Αλέξιος Μάινας.
ΔΑΙΔΑΛΟΣ
Το ντελίριο του αζώτου.
Είναι γνωστό σε όσους μπήκαν και προχώρησαν
ότι στο κέντρο του ιλιγγιώδους
τελικού λαβύρινθου
ο Δαίδαλος, αυτός ο πολυμήχανος, αυτό το μούτρο
πρότεινε να βάλουν
μια συναρπαστική γυναίκα.
Με τον καιρό είχε καταλάβει
πως τα πολύεδρα των αεικίνητων τοίχων
που περιέφεραν τον απελπισμένο εδώ κι εκεί,
τον ονείδιζαν και τον εξαντλούσαν
με ασκήσεις γεωμετρίας,
αυτά τα μπουρδουκλώματα της πέτρας
που περιόδευαν στο χώρο και τον αχρήστευαν
ήταν απλώς κοπιαστικά κι ανούσια
καθώς ο δεύτερος λαβύρινθος
ήταν εξίσου αποτελεσματικός και εφιάλτης
ενώ δε χρειαζόταν τη συντήρηση μαστόρων.
Τα λεφτά για ταύρους και σανό
πήγαν σε καλλυντικά προσώπου.
Η αδυναμία της αντρικής βούλησης έκανε περιττό
ακόμα και το σφράγισμα της μπαλκονόπορτας.
ΤΟ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ΜΟΙΡΑΙΟ.
Ταυροκαθάψια.
Δύσκολο πράγμα
να επισκευαστεί η Κρήτη:
Αλλάζεις βιαστικά πεζοδρόμιο
και κρύβεσαι κάτω απ’ την τέντα
που αναδεύεται χωρίς να μ’ εκπλήσσει.
Η πλάτη σου μοιράζει τις διακοπές στα δύο.
Ο αέρας κουρνιάζει ήδη στις βαλίτσες
ανακατεύοντας τη Γραμμική Β’
με το αγκάλιασμα στο φαράγγι,
αχρηστεύοντας τη γαζία
των φωτογραφιών από το μπαλκόνι.
ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΔΥΤΩΝ
Η αποκόλληση του λωτού.
Η επιστροφή της πιρόγας.
Είχαμε βγει στην ακτή
μπροστά στο γραμματοκιβώτιο.
Μόλις κατέβηκα απ’ το ταξί
το πήρε το κύμα.
Στο σπίτι δεν υπήρχαν φραγκόσυκα. Δεν υπήρχαν Κρήτες.
Ο σκύλος μάς είδε κι απομακρύνθηκε.
Η σακούλα με το Ωμέγα των διακοπών είπες να πεταχτεί.
Μαζί με τις κλίσεις ανωμάλων, το σουλάτσο στη δύση του μόλου
και τα εξάμετρα για την τύφλωση του μονόφθαλμου
την κατάβαση στον ανεπίστρεπτο κόσμο του σκότους
και το μύθο της ασπόνδυλης γοργόνας
που κολλώντας σαν λάσπη στο βράχο της
τραγουδούσε το αριστερό μου γόνατο
που αναγνώρισε από τα σκάγια
και τον κουρασμένο λαιμό
που κάποτε ούτε σκοινιά
δεν κρατούσαν
τα χείλη σου
μακριά του.
CANON AE-1
Επιπελαγικό βένθος.
Ασπρόμαυρο και λυτρωτικό
ό,τι πέρασε
παρατείνεται στις φωτογραφίες
το νερό που αναδεύει τις γάμπες
η κίνηση που διορθώνει την μπούκλα
το χαμόγελο που ξεχνά τα λόγια.
Πάντα ήλπιζα να ’χω
έναν τρόπο να σου μιλώ
όταν θα κολύμπαγες στο χαρτί
πάνω απ’ τη συρταριέρα.
Τώρα που ζέστανε
οι αφέλειες ανεμίζουν πάλι απ’ τη θάλασσα
μέχρι τον Οκτώβρη.
Ξαναγελάς και κρυώνεις
καθώς σε τυλίγει το κύμα,
λες κάτι και μπαίνεις
στον τοίχο.
Δεξιά σου ο αέρας σηκώνει
για πάντα το στρώμα.
Από τη συλλογή: «Ο διαμελισμός του Αδάμ»
Αλέξιος Μάινας
© 2010-2014
