Βασιλεία Οικονόμου:Το υπόλοιπο της αφαίρεσης

0
1200

Του Γιώργου Λϊλλη.

 

” Ότι έσπασε το κατάπια/Τσιμέντο και σίδερο ευπρέπισαν την ανάμνηση”, γράφει η Βασιλεία Οικονόμου στο ποίημα Το σπίτι για να δείξει ξεκάθαρα πως ο δρόμος της ποίησης είναι πάνω από όλα μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι χωρίς το ισχυρό εφόδιο της αλήθειας που δεν κρύβεται ότι και να κάνουμε πίσω από προφάσεις ή καλοδουλεμένους στίχους. Η ποίηση στέκει ακέραιη πάντα απέναντί μας και μας δικαιώνει ή μας δικάζει ανάλογα με το πως εμείς οι ίδιοι έχουμε την θέληση να πούμε την αλήθεια που πρεσβεύουμε. Η πρώτη συλλογή ποιημάτων της Οικονόμου με τον τίτλο Το υπόλοιπο της αφαίρεσης, αποτελείται από ποιήματα αυτογνωσίας. Η ποιήτρια θέτει τον εαυτό της στο κέντρο της ποιητικής της έτσι ώστε να μαθητεύσει στο να διαχειρίζεται την ψυχή της. Το θεωρώ έντιμο και θαρραλέο από μέρους της:

 

Το ξέρω

δεν ήμουν ποτέ

αυτό που ζήτησες απ΄ τον καθρέφτη σου

 

αναφέρει στο ποίημα Καθρέφτες για να δείξει με άμεσο τρόπο πως δεν είναι εύκολο να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Η ποίηση της Οικονόμου έχει έναν τρόπο άμεσο που βοηθά σε μια σιωπηλή συνομιλία. Σαν έναν ψίθυρο στο σκοτάδι για πράγματα που ντρέπεσαι να φανερώσεις αλλά όταν ειπωθούν έχουν καταφέρει να ενώσουν τα κενά μιας δημιουργικής επικοινωνίας. Δεν συμβαίνει παρά μόνο σπάνια στην νεότερη ποίηση αυτή η ένωση και θεωρώ πως όταν επιτυχαίνεται δικαιώνεται και ο ποιητής αλλά και ο αναγνώστης. Δεν θα μπορούσα να μην νιώσω μια οικειότητα με τους παρακάτω στίχους, οι οποίοι με βάζουν στο χωροχρόνο τους και μου επιτρέπουν να φανταστώ τις λεπτομέρειες:

 

Μα δεν αντέχω ακόμα,

ψηλότερα από εκεί που θα με βλέπεις

ψηλότερα από εκεί που θα σε βλέπω κι εγώ

 

ή αυτό

 

Σε μαύρους μύλους αλέθουν τα λόγια μου.

Σπάσαν τα δόντια μου και τα σπέρνουν.

Με τον ιδρώτα μου πλένουν το κεφαλόσκαλο

-έπειτα σοβατίζουν τους δρόμους

φορούν τα καλά τους και βγαίνουν

να με δουν να περνώ.

 

Με το Υπόλοιπο της αφαίρεσης η Οικονόμου ξεκαθαρίζει το καλό από το σκάρτο. Γι΄ αυτό αυτή η αφαιρετικότητα δεν είναι παρά μια σπουδή πάνω στο απέριττο, επιθυμώντας σε μια εποχή όπου το επιβλητικό σαρώνει τα πάντα και ειδικά την ματιά μας, να εστιάσει στην ουσία της ζωής, στην λεπτομέρεια του κόσμου, στην άφαντη εκείνη ομορφιά που κρύβεται μέσα μας. Τα ποιήματά της είναι οδηγοί. Μπορεί μερικές φορές να ακούγονται μελαγχολικά, άλλοτε σκοτεινά, αλλά κυοφορούν το φως, μια δύναμη εξαιρετική που σπάει τα δεδομένα και σκορπά ποίηση παντού γύρω της. Νομίζω πως με αυτή την πρώτη της συλλογή η Οικονόμου καταφέρνει να αφήσει κάθε τι περιττό πίσω της για να συνεχίσει την αναζήτηση τόσο στην ζωή της όσο και στον τρόπο που εκφράζεται. Η ποίηση τελικά  την δικαιώνει. Και φυσικά όλους εμάς που την διαβάζουμε.

 

 

info: Βασιλεία Οικονόμου

Το υπόλοιπο της αφαίρεσης

εκδόσεις Γκοβόστη

 

 

Προηγούμενο άρθροΕίναι και κάτι, κάτι ακόμα που το κρατάει κρυφό η σιγή
Επόμενο άρθροΛίου Ρουί Χονγκ:Ο Κινέζος Λεωνίδας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ