυτα κατανοητή τη σκέψη του.
Βρες το εδώ
Eric Vuillard, Ο πόλεμος των φτωχών, μρφρ. Γιώργος Φαράκλας, Πόλις
Στιγμές ιστορίας σαν μυθιστόρημα και μυθιστόρημα που διδάσκει ιστορία. Ο αγώνας χαμηλών στην ιεραρχία ιερωμένων να απελευθερώσουν τα φτωχά πλήθη από την δεσποτεία των βασιλιάδων, τη φορολογία των υπουργών οικονομικών, το ψεύδος των ιερωμένων. Ο συγγραφέας πιάνει το νήμα από τις εξεγέρσεις των φτωχών στην Αγγλία με φωτισμένους αρχηγούς όπως τον Τζων Μπωλ, ο οποίος με αφορμή την αύξηση του κεφαλικού φόρου δυναμιτίζει τα μυαλά των απόκληρων. Θα συλληφθεί αλλά θα συνεχίσει ο Γουάιτ Τάυλερ που θα φέρει τους αγρότες στο Λονδίνο πανικοβάλλοντας τον 14χρονο βασιλέα και τους συμβούλους του. Ο βασιλιάς τους κοροϊδεύει , ο Τάυλερ θα δολοφονηθεί αλλά τη θέση του θα πάρει ο Τζακ Καίηντ και τη θέση αυτού ο Τζων και ο Ουίλλιαμ Μέρφολντ. Η εξέγερση θα καταπνιγεί αλλά το πνεύμα της θα περάσει στην απέναντι πλευρά με τον Τόμας Μύντσερ. Το Μανιφέστο της Πράγας και η μετάφραση της Βίβλου σε απλά γερμανικά είναι η πυρίτιδα της νέας επανάστασης των φτωχών. Ο Μύντσερ είναι οργισμένος, ο πόνος είναι γι αυτόν η κρίσιμη εμπειρία, ο πόνος που οδηγεί την ψυχή στον Θεό. . Απειλεί τους ηγεμόνες ότι θα τους αφαιρεθεί η ρομφαία και θα δοθεί στον λαό. Είναι δογματικός, μεσσιανικός, αδιάλλακτος, τον λες και τρελό. Καθοδηγεί παντού εξεγέρσεις. Είναι η εποποιΐα των φτωχών πολύ πριν τον Μπακούνιν και τον Λένιν. Η ιστορία ενός λησμονημένου οραματιστή δεν είναι χωρίς νόημα, είναι η μνήμη της ιστορίας που κατά καιρούς κτυπά την πόρτα των συνειδήσεων. Γραμμένο τόσο απλά και τόσο ενθουσιαστικά που σε συγκινεί.
Βρες το εδώ
Jean – Michel Rey, Η αυτοκτονία της Γερμανίας. Με αφορμή τον Μωυσή του Τόμας Μαν, μτφρ. Ανδρέας Παππάς, Στερέωμα
Δέκα συγγραφείς επιχειρούν να γράψουν ένα συλλογικό έργο με τίτλο «Οι Δέκα εντολές», με την προτροπή του Τόμας Μαν (γύρω στο 1943) με στόχο να θιχτούν θέματα ηθικής και πολέμου. Ο ίδιος ο Τόμας Μαν στο δικό του κείμενό χρησιμοποιεί τον μύθο του Μωυσή, την έξοδό του από την Αίγυπτο, το μάννα στην έρημο, τη φλεγόμενη βάτο, την παρουσία του Ιησού του Ναυή και του Ααρών, την έκκληση προς τον φαραώ και την υπαγόρευση των Δέκα Εντολών. Ο Μωυσής είναι ο πλάστης, ο «γλύπτης», όπως τον χαρακτηρίζει ο Μαν που θα λαξεύσει ένα ακατέργαστο μόρφωμα – τον κόσμο που τον ακολουθεί – σε ένα οργανωμένο όλον, στον εβραϊκό λαό. Σε αυτόν το «αθέατο Ον», που είναι ο Θεός, θα δώσει τις Εντολές που θα αποτελούν τον ηθικό κώδικα της ανθρωπότητας. Ο συγγραφέας παίρνοντας υπόψη του και παλιότερα κείμενα γερμανόφωνων συγγραφέων, Χάινε, Νίτσε, Κάφκα, Φρόιντ, Ζαχς κ.ά εστιάζει στη «μόλυνση» της γερμανικής γλώσσας από το χιτλερικό καθεστώς και αναλύει τους λόγους που ένα έθνος με τόσο μακρά ιστορία απαρνήθηκε την εβραϊκότητα, βασική συνισταμένη του πολιτισμού του.
Βρες το εδώ
Χανς – Έριχ Καμίνσκι, Ο Σελίν φαιοχίτωνας, μτφρ. Χ.Μαγουλάς, επίμετρο : Νίκος Ν. Μάλλιαρης, Μάγμα
Ο συγγραφέας του συγκλονιστικού Ταξίδι στην άκρη της νύχτας, δεν είναι γνωστός στη χώρα μας με άλλα του έργα, κάποια ελάχιστα που έχουνε μεταφραστεί είναι από καιρό εξαντλημένα. Το παρόν βιβλίο είναι ένας λίβελλος εναντίον του Σελίν από τον αναρχικό αντιφασίστα Καμίνσκι. Σημειωτέον ότι πριν λίγα χρόνια εκδόθηκαν στη Γαλλία και οι αντισημιτικοί λίβελλοι του Σελίν, που άρχισαν να γράφονται το 1937, και για χρόνια έμειναν απαγορευμένοι. Το βασικό ερώτημα που συνέχει τον Καμίνσκι είναι το ερώτημα: «αν μια τέτοια διάνοια όπως ο Σελίν αφήνεται να παρασυρθεί σε τέτοιες παρεκκλίσεις, τι θα πρέπει να περιμένει κανείς από αυτούς που έχουν λιγότερα εφόδια για να αντισταθούν στους πιο απλοϊκούς πειρασμούς». Για τον Καμίνσκι ο Σελίν ήταν ένας ασθενής της εποχής του, χωρίς πίστη να τον καθοδηγήσει κάπου. Ίσως, λέει, όσο μεγαλύτερο ταλέντο έχει κάποιος τόσο πιο πολύ βασανίζεται από έναν κόσμο παράλογο, στον οποίον οι βεβαιότητες καταρρέουν. Ο συγγραφέας εξετάζει τη σχέση λογοτεχνίας και ιδεολογίας, τις διαφορές τους, το πως η λογοτεχνία «ξεφεύγει» και μπορεί να αποκαλύψει τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ιστορίας ενώ η ιδεολογία είναι δέσμια της πολιτικής και της εξουσίας. Το επίμετρο του βιβλίου από τον Ν.Μάλλιαρη είναι εξίσου σημαντικό αφού μας εισάγει λεπτομερειακά στο θέμα του πως κρίνουμε ένα έργο τέχνης και πως οι αισθητικοί/λογοτεχνικοί όροι διαφέρουν ουσιαστικά από τους πολιτικούς/ιδεολογικούς αντίστοιχους.
Βρες το εδώ
Niall Ferguson, Η πλατεία και ο Πύργος, Δίκτυα ιεραρχίες και η πάλη για παγκόσμια ισχύ, μτφρ.Χρ. Γεμελιάρης, Αλεξάνδρεια
Τα κείμενα του Ferguson είναι για μένα πάντα πολύ ελκυστικά, καθώς περιπλανάται μέσα στη σύγχρονη πολύπλοκη πλανητική πραγματικότητα βλέποντας τον άνθρωπο ως μια μονάδα μέτρησης του αδύνατου αλλά και του ουτοπικού. Ο συγγραφέας ξεκινάει με την παρατήρηση ότι πάντα υπήρχαν δίκτυα και οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα σε αυτά , είτε είναι επαγγελματικά, θρησκευτικά, κοινωνικά ακόμα και οικογενειακά. Επίσης διαπιστώνει ότι οι κόσμοι των ιεραρχιών και των δικτύων συναντιούνται και αλληλεπιδρούν. Η κεντρική θέση της μελέτης του είναι ότι τα κοινωνικά δίκτυα ήταν ανέκαθεν πιο σημαντικά στην ιστορία από ότι έχουν αναγνωρίσει οι περισσότεροι ιστορικοί, προσκολλημένοι καθώς είναι σε ιεραρχικές οργανώσεις όπως τα κράτη. Εξετάζοντας την ιστορία των δικτύων διαπιστώνει ότι η πρώτη δικτυωμένη εποχή ακολούθησε την εμφάνιση της τυπογραφίας στα τέλη του 15ου αιώνα και κράτησε έως το τέλος του 18ου αιώνα. Ήταν η εποχή της απελευθέρωσης από τα δεσμά της θρησκευτικής εξουσίας. Η δεύτερη χρονολογείται από το 1970 (Σίλικον Βάλεϊ κλπ.) και ακολούθησε την τεχνολογική επανάσταση. Ανάμεσα στο 1790 έως τα τέλη της δεκαετίας του ΄60 κυριάρχησε η αντίθετη τάση: οι ιεραρχικοί θεσμοί εδραίωσαν τον έλεγχό τους προσεταιριζόμενοι τα δίκτυα, με απόγειο τα μέσα του 20ου αιώνα- την εποχή των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ο Ferguson εκφράζει την ανησυχία του ότι τα δίκτυα σήμερα – παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις του Μάικλ Δερτούζου και άλλων πρωτοπόρων φιλοσόφων της τεχνολογίας – είναι ευάλωτα σε ολιγάρχες και είναι επικίνδυνο να τους εμπιστευτούμε την διακυβέρνηση του κόσμου.
Βρες το εδώ
Κάμαλα Χάρις, Οι αλήθειες μας, μια αμερικάνικη διαδρομή, μτφρ.Θεοδώρα Δαρβίρη, Μίνωας
Η Κάμαλα Χάρις ήταν η ευχάριστη έκπληξη των τελευταίων αμερικάνικων εκλογών. Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, μια μαχητική μαύρη πολιτικός, έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια για να φτάσει σε ένα από τα υψηλότερα αξιώματα της χώρας της. Όταν τον Ιούλιο του 2018 ανακοινώθηκε ότι η Κάμαλα Χάρις, τότε γερουσιαστής της Καλιφόρνια, θα κυκλοφορούσε την αυτοβιογραφία της, θεωρήθηκε προάγγελος της υποψηφιότητάς της για την προεδρία των ΗΠΑ. Οι αλήθειες μας, κυκλοφόρησε στις αρχές Ιανουαρίου 2019, λίγες ημέρες πριν η Χάρις ανακοινώσει και επίσημα την υποψηφιότητά της. Στο βιβλίο της, ένα μίγμα απομνημονευμάτων, αυτοβιογραφίας, πολιτικών σκέψεων και ιδεών για μια καλύτερη χώρα είναι ένα ντοκουμέντο για το ποιο είναι το στίγμα σήμερα της μεγάλης αυτής χώρας Η ίδια στον πρόλογο της αναφέρει ότι θέλει να παλέψει για μερικές πικρές αλήθειες: «την αστυνομική βία, τις υπέρμετρες φυλακίσεις, τις φυλετικές προκαταλήψεις, τους μισθοδανειστές και τα κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια, τις φαρμακευτικές που επέβαλαν τη χρήση εθιστικών οπιοειδών σε ανύποπτες κοινότητες, τις άπληστες επιχειρήσεις που σαν αρπακτικά έχουν μετατρέψει την απορρύθμιση, την οικονομική κερδοσκοπία και την άρνηση της κλιματικής αλλαγής σε δόγμα». Έτσι αναφέρεται αναλυτικά σε πολλά γεγονότα στα οποία η ίδια ενεπλάκη όπως στην υπόθεση του κερδοσκοπικού Corinthian University, στις δικαστικές μάχες ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και προκαταλήψεις, σε συγκεκριμένα περιστατικά αστυνομικής βίας, στην μάχη για να επιτραπεί ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων (που αρχικά επιτράπηκε, για να ακυρωθεί στη συνέχεια και να κατακυρωθεί τελικά από το Ανώτατο Δικαστήριο), στην επιμονή της να περάσουν προγράμματα επανένταξης για παραβατικούς πολίτες και άλλα πολλά που την κατέστησαν μια ισχυρή προσωπικότητα προάσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Βρες το εδώ
Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου, (13ος-18ος), Πεδίο
Επανέκδοση μιας πολύ σημαντικής έρευνας του γνωστού ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου που υπεισέρχεται σε ένα δύσκολο επιστημονικό πεδίο: να καθορίσει την ιστορία των οικισμών της Πελοποννήσου και του πληθυσμού της. Αν και τα γεωγραφικά όρια της Πελοποννήσου είναι χαραγμένα από τη φύση οι εννοιολογικές και χρονολογικές τομές κινούνται ακόμα σε ένα αδιευκρίνιστο πεδίο. Ο ιστορικός τίθεται μπροστά στα ερωτήματα: Μπορούμε να προσδιορίσουμε το χρόνο , στη διάρκεια του οποίου πραγματώνεται μια ορισμένη μορφή οικιστικής οργάνωσης; Υπάρχει ολοκληρωμένη μορφή οικιστικής οργάνωσης; Αν, ναι, ποιος είναι ο τρόπος μετάβασης από τη μία μορφή στην άλλη; Και οι οικιστές ποιοι είναι αν συνυπολογίσουμε ότι στην περιοχή υπήρξε ανάμιξη εθνικών ομάδων (σλαβικές στο πρώιμο Βυζάντιο, αλβανικές στο όψιμο, ξένη κυριαρχία Φράγκων και Βενετών από τον 13ο αιώνα); Ποιο είναι το νόημα της εθνικής, της πληθυσμιακής και της κοινωνικής συνέχειας και ποιες ιδιαιτερότητες πρέπει να αναζητηθούν σε κάθε φάση ανάπτυξης της περιοχής; O ιστορικός επιλέγει να κινηθεί σε αυτή την περίοδο επειδή διαπιστώνει μια ρευστότητα και έναν μεταιχμιακό ιστορικό χώρο όταν ο βυζαντινός τρόπος οικιστικής οργάνωσης δεν έχει παρέλθει ενώ η οθωμανική τάξη δεν έχει ακόμα εδραιωθεί. Παρά το ότι ο ίδιος αναφέρει ότι η μελέτη του αφήνει πολλά πεδία ακόμα ανεξερεύνητα εντούτοις ο αναγνώστης προσλαμβάνει πλείστα όσα στοιχεία για την κατανόηση της διαμόρφωσης ιστορικά της Πελοποννήσου.
Βρες το εδώ
Δημοσθένης Δαββέτας, Μικρή ιστορία της Μοντέρνας Τέχνης, Διόπτρα
Όταν το 1863 ο Εντουάρ Μανέ εξέθεσε στο Σαλόνι των Απορριφθέντων το διάσημο αργότερα έργο του «Πρόγευμα στη Χλόη» δεν φανταζόταν ότι άνοιγε μια καινούργια εποχή στην εικαστική τέχνη που σε λίγα χρόνια θα συμπαρέσυρε στο διάβα της την ακαδημαϊκή αντίληψη και θα δημιουργούσε δεκάδες νέες τάσεις. Ο συγγραφέας εκκινεί από το σημείο αυτό και τον δημόσιο χλευασμό του έργου του Μανέ για να προχωρήσει σταδιακά στην εμφάνιση του κινήματος της μοντέρνας τέχνης, τους βασικούς εκπροσώπους της, τα χαρακτηριστικά έργα, την άνοδο και την αποδόμησή της. Επισημαίνει ιδιαίτερα ότι η μοντέρνα τέχνη δεν είναι απλώς ένα έργο που παρήχθη με τον έναν ή άλλον τρόπο αλλά κυρίως ένας τρόπος σκέψης και αντίληψης, μια διαρκής αναζήτηση που εναντιώνεται σε όλες τις προηγούμενες συμβατικές σχολές εικαστικής αναπαράστασης. Το έργο τέχνης παύει να είναι ένας «ενδιάμεσος» μεταξύ τέχνης και ζωής και γίνεται αυτοσκοπός και ένα είδος αυτοπραγμάτωσης για τον καλλιτέχνη. Ο ίδιος ο ζωγράφος παίρνει τον χαρακτήρα ενός εξόριστου, αντι-συστημικού, αντιτιθέμενου στο τότε εμπορικό κατεστημένο καλλιτέχνη. Ήταν η εποχή όπου κυριάρχησε η καλλιτεχνική δυνατότητα, το συμβολικό, η σημασία, η μορφολογική αφθονία, το μόνιμα ανοιχτό σε ιδέες έργο, η διαρκής έρευνα. Όλα αυτά και άλλα πολλά όρισαν τη δυναμική της νέας κατάστασης, ανατρέποντας αξίες και δημιουργώντας νέες. Φυσικά η κατανάλωση και το σύστημα θα αφομοιώσει τα νέα έργα, θα προσπαθήσει να αμβλύνει τις οξείες αλλαγές που επιφέρουν. Αλλά η ιστορία έχει δικαιώσει αυτά τα κινήματα. Σε λίγες σελίδες ο Δαββέτας καταφέρνει να δώσει απλά αλλά όχι απλοϊκά ένα μικρό οδηγό/ εισαγωγή σε κινήματα που ταρακούνησαν συθέμελα την τέχνη και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
Βρες το εδώ
Και …
Μηνάς Βιντιάδης, Γιώργος Δαρδανός, Οι Κολιγάδες. Ο Δημήτρης Μπαλής, ο Θεόφιλος Καΐρης και η άγνωστη επανάσταση της Άνδρου. Gutenberg- Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Ιστορικό πατριωτικό δράμα με θέμα το ΄21 στο ύφος των δραμάτων που γνωρίσαμε τον 19ο αιώνα. Στηρίζεται σε αυθεντικά ιστορικά γεγονότα με μια μικρή μυθοπλαστική αλλαγή στο τέλος. Αναπτύσσει σε 32 σύντομες σκηνές το ιστορικό της εξέγερσης των κολιγάδων της Άνδρου στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης. Οι κολιγάδες κατήγαγαν μια πρώτη αναπάντεχη νίκη, παίρνοντας προσωρινά την εξουσία. Οι κοτζαμπάσηδες του νησιού ζήτησαν βοήθεια από τους Τούρκους και κατόπιν από την Προσωρινή Διοίκηση του Αγώνα, τον αρμοστή νήσων Κωνσταντίνο Μεταξά. Η επανάσταση κατέρρευσε αλλά η παρακαταθήκη που άφησε γονιμοποίησε συνειδήσεις. Ο αρχηγός των επαναστατών Δημήτρης Μπαλής είναι η κεντρική φιγούρα του έργου. Το ρόλο του διαφωτιστή στο παρόν έργο αναλαμβάνει ο Θεόφιλος Καΐρης που δίνει την ιδεολογική διάσταση της εξέγερσης. Όπως παρατηρεί ο Βάλτερ Πούχνερ στον πρόλογό του στο έργο έχουμε μια δραματουργική μετατόπιση από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στον κοινωνικό, κάτι ανάλογο όπως και στα έργα του Βασίλη Ρώτα. Το κείμενο αποτελεί ένα παζλ πολλών μορφών έκφρασης, καθώς συνυπάρχουν λαϊκές παροιμίες, γνωμικά, δημοτικά τραγούδια μαζί με επίσημα έγγραφα της διοίκησης, κείμενα των επαναστατών, παραθέματα από τον Βολταίρο, τον Κοραή, τον Καΐρη, αποσπάσματα από μια θρησκευτική τραγωδία και όλα αυτά μέσα σε ένα ενθουσιαστικό κλίμα των επαναστατημένων χωρικών της Άνδρου. Το έργο εντάχθηκε στο συνέδριο με θέμα «Το θέατρο και το 1821» που οργάνωσε το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Βρες το εδώ
