Αληθινό.
Αφουγκράζεσαι με ποιο τρόπο η πεταλούδα μετατρέπει
την φθορά ομορφιά, για να ξεδιαλύνεις
τις υποθέσεις του τώρα, αφού και η καρδιά σμίγει κάποτε
με τις δυνάμεις της Σελήνης και τα δάκρυα ενώνονται
με τα υπόγεια ποτάμια της Στυγός. Τα χέρια σου αναζητούν
τη δύναμη της προφητείας, ν΄ αγγίξεις το αληθινό σου πρόσωπο
παρ΄ όλο που η σάρκα σε ωθεί ν΄ ακολουθείς τα ένστικτα
κι όχι όσα σε ταυτίζουν με τα σύννεφα.
Χορός των σκιών
Από τη μισάνοιχτη πόρτα η φαντασία μου ανοίγει
διαπραγματεύσεις με τη λογική: ηλιαχτίδες
κρεμούν σαν σκιάχτρα τις γκριμάτσες τους, με τον ουρανό
αόρατο από το σημείο που βρίσκεσαι να επαναλαμβάνει
το μοτίβο της δημιουργίας. Κάποτε τρύπωσες
από την κλειδαρότρυπα στο άλλο βασίλειο
για να μετρήσεις τις δυνάμεις σου με τα μοιρογνωμόνια
της αυτοπεποίθησης, ενώ πίσω σου με μεγάλη ταχύτητα
έτρεχαν ο ρεαλισμός και η ακαταμάχητη γοητεία της ύλης.
Διασπάς το συμπαγές μαύρο και βελονιάζεις τα μάτια με χρώματα
μοιράζοντας απόψε νομίσματα για τον χορό των σκιών.
Στριφογυρίζεις, σηκώνεις τα χέρια και ύστερα αποχωρίζεσαι
το μάτι του κυκλώνα για να πάρεις ξανά την μορφή της ακινησίας
στη χώρα των αγαλμάτων και των βαλσαμωμένων ειδώλων.
Πραγματικότητα
Εκείνη ανοίγει μια παλιά σκουριασμένη πόρτα
επιτίθεται στις μελαγχολικές μου σκέψεις.
Είναι από τις γυναίκες των θρύλων, ντυμένη
μ΄ ένα πέπλο για να μην ορίζει τη θνητότητά της.
Ότι ζήσαμε δεν χωρά σε καμία κλεψύδρα, αν και ο χρόνος
επιμένει να μας εντάσσει στην δική του περιμετρική.
Αντιστεκόμαστε καιρό τώρα με ένα δικό μας τρόπο
επινοούμε ένα νήμα, τη συγκατάθεση, τη σιγουριά
ότι η σκέψη του ενός βρίσκει καταφύγιο στην αγάπη του άλλου
ενωμένοι μ΄ ένα παράδοξο τρόπο
συνυπάρχοντας αρμονικά στη διαδοχική εναλλαγή
του φωτός και του σκοταδιού.
Στο βάθος σπάζει η καμπάνα την πρωινή ησυχία.
Ένα σμήνος πουλιών, μολύβια πάνω σε διάφανο τραπέζι.
Σ΄ αυτό το απόμακρο και ψυχρό μέρος της Ευρώπης
ισορρόπησε. Προσπάθησε ν΄ αντικρίσεις την πραγματικότητα
όπως είναι. Η πολυτέλεια του αντίλαλου
χαρίζει διάρκεια στη φωνή μας.
