Ο Αναγνώστης δημοσιεύει τα διακριθέντα διηγήματα στον διαγωνισμό που προκήρυξε μαζί με το Μητροπολτικό Κολλέγιο.
Παράλληλα δημοσιεύουμε ως δεύτερο το κείμενο που έγραψε η Τεχνητή Νοημοσύνη όταν της δώσαμε την πλοκή της ιστορίας.
Άλκηστη Παλαιοθοδώρου
( ένας 20χρονος, ο οποίος βρίσκεται στο δωμάτιό του, μιλάει στο κανάλι του στο youtube)
“Βρήκα τα γυαλιά στο 608. Θα μπορούσα να τα αφήσω εκεί που τα βρήκα και να μην ασχοληθώ. Θα μπορούσα να τα πάρω για να τα κρατήσω για πάρτη μου, αλλάζοντας τα τζάμια ή σε τελική ανάλυση, να τα πετάξω. Κάτι με έτρωγε όμως. Δεν μπορούσα απλά να αδιαφορήσω και να προσπεράσω. Κάτι μου θύμιζαν, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Ρώτησα τον οδηγό αν ήξερε κάτι. Μου απάντησε βαριεστημένα ότι ήταν αφημένα εκεί για μήνες. Δεν τα είχε αναζητήσει κανείς. Τον ρώτησα γιατί δεν τα άφησε στο τμήμα απολεσθέντων. Δεν μου απάντησε, απλά σήκωσε τους ώμους του με αδιαφορία και σταμάτησε την κουβέντα. Πήρα τα γυαλιά μαζί μου. Ρώτησα στην επιστασία της φιλοσοφικής αν τους είχε ρωτήσει κανείς για κάποιο ζευγάρι γυαλιά. Δεν είχαν κάτι υπόψη τους. Μου έδειξαν μία μεγάλη κούτα με διάφορα συμπράγκαλα που τους είχαν φέρει κατά καιρούς. Γυαλιά, και άλλα γυαλιά και τρίτο ζευγάρι και τέταρτο και πέμπτο, ξανά μανά γυαλιά και μυωπίας και πρεσβυωπίας. Τετράδια, βιβλία, κινητά. Πήρα τα γυαλιά μαζί μου και έφυγα για το σπίτι.Έβγαλα μία φωτογραφία και τα ανέβασα στην ομάδα της Φιλοσοφικής. Τίποτα. Κανείς. Ένα μήνα μετά, έπεσε το μάτι μου σε μια αναζήτηση του amber alert. Μία φοιτήτρια είχε εξαφανιστεί. Την αναζητούσαν οι συγγενείς της. Δεν είχε γονείς. Στη φωτογραφία, φορούσε αυτά τα γυαλιά. Πήγα στην αστυνομία και τους έδειξα τη φωτογραφία με τα γυαλιά που βρήκα. Μου επιβεβαίωσαν ότι ήταν τα γυαλιά της κοπέλας. Τους ρώτησα αν βρέθηκε, η κοπέλα. Έγνεψαν “ναι”Τους είπα να την ενημερώσουν ότι είχα βρει τα γυαλιά της. Έβαλαν τα γέλια “φίλε, σου είπαμε ότι βρέθηκε, αλλά δεν εννοούσαμε ότι βρέθηκε ζωντανή”. Μου εξήγησαν ότι βρέθηκε στο υπόγειο του σπιτιού της. Είχε κατέβει να πάρει ένα μανταλάκι που της έπεσε και κλειδώθηκε έξω. Χτυπούσε, αλλά δεν την άκουγαν. 500 άτομα έμεναν στην πολυκατοικία που ζούσε, σε κάτι μικρά διαμερισματάκια, σαν κουτιά. Ποιος να ασχοληθεί; Όλα αυτά έγιναν τη νύχτα που έπιασε το πολύ κρύο και έριξε τη χιονοθύελλα. Πέθανε. Από το κρύο. “Μην αγχώνεσαι, εκεί που είναι, δεν τα χρειάζεται τα γυαλιά” Έφυγα από το αστυνομικό τμήμα. Σκέφτηκα να ψάξω να βρω πληροφορίες για αυτήν. Ποια ήταν; Που ζούσε; Πως ζούσε; Τι ζητούσε από την ζωή της, τι άφησε πίσω της; Τίποτα. Κενό. Δεν την ήξερε κανείς, δεν την θυμόταν κανείς. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Λες και το μοναδικό της ίχνος ήταν αυτά τα γυαλιά” (δείχνει τα γυαλιά στην οθόνη, ζουμ).΄”Ξέρετε κάτι για την Μαριλένα Παπαδοπούλου; Ήταν 20 χρονών και φορούσε αυτά τα γυαλιά. Είχε 5 βαθμούς μυωπία στο δεξί μάτι και 4 στο αριστερό. Σπούδαζε στο τμήμα Φιλολογίας. Δεν είχε γονείς, ούτε αδέρφια. Ξέρετε κάποιον που θα ήθελε αυτά τα γυαλιά για να την θυμάται; Την θυμάται κανείς από εσάς;”
(η ανάσα του βγαίνει παγωμένη. Ο νεαρός φοράει χοντρά ρούχα, αρκετά χοντρά για κλειστό χώρο)
«κάνει κρύο. Προσπαθήστε να μείνετε ζεστοί. Μην βγαίνετε έξω, αν δεν υπάρχει λόγος…. ιδιαίτερα αν γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει κάποιος για να σας
αναζητήσει. Κάνει κρύο. Σήμερα το βράδυ η θερμοκρασία θα πέσει κάτω από το μηδέν» (τρίβει τα χέρια του) «να μείνετε μέσα. Προσπαθήστε να μείνετε ζεστοί…. αν μπορείτε…. αν το σπίτι σας είναι ζεστό. Αν έχετε ρεύμα. Αν νιώθετε ασφάλεια μέσα στο σπίτι σας. Αν έχετε σπίτι. Αν έχετε κάποιον…. αν δεν έχετε κανέναν, μπορείτε να στηριχθείτε σε μένα…. και να στηρίξετε και μένα….αν με ακούτε»
Διακοπή ρεύματος.
**********
Τέλος εκπομπής- το κείμενο της Τεχνητής Νοημοσύνης
Γεια σας. Εδώ είναι πάλι το κανάλι μου, και σήμερα θα σας πω μια ιστορία που με στοιχειώνει, κι ελπίζω να σας κάνει να προσέχετε λίγο περισσότερο. Κάθε φορά που ανεβαίνω εδώ, νιώθω σαν να μιλάω σε φίλους, κι εσείς που με βλέπετε, θα ήθελα να καταλάβετε γιατί αυτή η ιστορία δεν είναι απλώς ένα βίντεο για views.
Πριν από μερικούς μήνες, στο λεωφορείο της γραμμής 5, βρήκα ένα ζευγάρι γυαλιά. Ήταν ξεχασμένα, ή μάλλον εγκαταλελειμμένα. Τα πήρα σπίτι, τα καθάρισα και τα κοιτούσα κάθε τόσο. Κάθε φορά που τα κοιτούσα, σκεφτόμουν: ποιος τα ξέχασε; Ποιος τα άφησε εκεί έξω, στον δρόμο, χωρίς να τα αναζητήσει; Για μήνες τα κράτησα στο κομοδίνο μου, σαν μικρό μυστικό.
Χθες, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα πάνω σε ένα Amber Alert. Μια φοιτήτρια, 20 χρονών, είχε εξαφανιστεί. Και τότε, εκείνη η μικρή φωνή μέσα μου φώναξε: “Μήπως αυτά τα γυαλιά;” Κοίταξα τη φωτογραφία της, και τα αναγνώρισα αμέσως. Ήταν τα ίδια. Τα ίδια γυαλιά που είχα βρει μήνες πριν, τα ίδια που δεν είχαν κανέναν να τα ψάξει.
Δεν μπορούσα να μείνω με τα χέρια σταυρωμένα. Πήγα στην αστυνομία, εξηγώντας την ιστορία. Τους έδειξα τα γυαλιά, τους είπα πού τα βρήκα, και περίμενα. Οι ώρες κύλησαν αργά, αλλά η απάντηση που πήρα ήταν χειρότερη απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Η κοπέλα δεν ήταν πια ζωντανή. Την είχαν βρει νεκρή, από το κρύο, μια νύχτα που είχε κλειδωθεί έξω από την πολυκατοικία της. Κανείς δεν την αναζήτησε εγκαίρως. Κανείς δεν την είχε προσέξει.
Καθώς μιλούσα στο τηλέφωνο με τον αστυνομικό, ένιωσα ένα βάρος που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Τα γυαλιά στα χέρια μου φαινόταν πιο βαριά απ’ όσο ήταν στην πραγματικότητα. Δεν ήταν πια απλά ένα αντικείμενο· ήταν μάρτυρας μιας ζωής που χάθηκε.
Και τώρα, εδώ, μπροστά σας, θέλω να σας πω κάτι. Όταν σκέφτεστε να περπατήσετε μόνοι σας τη νύχτα, να βγείτε στο κρύο ή να ρισκάρετε για οποιονδήποτε λόγο, σκεφτείτε: υπάρχει κανείς εκεί που θα σας αναζητήσει αν κάτι πάει στραβά; Αν δεν υπάρχει, το κρύο δεν θα περιμένει, η αδιαφορία δεν θα σας σώσει.
Μην το θεωρείτε απλό. Μην λέτε “θα γυρίσω αμέσως” ή “θα τα καταφέρω”. Κάθε σας βήμα στο σκοτάδι χωρίς κανέναν που ενδιαφέρεται είναι ένα βήμα σε μια πιθανή τραγωδία. Το ξέρω τώρα, κι ελπίζω να μην χρειαστεί να το μάθετε με τόσο πικρό τρόπο όπως εγώ.
Τα γυαλιά, εδώ δίπλα μου, θα μείνουν για πάντα υπενθύμιση. Υπενθύμιση ότι ακόμα κι ένα μικρό αντικείμενο μπορεί να γίνει σύνδεσμος με μια ζωή που χάθηκε, με ένα πρόσωπο που κανείς δεν πρόσεξε εγκαίρως. Και ότι η αδιαφορία, η έλλειψη προσοχής, το “δεν πειράζει” μπορεί να είναι μοιραία.
Σας παρακαλώ, προσέχετε ο ένας τον άλλον. Αν κάποιος δεν έχει κανέναν να τον αναζητήσει, μην τον αφήνετε μόνο. Μιλήστε, δείξτε ενδιαφέρον, ρωτήστε. Μερικές φορές ένα απλό βλέμμα ή μια ερώτηση μπορεί να σώσει μια ζωή. Και ποτέ, μα ποτέ, μην υποτιμάτε το κρύο. Κανένα σκληρό σώμα, καμία θέληση δεν μπορεί να νικήσει την αδιαφορία του κόσμου όταν δεν υπάρχει κανείς να κοιτάξει.
Αυτό ήταν το σημερινό μου βίντεο. Τα γυαλιά θα παραμείνουν εδώ, δίπλα μου, μέχρι να βρω έναν τρόπο να τα επιστρέψω, να τα δώσω πίσω σε όποιον τα έχασε. Αλλά μέχρι τότε, κρατήστε αυτά που είπατε στο μυαλό σας. Προσέχετε ο ένας τον άλλον. Το κρύο δεν συγχωρεί.
