Γιάννης Πανούσης
Ήρθα σε κόσμο ξένο,ομόφωνο… (Γ.Φραγκούλης,Αιρέσεις κι αφαιρέσεις)
Σε μία μικρή,μακρινή κι απόμακρη κωμόπολη οι λίγοι κάτοικοί της αποφάσισαν εξαρχής να μην έχουν ονόματα και να μη χρησιμοποιούν αριθμούς.Φορούσαν δε όλοι τα ίδια λευκά ρούχα
Ανα-γνωρίζονταν από τα πρόσωπά τους και φώναζαν ο ένας τον άλλον,η μία την άλλην με το ‘γειά σου Όμοιε’
Μία μέρα βρέθηκε μαχαιρωμένος ένας άντρας,τον οποίο ουδείς θυμόταν γιατί έμενε μόνος του στην άκρη της κωμόπολης.Άγνωστος χωρίς όνομα μεταξύ γνωστών χωρίς ονόματα
Επειδή κανείς δεν είχε δει ή ακούσει κάτι σκέφτηκαν να βρούνε τον ένοχο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον,η μία την άλλη,στα μάτια
Τότε συνειδητοποίησαν ότι είχαν όλοι/όλες το ίδιο χρώμα ματιών και το ίδιο βλέμα,οπότε ο καθένας/η καθεμία θα μπορούσε να ήταν ο δράστης/η δράστιδα
Κατόπιν τούτου απεφάνθησαν με ψηφοφορία χωρίς ονόματα ότι ΟΛΟΙ ήσαν οι δυνάμει δολοφόνοι κι έτσι συνέχισαν την ειρηνική ζωή τους χωρίς τύψεις,σαν να μην έγινε φόνος
