συνέντευξη στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο
Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης, ο Διευθυντής του περιοδικού Εμβόλιμον, μιλάει για την πορεία του εντύπου που εκδίδεται σε μια περιοχή μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα για 35 συνεχή χρόνια. Με τη συμπλήρωση 100 τευχών κάνει ένα σύντομο απολογισμό, την αρχή, τη συνέχεια, τις δυσκολίες, το κοινό του.
Κύριε Θεοχάρη πώς ξεκίνησε το Εμβόλιμον ;
Τον Χειμώνα του 1988 επιχειρήσαμε, μια μικρή παρέα εργαζομένων στην βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου και κάτοικοι των Άσπρων Σπιτιών της Παραλίας Διστόμου, που κάτι γράφαμε παράλληλα με τη βιοποριστική μας ενασχόληση, να παρεμβάλουμε και την δική μας ελάχιστη παρουσία στον συνωστισμό του έντυπου λόγου.
Ποιος είχε την αρχική ιδέα ;
Η πρόταση έγινε από τον ποιητή Δημήτρη Φαφούτη ο οποίος, ουσιαστικά, μορφοποίησε τον πόθο όλης της συντροφιάς που μαζευόμασταν σε ταβέρνα της περιοχής και διαβάζαμε τα καινούρια μας γραπτά πίνοντας κρασάκι. Ο Δ. Φαφούτης ήταν και ο πρώτος διευθυντής του περιοδικού, μέχρι το 1994.
Ποιος ο νονός του τίτλου του ;
Ακριβώς δεν θυμάμαι ποιος από τη μικρή μας συντροφιά βάφτισε την έκδοση, πάντως η αρχική πρόταση ήταν να ονομαστεί «Ελλέβορος», δεδομένου του ότι αρχαιόθεν στις πλαγιές της περιοχής «Ὁ ἄριστος ἑλλέβορος ἐφύετο ἐν Ἀντικύρᾳ τῆς Φωκίδος, (Στράβων 418), φυτό θεραπευτικό της μανίας… Αντίκυρα είναι η πόλη που βρίσκεται σε απόσταση ελάχιστη από τα Άσπρα Σπίτια, ώστε να νοείται ως ενιαίος οικιστικός χώρος. Όμως ήδη ο τίτλος αυτός είχε κατοχυρωθεί από τους συναδέλφους του Άργους που εξέδιδαν το, βραχύβιο τελικά, λογοτεχνικό περιοδικό «Ελλέβορος».
35 χρόνια, 100 τεύχη και εκδηλώσεις… μπορεί να μετρηθεί η απήχησή του;
Το Εμβόλιμον έχει κερδίσει το στοίχημα με το χρόνο. Συνεργάστηκαν μέχρι τώρα πλείστοι όσοι νεοέλληνες λογοτέχνες, το εικονογράφησαν σημαντικοί εικαστικοί, πρωτοδημοσίευσαν νέοι λογοτέχνες που στην πορεία περπάτησαν με βήμα σταθερό στη γραφή. Τα αφιερωματικά τεύχη για το έργο ποιητών, κυρίως της Γενιάς του ’70 είναι πλέον τεύχη αναφοράς.
Ποιο είναι το κοινό του ως περιοδικό αλλά και στις εκδηλώσεις ;
Ήδη έχουμε κατατεθειμένα 100 τεύχη στα οποία, πέρα από τους δόκιμους λογοτέχνες, δεκάδες δημιουργοί, 123 για την ακρίβεια μέχρι τώρα, εκ των οποίων 15 μαθητές του τοπικού Λυκείου, από τον γεωγραφικό χώρο που ορίζεται στο πολύεδρο Άμφισσα – Λαμία – Θήβα – Λειβαδιά συντάχτηκαν μαζί μας και κάποιοι συνεχίζουν, αφού όλοι τους σιγά σιγά κατάλαβαν πώς οριοθετείται η γραμμή που χωρίζει την αγαθή προαίρεση από την ποιότητα της γραφής, ώστε να δέχονται την απορριπτική απάντηση σε κάποια αδύναμα κείμενά τους.
Κι ακόμη 35 χρόνια λειτουργίας του εντευκτηρίου μας στον χώρο του οποίου έχουν παρουσιάσει το έργο τους πάνω από 250 πεζογράφοι, ποιητές, φιλόσοφοι, δοκιμιογράφοι, ζωγράφοι, μουσικοί, φωτογράφοι.
Στη μικρή μας πόλη, διαχρονικά, εκπαιδεύτηκε ένα κοινό που πλαισιώνει τις παρουσιάσεις βιβλίων και περιμένει την έκδοση κάθε τεύχους με αδημονία.
Φαντάζομαι ότι σε ένα μικρό γεωγραφικά χώρο η ίδρυση του μοιάζει παράτολμη. Πως το βλέπετε αυτό;
Όντως ήταν παράτολμη πράξη αλλά αγκαλιάστηκε αμέσως από τους κατοίκους, πολλοί των οποίων συγκρότησαν την ομάδα των Φίλων του Λόγου και παρείχαν παντοειδή βοήθεια στην διακίνησή του κι ανέλαβαν την υποχρέωση εάν θα υπήρχε ποτέ οικονομική αδυναμία έκδοσης κάποιου τεύχους να καταβάλλουν το τίμημα ώστε το περιοδικό να τυπωθεί. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ.
Υπήρξαν δυσκολίες, σημεία καμπής που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε ;
Υπήρξαν, όπως είναι φυσικό. Κλυδωνιστήκαμε στις αρχές της εκδοτικής μας περιπέτειας από εσωτερικές έριδες ανόητες και αποχώρησαν 2 μέλη της ιδρυτικής ομάδας, οπότε έκτοτε κύλησαν όλα ομαλά. Επίσης το 2010, έχοντας συνταξιοδοτηθεί από την εργασία μου στην εταιρεία Αλουμίνιον Α.Ε., ετοιμάστηκα να μετακομίσω στη Λάρισα, όπου βρίσκεται το σπίτι της οικογένειας, και ανακοίνωσα στο «γράμμα της σύνταξης» του τεύχους εκείνης της περιόδου ότι ο κύκλος της έκδοσης κλείνει. Τότε ο Όμιλος Μυτιληναίος, στον οποίο ανήκει το εργοστάσιο παραγωγής αλουμινίου της περιοχής μας καθώς και η πόλη, αναγνωρίζοντας το περιοδικό και το εντευκτήριο ως στοιχεία της πολιτισμικής ταυτότητας της πόλης, ανέλαβε πλήρως το κόστος της έκδοσης διευκολύνοντάς με να παραμείνω στο σπίτι όπου κατοικούσα με την οικογένειά μου ως εργαζόμενος -ας σημειωθεί ότι στον οικισμό των Άσπρων Σπιτιών που είναι αμιγώς εργατούπολη, όταν κάποιος συνταξιοδοτείται παραδίδει το σπίτι προκειμένου να στεγαστεί ένας νέος εργαζόμενος. Έτσι, έχοντας εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση συνεχίσαμε την έκδοση και φτάσαμε αισίως στο 100ο τεύχος.
Έχω την εντύπωση ότι κλίνεται πιο πολύ στην ποίηση ή όχι ;
Όχι απαραίτητα, αν και ναι, σε μεγάλο βαθμό τα αφιερωματικά μας τεύχη αναφέρονται σε ποιητές κι ίσως αυτό είναι απότοκο του ότι και ο πρώτος και νυν διευθυντής του περιοδικού είμαστε ποιητές.
Πώς επιλέγετε τα αφιερώματά σας και τους αρθρογράφους σας;
Όσο για τους αρθρογράφους απευθυνόμαστε κάθε φορά σ’ εκείνους που έχουν τη γνωστική δυνατότητα να γράψουν για τα θέματα που προκρίνουμε κι ακόμα ζητάμε πρωτότυπη συνεργασία από δημιουργούς.
Πώς επιλέγετε τις παρουσιάσεις στη Λέσχη σας ;
Βασική αρχή αποτελεί η αναγνωστική αξία των κειμένων είτε πρόκειται για μυθιστόρημα είτε για ποίηση είτε για ιστορικό βιβλίο κι όταν πρόκειται για βιβλίο που έχει συνάφεια με θέμα που αναφέρεται στον εγγύς γεωγραφικό χώρο ή ο συγγραφέας του είναι ντόπιος δίνουμε προτεραιότητα. Επιπλέον ακούμε πάντα και τις προτάσεις του κοινού μας.
Είστε παρών στο διαδίκτυο. Νιώθετε να «απειλείται» η μακροημέρευση του Εμβόλιμον από το διαδίκτυο ;
Όχι, όχι δεν πιστεύω ότι μπορεί να απειληθεί το έντυπο από το άϋλο, αντίθετα και τα δύο θα αλληλοτροφοδοτούνται. Βέβαια, κακά τα ψέματα, εάν δεν χρηματοδοτούσε την έκδοσή μας ο Όμιλος Μυτιληναίος δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε για πολύ ακόμη το περιοδικό στην έντυπή του μορφή.
