Σταυρούλα Τσούπρου.
Να το πίνεις μέχρι τέλους. Με βαθιές ρουφηξιές, συμπιέζοντας τα μάγουλα, ώστε να μπορέσει να εισχωρήσει, και ηδονικά, καταπραϋντικά, να κατακλύσει την κοιλότητα του στόματος, να κατέβει τον οισοφάγο και να ανέβει, κυρίως αυτό, να ανέβει την σκάλα τού νου. Με μισόκλειστα τα μάτια (και χωρίς άλλα μάτια να σε κοιτούν, να σου διαλύσουν την αυτοσυγκέντρωση) να απολαμβάνεις την διάχυσή του στις αισθήσεις σου, τις εσωτερικές, αυτές που σε ειδοποιούν για τις κινήσεις τής ψυχής σου. Οι εξωτερικές αισθήσεις, η όραση, η αφή, η ακοή, σου είναι άχρηστες τώρα· σε αποδιοργανώνουν, σε ενοχλούν. Όσο για την όσφρηση, αυτή μπορεί και να βλάψει, να σου καταστρέψει την στιγμή. Διότι η μυρωδιά του δεν είναι απαραίτητα ευχάριστη, κάποτε ίσως να είναι και απωθητική· τέλος πάντων, είναι αδιάφορη. Η ωραία μυρωδιά, η δική του ή άλλη, είναι ελκυστική στον έρωτα, στο φαγητό ή είναι ζητούμενο για την άνετη διαμονή σε έναν χώρο. Η μυρωδιά τού καπνού, προερχόμενη από το πούρο ή την πίπα κάποιου ή και από το τσιγάρο του, ίσως να παίξει δελεαστικό ρόλο στην διάρκεια μιας κοινωνικής συναναστροφής. Αλλά όταν συναναστρέφεσαι τον εαυτό σου, άλλοι ρόλοι δεν υπάρχουν· είναι μονόλογος. Ή, μάλλον, είναι παντομίμα, διανοητική παντομίμα για έναν· είναι σιωπή.
Η σιωπή τής στιγμής, των στιγμών, που θα χρειαστεί η φωτιά για να κάψει το χαρτί και τα νηματοειδή φύλλα τα οποία αυτό τυλίγει. Των στιγμών που θα κλειστείς στο κέλυφός σου, ορατή αλλά αόρατη, προσμένοντας πως αυτήν την φορά θα παρηγορηθείς, αυτήν την φορά, ναι, θα βρεις το στήριγμα που έψαχνες όλον τον καιρό. Αυτήν την φορά, θα βγεις από το κέλυφος καινούργια, άτρωτη, με όλες τις λύσεις στο τσεπάκι τού μυαλού σου.
Δεν θες να το σκέφτεσαι, στην αρχή ή κατά την ώρα τής προσμονής, εκείνο που πολύ καλά γνωρίζεις: ότι λύσεις τελειωτικές συνήθως δεν υπάρχουν, ότι οι παρηγοριές είναι πάντοτε, πάντοτε, πρόσκαιρες, ότι τα στηρίγματα από ανθρώπινα υλικά, μοιραία κάποια στιγμή, σπάνε. Αυτά θα τα σκεφτείς όταν τελειώσεις. Την ώρα τής προσγείωσης. Όταν θα ξαναπάρεις το σχήμα σου.
Τότε, όμως, οι ελπίδες σου, με μαγικό, όσο και κρυφό, τρόπο, θα έχουν αναπτερωθεί. Γιατί ξέρεις, επίσης, πως είναι άπειρο το απόθεμα των ψευδαισθήσεων. Των ψευδαισθήσεων που σε διαβεβαιώνουν πολύ πειστικά – τι ψευδαισθήσεις θα ήταν αλλιώς – πως οι πιθανότητες, αν και λίγες, υφίστανται. Οι πιθανότητες να είσαι ακέραιος και πλήρης, ικανός για όλα και ικανοποιημένος, έστω για λίγες στιγμές: τις στιγμές, για σένα, της επόμενης ρουφηξιάς, τις στιγμές τού επόμενου ανάμματος, τις στιγμές τής επόμενης πολλά υποσχόμενης γαλήνης.
Σταυρούλα Τσούπρου