της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Όπως ίσως θα ξέρετε ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξέρατε, κάθε 23η Απριλίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου που προάγεται η «χαρά της ανάγνωσης». Πώς όμως να πιάσετε το αυγό και να το κουρέψετε αν νηστεύετε ή αν το έχετε ήδη βάψει για το Πάσχα ένα ωραίο κοκκινί;
Θα μου πείτε, παίρνεις τίποτε; Τις προάλλες δεν μας έπρηξες για την υπέροχη Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου όπως γιορτάζεται τον Μάρτιο στα δημοτικά, κυρίως αγγλικά, σχολεία;
Ναι,ρε παιδιά, αλλά πόσες Παγκόσμιες Ημέρες Βιβλιου χρειαζόμαστε; Η κατάσταση είναι ακόμη πιο μπουρδουκλέ, γιατί εκτός από αυτή τον Μάρτιο στην Αγγλία και την επίσημη στις 23/4, υπάρχει και… κρατηθείτε… Παγκόσμια Νύχτα Βιβλίου και, όχι, δεν είναι αφιερωμένη σε καμιά βαθιά νυχτωμένη κυβερνητική πολιτική για το βιβλίο, αλλά γιορτάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 23/4, επειδή είχαν γιορτάσει τη Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου τον Μάρτιο. Καταλάβατε; Εγώ πάντως όχι!
Η βαθιά μου αντίρρηση, πέραν του ότι είμαι πνεύμα αντιλογίας λόγω αμορφωσιάς, έγκειται στο ότι η ορθόδοξη Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (23/4 0:00 με όσο πάρει) υπό την αιγίδα της UNESCO επιλέχθηκε όχι λόγω των γενεθλίων του Βάρδου, όπως αφελώς νόμιζα τόσα χρόνια, αλλά λόγω του συμβολισμού ότι 23/4 ΠΕΘΑΝΑΝ και ο Shakespeare (1616) και ο Θερβάντες (1616)και ο Inca Garsilaso de la Vega (14 Οκτωβρίου 1536 -αλλά εδώ μιλάμε για ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, φίλοι μου, τι σημασία έχουν οι ημερομηίες;). Καταλαβαίνετε αγαπητοί; Πρόκειται περι μιας συνωμοσίας της ΟΥΝΕΣΚΟ όπου εορτάζεται η ΑΠΩΛΕΙΑ δύο συγγραφέων και ενός κατά συρροήν τζογόμουτρου τόσο περιβόητου ώστε έδωσε το όνομά του σε ολόκληρη αποικία καζίνο! Δηλαδή, κάτσε ρε φίλε; Να πεθάνουμε εμείς για να ευχαριστηθείς ανάγνωση εσύ; Πάτε καλά ρε; Ακόμη χειρότερα, οι δύο στους τρεις ήταν Ισπανοί. Οπότε γιατί είναι Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου; Αιτούμαι είτε να μετονομαστεί σε Ισπανική Ημέρα Ξεκληρίσματος Συγγραφέων είτε να προστεθεί πάραυτα στο μανιφέστο της Ουνέσκο ένας Έλληνας συγγραφέας.
Αν υπάρχει κανένας εθελοντής, που θα ήθελε να εκτελεστεί 23/4 ώστε να εξυψώσει τη ντόπια λογοτεχνία στην στρατόσφαιρα της διεθνούς μυθοπλασίας, ας επικοινωνήσει μαζί μου στο shootmeforaBooker@oanagnostis.gr . Θα τον/την πυροβολήσω με αγάπη (σημάδι δεν ξέρω, πιθανότερο να του/της αλλάξω χτένισμα). Επειδή όμως ξέρω μερικούς από εσάς, γράφετε 3000 εύστοχες λέξεις «γιατί δεν μας διαβάζουν στο εξωτερικό» και είστε κωλώστρες όταν φτάνει η στιγμή του σημαντικού καλλιτεχνικού διλήμματος, έχω λύσει και αυτό το θεματάκι για πάρτη σας. Ναι, υπάρχει Έλληνας συγγραφέας που πέθανε 23/4/ 1970 και είναι ο Θέμος Κορνάρος. Κρητικός, είχε δουλέψει ως εργάτης κατά το χτίσιμο του Εθνικού Θεάτρου όπου και γνωρίστηκε με τον Φώτο Πολίτη όταν είχε πάει να επιβλέψει τις εργασίες. Εκ τοτέ μπαινόβγαινε στις φυλακές, βασανιζόταν από τους Γερμανούς, ξαναφυλακιζόταν για το (διαχρονικό) έργο Αγύρτες και Κλέφτες στην Εξουσία, έκανε εξορίες και… ετοιμαστείτε… συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, όχι καλέ στην Eurovision, αλλά στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δέκα χρόνια του Μάο Τσετουνγκ στην εξουσία. Το ξέρω ότι νομίζετε πως σας δουλεύω, αλλά ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν βέβαια κομμουνιστής αλλά εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος! Οπότε να προστεθεί ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ο Θέμος, στην διακήρυξη της UNESCO- τι δηλαδή; Γράφουνε στο μήνυμα της ημέρας πως στηρίζουν τις μικρές γλώσσες των αυτόχθονων όπως (όντως θα ήθελα να είναι από το μυαλό μου, αλλά έτσι το έγραψαν) ΜΑΠΟΥΤΣΕ, ΓΑΛΛΙΚΙΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΙ. Να τους μαραθεί το δικό τους το μαπούτσε! Έργα, όχι λόγια! Ή μήπως, δεν ξέρω, αφού πρόκεται για την Ημέρα Βιβίου ίσως να ταιριάζει καλύτερα το Λόγια, Όχι Έργα (εκτός αν πρόκειται για θεατρικά)!
Και τώρα θα σας μετέφραζα ολόκληρο το μήνυμα της Γενικής Διευθύντριας της UNESCO, Audrey Azoulay, αλλά δεν θα το κάνω γιατί, εντελώς ειρωνικά, το θέμα είναι η «χαρά της ανάγνωσης» και αυτό το μήνυμα είναι εξαιρετικά βαρετό και σας το λέω εγώ που έχω διαβάσει την Κατασκευή των Αμερικάνων της Γετρτούδης Στάιν.
