γράφει ο Ιάσονας Νεύρης
Οι λίστες έχουν πάντα μια γοητεία ακόμα κι αν διαφωνείς σε πολλά με αυτές. Υπάρχουν αυτές που διαμορφώνει ένας συντάκτης π.χ. τα καλύτερα 50 ή τα χειρότερα του αιώνα κλπ. Υπάρχεουν κι αυτές που διαμορφώνονται από πολλούς συντάκτες μαζί. Σε αυτή την περίπτωση δημιουργείται ένα πεδίο συνάντησης διαφορετικών απόψεων και αντιλήψεων. Σε αυτό τον ρυθμό σχολίων κινήθηκε και η αποδοχή της λίστας με τα 100 καλύτερα βιβλία του 21ου αιώνα που δημιούργησε ο συγγραφέας Θεοδόσης Μίχος για το site 247 ζητώντας τη γνώμη 100 συγγραφέων.
Σε γενικές γραμμές τα προτεινόμενα βιβλία ήταν μέσα στον κανόνα, όπως αυτός έχει δημιουργηθεί άτυπα. Οι παλιοί καλοί (Βαλτινός, Γονατάς, Παπαδημητρακόπουλος κ.α) και οι νέοι δυνατοί (Μπουραζοπούλου, Οικονόμου, Μάντης κ.ά).
Βέβαια διέφυγαν μερικά σημαντικά έργα όπως αυτά του Αλέξη Πανσέληνου (Η μεγάλη πομπή), της Ρέας Γαλανάκη (Ελένη ή ο κανένας) και κάποια άλλα.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν επισημάνσεις νοοτροπιών: φίλοι ψηφίζουν φίλους, συγγραφείς προτιμούν ομόσταβλους σε μικρούς εκδοτικούς οίκους, αγαπημένοι προτιμούν τους συντρόφους τους, συγγραφείς αστυνομικών προτείνουν αστυνομικά (που μερικά τα έχει φάει ήδη η ναφθαλίνη), συγγραφείς ελαφρών προτείνουν συγγραφείς ακόμα ελαφρότερων μυθιστορημάτων. Τα πονήματα του Παλαιοκώστα βρίσκουν μια θέση κι αυτά όπως κι ένα βιβλίο για να διαμορφώσεις καλύτερες σχέσεις. Επίσης κακώς μετρούν οι επανεκδόσεις.
Τίποτα το επιλήψιμο, έτσι παίζεται το παιχνίδι.
Όμως διαβάζοντας την λίστα και παραλείποντας τα παραπάνω συνειδητοποιείς ότι τελικά σε γενικές γραμμές διαμορφώνεται άτυπα ο λογοτεχνικός κανόνας, το καλό βιβλίο δεν κρύβεται και θα υπάρχει.
