Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΘΟΔΟΥ
Αν ο στόχος μετατεθεί στο απώτερο μέλλον
διακινδυνεύεται
η φύση και η επίτευξή του.
Αν η γνώση βαθαίνει, ο σκοπός μεταλλάσσεται
η επανάληψη της προσπάθειας
αφήνει κάτι περισσότερο από πριν –
υπάρχει πάντα μια ανεπαίσθητη διαφορά.
Η μάθηση γράφει το νέο ίχνος στο τετράδιο
αλλά πάντα
η απώλεια είναι αναπόφευκτη
απ’ το σημάδι που κάθεται
επάνω στο παλιό.
Η απώλεια είναι μέθοδος αλλοίωσης
η αλλοίωση είναι μέθοδος μάθησης
η απώλεια είναι ζήτημα μεθόδου.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ένα
άλογο λυπημένο στέκει. Είδα απ’ τον τρίτο
τον άνθρωπο που βγήκε βιαστικά στην πλατεία
φαινόταν πολύ μικρός και λάμψεις
περνούσαν
στα φορτωμένα σύννεφα.
Ακούμπησα τις παλάμες στον τραχύ κορμό του δέντρου,
κι ένιωσα
στο δέρμα την ανάγκη του να εξιστορήσει
το μάθημα της αγάπης –
μάθημα αναπνοής
διαγράφοντας άχρηστα λόγια.
Το λιβάδι προχωρούσε αργά
ανάμεσα στ’ ακίνητα πρόβατα,
το ταξίδι
είχε αρχίσει.
Η ΓΝΩΣΗ ΕΞΑΤΜΙΖΕΤΑΙ
Ένα φίδι
γλίστρησε στα ξερόχορτα
εκείνου του καλοκαιριού
κι έφτασε δίπλα μου τόσο αθόρυβα
που καθώς το έβλεπα,
νόμιζα ότι είχα κουφαθεί:
οι αισθήσεις δεν συνταίριαζαν.
Η γνώση εξατμίζεται.
Η βεβαιότητα του να πιστεύεις
πως κάτι θα γίνει ή δεν θα συμβεί,
ανατρέπεται.
Τώρα
χτυπάει την πόρτα ένα χέρι άγνωστο.
Έκανε δρόμο να φτάσει ως το σπίτι. Δεν έχει να δώσει εντολές
αλλά κομίζει το αναπάντεχο. Όσα νομίζει.
Ό,τι έχεις μάθει
πρέπει να επιστρατευθεί.
Αλλιώς η καρδιά
θα λεηλατηθεί,
η κούπα
θα σπάσει στο πάτωμα απ’ τις φωνές και το κορμί
ποτέ δεν θα ξεδιψάσει
απ’ την αρμύρα
εκείνου του καλοκαιριού.
Από τη συλλογή : Βασίλης Κουγέας Το αεικίνητο βάθος πεδίου