Πέθνε χθες ο ποιητής Τάσος Πορφύρης.
Ο Τάσος Πορφύρης γεννήθηκε το 1931 στον Άγιο Κοσμά Πωγωνίου (παλαιότερα, Κακσιοί). Κατέβηκε το ’38 στην Αθήνα, όπου ο πατέρας του είχε ανοίξει μαζί με τον πρώτο του ξάδερφο μαγαζί ζαχαροπλαστείο στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου 24. Τον χειμώνα του ’41 γύρισε στο χωριό, και τον χειμώνα του ’45 προς ’46 εγκαταστάθηκε πλέον οριστικά στην πρωτεύουσα.
Αποφοίτησε από τη Μέση Β΄ Εμπορική Σχολή στην οδό Λευκωσίας 60 στα Πατήσια το 1949.
Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1961 με την ποιητική συλλογή Νεμέρτσκα, κι ακολούθησαν οι συλλογές: Το εγκαταλειμμένο σπίτι (1968), Flash Back (1971), Τοπίο (1973), Η πέμπτη έξοδος (1980), Τα λαβωμένα (1996), Σώμα κινδύνου (2004), Έρημα (2008), και Χρονοσυλλέκτης (2011). Μέλος της εκδοτικής ομάδας των περιοδικών Μαρτυρίες, Προτάσεις, Σημειώσεις. Συνεργάτης πολλών λογοτεχνικών περιοδικών (Μαρτυρίες, Σημειώσεις, Φηγός, Ηπειρωτικά Χρονικά, Ηπειρωτικά Ημερολόγια, Ζωσιμάδες, Οροπέδιο, Πλανόδιον κ.ά.). Μετέφρασε E. Pound, T.S. Eliot, D. Thomas κ.ά. Κάπου στη συλλογή υπάρχει ένα σχεδιάγραμμα του σπιτιού του στους Κακσιούς, και το κάθε μέρος και η κάθε κάμαρη κλείνουν μέσα, δοσμένη κάπως σαν ποίημα, την ιστορία τους: μουσαφίρηδες, ήχοι, φωνές σαν από στόματα φαντασμάτων, εικόνες, ως και με τι καρφιά, τι πέτρα, τι σανίδια φτιάχτηκε το καθετί.
Οι τίτλοι τούτων των ποιημάτων: « Σκεπή», «Ν’ οντάς», «Ν’ οντόπουλο», «Μαντζάτο», «Κύρια είσοδος», και το «Μηνολόγιο» στο τέλος της Νεμέρτσκας μιλάει την πωγωνήσια ντοπιολαλιά, που ’ναι έτσι κι αλλιώς διάσπαρτη παντού στη συλλογή: τσίγκρος, σταβιά, σιουρμπέτι, μπατσαριά, ντρεβενίτσα, τσέργα, γκορτσιά.
Τούτη την πενηντάχρονη ποιητική παραγωγή, συμπληρώνουν μεταφράσεις δυο ποιημάτων του Rupert Brooke και του Alfred Noyes.
****************************************
Όταν λάβεις γράμμα ύστερα από χρόνια
Ενώ δεν θα συντρέχει λόγος κι η στάχτη θά ΄χει
Στρώσει τα σεντόνια της σε κείνα τα αξέχαστα
Πρωινά στο Πήλιο και στις νύχτες με τ΄ αμέτρητα
Αστέρια στον ουρανό της πατρίδας μην πιστέψεις
Τίποτε ούτε τα νέα ούτε τις πληροφορίες για τους
Ξενητεμένους που ζουν στην ίδια πολιτεία μονάχα
Ψάξε για το υστερόγραφο για το ωμέγα του τέλους
Γιατί ο χρόνος μάς επιστρέφει τα βέλη της νιότης μας
Φαρμακωμένα.
Τα λαβωμένα, Έρασμος, Κείμενα 13, Αθήνα 1996)
