(Επιμέλεια: Γιούλη Αναστασοπούλου).
Tι πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες σου για σένα και τους ήρωές σου;
Το κάλεσμα του φασιανού – η πρώτη μου ποιητική συλλογή – είναι ένα έργο καθαρά βιωματικό. Tο μόνο που θα μπορούσα να πω αυτή τη στιγμή για εμένα είναι οτι δεν έχω δοκιμάσει ακόμη φασιανό.Οι ήρωες του βιβλίου, αν και θεωρώ τον όρο ‘’ήρωας’’ κάπως περιοριστικό στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πρόσωπα, περιστατικά και ιδέες που θέλω να διατηρήσω τη μνήμη τους.
Τι σε κινητοποίησε να γράψεις το Kάλεσμα του φασιανού;
Ήθελα απο καιρό να γράψω αλλά δεν το είχα πάρει ποτέ στα σοβαρά. Άρχισα να γράφω κατά την παραμονή μου σε μια αρχαιολογική ανασκαφή στην Αίγυπτο. Εκεί γράφτηκε και το μεγαλύτερο μέρος του φασιανού. Το περιβάλλον στο Ανατολικό Δέλτα του Νείλου ήταν τόσο σκληρό και παράλληλα απομονωτικό που ένιωσα την άμεση ανάγκη για δημιουργική έκφραση. Έμεινα στο σπίτι της ανασκαφής για λίγους μήνες, με πολύ περιορισμένες δυνατότητες εξόδου απο το περιβάλλον του σπιτιού και μια άκρως τεταμένη πολιτική κατάσταση γύρω μου. Εκεί, δούλεψα ως συντηρητής αρχαιοτήτων με μινωικές τοιχογραφίες. Προσπαθώντας να αποκαταστήσω –μέχρι έναν βαθμό– την υλική υπόσταση των τοιχογραφιών και την ιστορική τους αξία , δούλευα παράλληλα μέσα μου προσωπικές μνήμες και αξίες υπό την απειλή κορύφωσης της πολιτικής έντασης.
Με ποιο άλλο έργο συνομιλεί το βιβλίο σου;
Συνομιλεί με πολλά έργα και πολλούς δημιουργούς από τον ευρύτερο χώρο των τεχνών.Πιο έντονα –αν και όχι απαραιτήτως άμεσα- συνδιαλέγεται μάλλον με την έβδομη σφραγίδα του Ingmar Bergman και με μια προσωπική μου θεώρηση που καθορίζεται απο προσωπικά βιώματα. Πέρα απο το κεντρικό θέμα της ταινίας που αφορά στην ύπαρξη του Θεού και την αναζήτηση της αλήθειας, αυτή συγχωνεύει τη χαρά της ζωής και την ομορφιά της παροδικότητας. Κάτι επιπλέον, που με γοητεύει ιδιαίτερα, είναι η σχέση της τραγωδίας με την παρωδία και την διακωμώδηση. Η σύμπτυξη αυτών των στοιχείων ενέχει κάτι το αλλόκοτο και αποτελεί για εμένα μια απο τις πιο ακατάληπτες και παράλληλα πιο πραγματικές καταστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Βλέπω φως και προκλήσεις μέσα από το σκοτάδι του Bergman.
Πώς γράφεις και πού;
Στο laptop, στην ησυχία γιατί αποσπώμαι ιδιαίτερα εύκολα.
Αισθάνεσαι ότι ανήκεις σε μια συγκεκριμένη γενιά δημιουργών;
Δεν νιώθω οτι ανήκω σε μια μια συγκεκριμένη γενιά δημιουργών. Δεν επιδιώκω να ανήκω κάπου και πιστεύω οτι αυτό φαίνεται και στα ποιήματα μου.
Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα αγαπημένο σου έργο ποια θα ήταν η παρέμβασή σου;
Αν είναι αγαπημένο γιατί να το αλλάξω; Σε ένα αγαπημένο έργο όλα τα στοιχεία του βρίσκονται εκεί για έναν συγκεκριμένο λόγο τον οποίο επέλεξε ο δημιουργός του σε μια συγκεκριμένη στιγμή στον χρόνο. Δεν θα παρέμβαινα ούτε καν σε δικό μου έργο, δεν θα άλλαζα κάτι στην Ξένια του παρελθόντος, θέλω μόνο να την θυμάμαι ως οργανικό παλμό με τις εκάστοτε ανάγκες της.
Γράφεις κάτι τώρα;
Φωτογραφίζω μανιωδώς, αναζητώ την ισορροπία για να την καταρρίψω, δουλεύω πάνω σε έννοιες.Επίσης δουλεύω ερασιτεχνικά με τη μετάφραση, Σουηδικά-Ελληνικά.
Tι σου λείπει από το Λογοτεχνικό τοπίο σήμερα;
Νομίζω οτι αυτό που λείπει είναι το χιούμορ – στην ποίηση συγκεκριμένα.
Απάντησε σε μια ερώτηση που δεν σου έχουν κάνει ακόμα;
Μου αρέσει η δουλειά μου ως συντηρητής έργων τέχνης, κυρίως για έναν συγκεκριμένο λόγο. Η ενασχόληση με τις αισθητικές, ιστορικές και λοιπές αξίες των έργων τέχνης, γίνεται μέσα από επεμβάσεις στην ύλη και μέσα απο την εντατική εργασία των χεριών. Αυτή η άμεση επαφή με την υλική φύση των αντικειμένων αποτελεί για εμένα ένα υγειές αντίβαρο στη διανοητική εργασία, ένα στοιχείο που με ”γειώνει” και μου προσφέρει προοπτική. Νιώθω σαν ένα μέρος του εγκεφάλου μου να απασχολείται σταθερά γύρω απο τον κινητήρα τροφοδοσίας που προσφέρει η εργασία των χεριών και έτσι το υπόλοιπο του εγκεφάλου μου και οι σκέψεις μου να μπορούν να ‘’ταξιδέψουν’’ χωρίς να χάνουν το σημείο αναφοράς τους που τελικά είναι η αγάπη για το ίδιο μου το σώμα.
Ποιον νέο ποιητή ή συγγραφέα θα μας πρότεινες να φιλοξενήσουμε στις Συστατικές Επιστολές;
Τον Δημήτρη Πέτρου.
Ευχαριστώ θερμά εσένα Γιούλη και τον Αναγνώστη για αυτήν την συνέντευξη.
Βιογραφικό σημείωμα.
Η Ξένια Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Δράμα το 1982. Είναι συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης (MSc Kulturhistorisk konservering, Göteborgs Universitet). Έχει σπουδάσει Σκανδιναβική ιστορία της τέχνης (UppsalaUniversitet) και φωτογραφία (ValandKonsthögskola, Malmö Högskola). Έχει δουλέψει ως συντηρήτρια στην Ελλάδα, το Τέξας των ΗΠΑ, την Αίγυπτο, την Τουρκία και τη Σουηδία. Το κάλεσμα του φασιανού (Ηριδανός, 2015) είναι το πρώτο της βιβλίο ποίησης. Δημοσιεύει ποιήματα και φωτογραφίες της στο blogτης https://materialuncanny.wordpress.com
