Φίλιππος Φιλίππου.
Η Ευτυχία Γιαννάκη πριν από χρόνια εξέδωσε ένα ερωτικό μυθιστόρημα που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Τώρα, επανέρχεται με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το Στο πίσω κάθισμα, εγκαινιάζοντας μια σειρά ιστοριών με ήρωα τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο. Η πρώτη ιστορία αρχίζει με τη δολοφονία ενός 70χρονου σκηνοθέτη, του Αρίστου Δόξα, στο καμαρίνι του, σε θέατρο της Πλάκας. Η περίπτωση ληστείας δεν φαίνεται πιθανή. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Κόκκινος με τους συνεργάτες του –νωρίτερα ο νεαρός δημοσιογράφος Δημήτρης Πάσχος δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα που του είπε «πηγαίνετε να βρείτε το πτώμα του Τάδε που ήταν ένα κάθαρμα». Κι ενώ ο αστυνόμος ερευνά το παρελθόν του νεκρού για να βρει στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στον δολοφόνο, ο ίδιος αντιμετωπίζει ένα προσωπικό πρόβλημα: ο γιος του κατηγορείται για ένα σεξουαλικό αδίκημα και κρατείται σε κάποιο αστυνομικό τμήμα.
Μολονότι η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα των Μνημονίων, η Ευτυχία Γιαννάκη δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες της κρίσης στη ζωή των πρωταγωνιστών της ιστορίας της. Αναφέρει τους αστυνομικούς που έδερναν τους διαδηλωτές και «φλόμωναν» με χημικά το κέντρο της πόλης, αλλά το κύριο μέλημά της είναι η καταβύθιση στο παρελθόν των ηρώων της, οι οποίοι όπως αποδεικνύεται δεν είναι άγγελοι. Ο Χάρης Κόκκινος, ένας μοναχικός άντρας που ταλανίζεται από τα προσωπικά του προβλήματα –ο γάμος του με τη Μάρθα κατέληξε σε διαζύγιο–, αναζητεί λύσεις για τη ζωή του, ενώ εκείνοι που εμπλέκονται στη δολοφονία του σκηνοθέτη είναι άνθρωποι που βαρύνονται με αμαρτίες και αδικήματα. Η προσωπικότητα του σκηνοθέτη, θύματος, είναι μάλλον σκοτεινή, αφού όσοι τον γνώριζαν θεωρούν πως ήταν άνθρωπος αυτάρκης, και περιέργως χωρίς ερωτικές ανάγκες. Είναι δυνατόν; Αφού ήταν περιστοιχισμένος από γυναίκες που επεδίωκαν την εύνοια του, πώς κατάφερε να μην μπλεχτεί στα δίχτυα τους; Ή μήπως μπλέχτηκε και κατόρθωσε να κρατήσει τα ερωτικά του μακριά από τη δημοσιότητα; Κοιτάζοντας κάτι παλιές φωτογραφίες του νεκρού, ο Κόκκινος ανακαλύπτει πως είχε έναν αδελφό, για τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει κάτι. Είναι βέβαιος πως η άγνωστη παιδική ζωή του θύματος είναι σκοτεινή, αφού κυκλοφορούν διάφορες φήμες γι’ αυτόν. Επομένως, η εξιχνίαση του εγκλήματος θα επιτευχτεί μόνο αν γίνουν γνωστές οι σχέσεις του Δόξα με τους οικείους του και το ευρύτερο περιβάλλον του. Κι ύστερα δολοφονείται η γυναίκα που φρόντιζε τον Δόξα την εποχή που ήταν παιδί. Πώς συνδέονται οι δυο δολοφονίες; Ποιο είναι το κοινό ανάμεσα στον σκηνοθέτη, την γυναίκα και το δράστη του διπλού εγκλήματος; Ίσως κάτι κρύβεται στη ζωή του Δόξα και του πατέρα του, ο οποίος από κάποιους χαρακτηρίζεται ως «κάθαρμα».
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η συγγραφέας, παρά την χρήση ορισμένων κλισέ, κατάφερε να φτιάξει ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Πάντως, η ζωή του αστυνόμου με τη ζωή του σκηνοθέτη δεν συγκλίνουν, όπως θα περίμενε κανείς, δηλαδή η μια δεν έχει επηρεάσει την άλλη. Απλώς, ο ένας ήρωας πληρώνει για τις πράξεις του γιου του κι ο άλλος τιμωρείται για τα πάθη και τις δικές του αμαρτίες. Στην ουσία, η Ευτυχία Γιαννάκη, χρησιμοποιεί την αστυνομική λογοτεχνία για να μιλήσει για την ελληνική οικογένεια, μα και για κάθε οικογένεια, όπου εκτρέφονται παιδιά που κάποτε μπορούν να εξελιχθούν σε παραβάτες του νόμου ή σε κάτι χειρότερο. Περιμένουμε τη συνέχεια της τριλογίας της.
info: Ευτυχία Γιαννάκη, Στο πίσω κάθισμα, Εκδόσεις Ίκαρος, 2016, σελ. 438
