γράφει ο Ιάσονας Νεύρης
Ο Φώτης Θαλασσινός είναι ένας λογοτέχνης, φωτογράφος. Εδώ και καιρό δημιουργεί το προτζεκτ Αόρατη Καλλιθέα. Είναι η γειτονιά του, την οποία ταξιδεύει εσωτερικά και την φωτογραφίζει. Ο ίδιος για τη δουλειά λέει ότι “Είμαι ένας απλός random τύπος που θέλει να χτίσει μια Αόρατη Καλλιθέα μέσα στην ορατή και γνωστή σε όλους μας Καλλιθέα της Αθήνας. Εμπνευσμένος απ’ τις Αόρατες Πόλεις του Ίταλο Καλβίνο αποστάζω το τσιμέντο και την ασφαλτό της πόλης μου για να δώσω ομορφιές ή σαγηνευτικές σκοτεινιές.”
Ξεχασμένη αγάπη/ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ.
Διάβασα τα γράμματα μιας ξεχασμένης αγάπης σου που πέρασες όταν εγώ δεν έμενα σ’ αυτό το σπίτι και στο νοικιάζαμε για να μένεις εσύ με εκείνον τον αγαπημένο σου. Τα άφησες έκθετα στο συρτάρι του κομοδίνου σου. Έχω στην βιβλιοθήκη μου ακόμη εκείνα τα στιχάκια που έγραφες σ’ ένα κομμάτι ξύλο για αυτή την αγάπη σου. Και υπάρχουν δίπλα στα βιβλία με την μετάφραση της Οδύσσειας του Μανόλη Χατζηγιακουμή και κάτι φωτογραφίες σας από τότε που εσύ και ο αγαπημένος ήσασταν μαζί. Σε θυμήθηκα χθες, όταν βρήκα αυτό το αρκουδάκι με την καρδιά της φωτογραφίας, πεταμένο κάπου στην Δημοσθένους στην Καλλιθέα. Και μαζί με την δική σου ανέστησα και όλες τις ιστορίες αγάπης του κόσμου.
Χορός/ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ.
Είναι σαν ένας λαβύρινθος εκεί που είναι το καφέ Ηλιόπετρα. Δεν το έχω πετύχει ποτέ ανοιχτό. Δεν ξέρω αν λειτουργεί. Αλλά να βλέπεις στην αυλή του αυτή την τοιχογραφία μετά απ’ την περιπλάνηση σε κάτι μικρές στοές της Καλλιθέας είναι σαν ξέφωτο σε δάσος πυκνοφυτεμένο. Ή εκείνο το ευεργετικό ημίφως που μπορεί να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους. Να μην είναι πολύ εκτυφλωτικό φως αλλά και ούτε εντελώς ανύπαρκτο. Αυτό το παράθυρο είναι ένας δρόμος για να εμφιλοχωρήσεις μέσα του. Και να τον περπατάς ανακαλώντας τον στην μνήμη σου κάθε φορά σε κουράζει η πόλη. Έχει ποτά να ξεδιψάσεις, μουσική για να λικνιστείς και καθίσματα για να θαυμάσεις τους χορούς των ζευγαριών.
Λουκάνικα/ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ.
Αυτά τα λουκάνικα στην φωτογραφία μου θύμισαν τον κρεοπώλη στην ταινία Ντελικατέσεν. Μου θύμισαν κάτι ξύλινους φαλλούς που πουλάνε σε τουριστικά στο Μοναστηράκι. Αλλά μου θύμισαν, να το γράψω απροκάλυπτα, και γνωστούς gay Βραζιλιάνους πορνοστάρ. Κυρίως τον Andy Rodrigues. Έτσι όπως κρέμονταν πάνω σε κάτι μεγάλα άγκιστρα, ήταν κάποιες φορές σαν εξωτικά εκθέματα και συνάμα σαν πτώματα ανθρώπων. Ένα αποτροπιαστικό θέαμα που μόνο ως αποφυσικοποιημένο μπορούσε να λειτουργήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο ηδονιστικά.
Ροζέτες/ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ.
Εκεί που συναντιούνται ένας γλυπτός αβαθής κρατήρας με ροζέτες , μια ελικοειδής σκάλα και μια μεταλλική καμπύλη κατασκευή για αναρριχητικά φυτά. Οι καμπύλες είναι πιο φιλικές απ’ τις ευθείες. Το άσπρο χρώμα της γλάστρας, της σκάλας και του κτηρίου δίνει μια αίσθηση ηρεμίας. Αν κάτι φαντάζει απροσδόκητα όμορφο είναι αυτό το τρίστρατο με τις ισάριθμες ομορφιές.
Installations/ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ.
Πια ευτυχώς που υπάρχουν ευφάνταστες βιτρίνες με άρτιες καλλιτεχνικά διακοσμήσεις και από τους εξειδικευμένους επαγγελματίες. Οι βιτρίνες είναι απ’ τους χώρους που δικαιώνουν τον παρατηρητή πεζοπόρο της Θησέως. Installations στα οποία η τέχνη δικαιώνεται περισσότερο απ’ τα αντίστοιχα των σπουδαστών στις χολές καλών τεχνών. Οι βιτρίνες με τα χειροποίητα πράγματα είναι μουσεία με πράγματα που σ’ έναν χρόνο θα έχουν αντικατασταθεί. Ο άνθρωπος που περπατάει την Καλλιθέα οφείλει να παρατηρεί τους χώρους σε εγκαταλελειμμένες επιχειρήσεις αλλά και τις βιτρίνες των πιο ακμαίων ανάμεσα στα εν ενεργεία καταστήματα.
Θα ήθελα μέσα απ’ αυτό το σχόλιο να διεκδηκήσω την προσοχή στο έργο μου, συγγραφικό και φωτογραφίκό αλλά κυρίως γι’ αυτά τα δίπτυχα εικόνας και λόγου. Νιώθω πως όλοι οι άνθρωποι εξαντλούν την αυστηρότητα τους όταν ο δημιουργός δεν είναι επώνυμος, ενώ παραβλέπουν ακόμη και τα κακότεχνα έργων πολλών που είναι φημισμένοι – και όχι απαραίτητα καταξιωμένοι. Η αιτία είναι πως δεν υπάρχει παρθένα αισθητική. Τα κείμενα που συνοδεύουν, απ’ την κοινότητα των κριτικών, το έργο κάποιου καλλιτέχνη δίνουν συνήθως υπεραξία στο μέτριο. Ένα μέτριο που πάυει να υπάρχει ως μέτριο, αφού όμορφο είναι τελικά αυτό που μας λένε οι γευσιγνώστες ότι είναι όμορφο. Στην Ελλάδα οι καταναλωτές της τέχνης είναι οι πιο αχάμπαροι απ’ όλα τα φιλότεχνα κοινά του κόσμου.