Ζωή χωρίς τηλεόραση ή αλλιώς ΜυΧαΤή (του Σταύρου Χατζηθεοδώρου)

0
908

 

Του Σταύρου Χατζηθεοδώρου

 

         Πάντα εκτιμούσα αυτούς που γράφουν για παιδιά και έχουν δώσει πρώτα τα διαπιστευτήρια τους στα ξερά και άνυδρα γήπεδα της μασίφ λογοτεχνίας. Από το Βιζυηνό και τον Αναγνωστάκη παλαιότερα, μέχρι τον Κυπαρίσση, τον Τζαμιώτη και τόσους άλλους πρόσφατα, συγγραφείς- άλλοτε ως παίγνιον και άλλοτε ως κατάδυση σε μια χαμένη παιδικότητα- επιδίδονται στο γράψιμο με ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Η Πέλα Σουλτάτου, με μια συλλογή διηγημάτων και δύο μυθιστορήματα στη πλάτη της ( “Ανάποδες στροφές”, Καστανιώτης 2019, το τελευταίο της) αφήνει το αποτύπωμα της και δικαίως παίρνει το πιστοποιητικό επάρκειας για να εισέλθει στα ανεξερεύνητα και άφεγγα νερά της παιδικής ψυχοσύνθεσης και να συνομιλήσει με τους μικρούς αναγνώστες.

Η ΜυΧαΤή (Πατάκης 2019) είναι καταρχάς ένα διασκεδαστικό βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε μαθητές των τεσσάρων πρώτων τάξεων του δημοτικού χωρίς να στερείται περίσκεψης και στοχασμού καθώς βάζει στο τραπέζι πολλά σοβαρά ερωτήματα, αποφεύγοντας το διδακτισμό.

Τι θα συμβεί όταν ο Όντι -που πηγαίνει στη τρίτη δημοτικού- και η Ρίκη, η μεγαλύτερη αδερφή του -που πάντα ήθελε να γίνει χορεύτρια, ηθοποιός, τραγουδίστρια, δημοσιογράφος, αθλήτρια- ξυπνούν ένα συνηθισμένο χειμωνιάτικο πρωινό, με σφοδρή χιονοθύελλα και ανακαλύπτουν ότι έχουν εξαφανιστεί όλες οι τηλεοράσεις από τα σπίτια της πόλης τους;

Ποιοι αποφασίζουν να επέμβουν στο πλανήτη γη -το ομορφότερο οικόπεδο του σύμπαντος- με τα εξαίσια χρώματα (το μπλε της θάλασσας και το πράσινο των δασών), όταν αντιλαμβάνονται ότι σιγά σιγά το γκρίζο χρώμα καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο;

Γιατί αυτά τα αόρατα δίποδα τερατάκια που μοιάζουν με όρθια έντομα ύψους ενός μέτρου, ντυμένα σαν κοσμοναύτες, από το μακρινό αστεροειδή με το όνομα Κρικ 435Β -που απέχει έτη φωτός από τη γη- τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχημένη εξόρμηση τους;

Πως γίνεται και το σχολείο της πόλης μετατρέπεται από ένα στείρο εργαστήριο μεταφοράς γνώσης σε μια κυψέλη χαράς, γέλιου, ενσυναίσθησης όπου η παιδεία με τη τέχνη εναρμονίζονται με σοφό τρόπο;

Που βρέθηκε ξαφνικά τόσος χρόνος και οι γονείς τα βράδια με τα παιδιά τους χαίρονται, συζητούν, παίζουν επιτραπέζια, μαγειρεύουν; Η νίκη του αυτονόητου.

Ένα απολαυστικό εγχείρημα με καθαρό, διαυγή, στακάτο λόγο χωρίς επιτήδευση. Μια οικολογική παραβολή για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τη κλιματική αλλαγή, τη διαχείρηση του ελεύθερου χρόνου, την ανεργία. Παιγνιώδες με αρκετή δόση σουρεαλισμού. Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Κατερίνας Σισκοπούλου με έντονα στοιχεία κόμικ ακολουθεί με εύστοχο τρόπο και συμπληρώνει την αισθητική του βιβλίου.

Ένα αληθινό δώρο για τους μικρούς μας φίλους.

info: Πέλα Σουλτάτου, ΜυΧαΤή Ή το μυστήριο της χαμένης τηλεόρασης, Πατάκη

Προηγούμενο άρθροΗ γενεαλογία του Κακού στο“Η δασκάλα τού Πιάνου” του Μίκαελ Χάνεκε  (του Ελευθέριου Μακεδόνα)
Επόμενο άρθροΜισάνοιχτα μύδια (διήγημα της Μάχης Τζαβέλλα)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ