«Τσιτάχ». Ένα κείμενο διαμάντι, μια ερμηνεία διαμάντι (της Όλγας Σελλά)

0
1124

 

 

της Όλγας Σελλά

 

Υπάρχουν παραστάσεις πολυπρόσωπες για τις οποίες δεν έχει να πει κανείς πολλά πράγματα μετά. Και υπάρχουν και μονόλογοι που καταφέρνουν μέσα σε μία το πολύ μιάμιση ώρα, ν’ αγγίξουν έναν ολόκληρο κόσμο. Μια τέτοια περίπτωση μονολόγου είναι το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», που παρουσιάζεται στο θέατρο «Σταθμός», με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Νινιό, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση μαζί με την Ερμίνα Κυριαζή.

Τα κίνητρά μου για να το δω ήταν δύο: το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, και, βέβαια, ο  Γιώργος Νινιός επί σκηνής, στην οποία κάνει αραιές εμφανίσεις. Στη σκηνή του «Σταθμού» ελάχιστα αντικείμενα: ένα μαθητικό θρανίο και κάπου δίπλα μια τεράστια μαριονέτα, με ποδοσφαιρική αμφίεση.

Ο Τσιτάχ (Γιώργος Νινιός) θρύλος του ποδοσφαίρου και βετεράνος τερματοφύλακας πλέον, είναι καλεσμένος την Ημέρα του Αθλητισμού σ’ ένα σχολείο για να μιλήσει στους μαθητές. Περπατάει με αβέβαιο βήμα, προσπαθώντας να είναι ίσιο. Πριν ξεκινήσει να μιλάει ακούγεται η περιγραφή μιας από τις παλιές του θρυλικές εμφανίσεις στα γήπεδα. Ο ίδιος νιώθει άβολα. Είναι φανερό ότι δεν έχει συνηθίσει να μιλάει δημόσια. Γι’ αυτό και δεν φτιασιδώνει την ομιλία του, παρότι ξέρει ότι μιλάει σε μαθητές. Ο αυθόρμητος λόγος του, δεν υποκύπτει σε μια πολιτικά ορθή γλώσσα. Είναι αυθεντικός, λαϊκός, χρησιμοποιεί την αργκώ των γηπέδων για να περιγράψει τη διαδρομή του, τις αναμνήσεις του. Μιλάει αργά, συμπληρώνει τα λόγια του με ήχους, πάει να ξεκινήσει μια φράση και την αφήνει στη μέση, λες και οι λέξεις πνίγονται στο λαιμό του, και επιλέγει να μιλήσει όχι για τις μεγάλες στιγμές της δόξας του σε Παγκόσμια Κύπελλα και ξένα γήπεδα, αλλά  για το μικρό Πρωτάθλημα Ανατολικής Αττικής και τον Κορωπιακό. Έχει χιούμορ, αμεσότητα, δεν αργεί ν’ ανάψει τσιγάρο, τη στάχτη του οποίου ρίχνει στην παλάμη του και μετά τη βάζει στην τσέπη του και τις γόπες τις βάζει όρθιες, σε παράταξη στο θρανίο. Και φυσικά έχει μαζί του το καύσιμό του, ένα μπουκάλι με απροσδιόριστο ποτό. Είναι άνθρωπος με πάθη απ’ τα οποία δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί, τα οποία δεν κρύβει.

Θυμάται ιδιαίτερα τον Δανό παλιό του συμπαίκτη, τον Αμλετ, «καλό παιδί αλλά πολύ αναποφάσιστο»! Προσπαθεί να κάνει διάλογο με τους μαθητές. Τι έχει σημασία στον αθλητισμό; Η άμιλλα; Η προσπάθεια; Η νίκη; Τίποτα απ’ αυτά δεν έχουν σημασία για τον Τσιτάχ. Μόνο η αξιοπρέπεια. Και ξεκινάει ν’ αφηγείται ένα κομβικό περιστατικό της ζωής του, για να δείξει ότι το δικό του κριτήριο ήταν η αξιοπρέπεια. Μιλάει για στημένους αγώνες, παραδέχεται τον χρηματισμό του, που με βαριά καρδιά αποδέχθηκε γιατί τα χρήματα θα έσωζαν μια ζωή. Εξιστορεί σιγά σιγά πώς σακατεύτηκε η ζωή του, πώς τα έχασε όλα. Με αξιοπρέπεια, με ευθύτητα, με παλικαριά. Γιατί έτσι έχει μάθει να στέκεται. Ακόμα και τώρα που δεν του έχει απομείνει πια, παρά μόνο η μπάλα από ένα άπιαστο σουτ που έπιασε κάποτε…

Αυτή την ιστορία απέδωσε στη σκηνή ο Γιώργος Νινιός, υποδυόμενος καθηλωτικά έναν σακατεμένο άνθρωπο, που δεν διστάζει να παραδεχτεί τις ήττες του, την ερημιά του: «Τι είναι η ζωή; Ένας αγώνας χαμένος απ’ την αρχή. Ένα ματς στημένο». Ένας άνθρωπος που δεν ελπίζει πια: «Κι εγώ καμιά ευχή δεν είχα» λέει, και είναι αυτή η πιο σκληρή, η πιο βαριά φράση του έργου του Βασίλη Κατσικονούρη, ο οποίος κατάφερε μέσα σε μια ώρα να θίξει αριστοτεχνικά, -ακροβατώντας ανάμεσα στο χιούμορ και στο δράμα, αλλά ποτέ στο μελό-, τα αδιέξοδα της ζωής, τις διαψεύσεις της, τις λαμπερές στιγμές που γρήγορα θαμπώνουν. Είχε την τύχη αυτό το εξαιρετικό κείμενο να συναντήσει μια εξίσου εξαιρετική ερμηνεία. Του Γιώργου Νινιού.

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή – Γιώργος Νινιός

Ερμηνεία: Γιώργος Νινιός
Μουσική-Στίχοι: Γιώργος Νινιός
Σκηνογραφική ιδέα: Ερμίνα Κυριαζή
Κατασκευή μαριονέτας: Βασίλης Βασιλάκης
Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης
Βοηθός σκηνοθέτη-Χειρίστρια κούκλας: Γεωργία Μανελίδου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής
Περιγραφή αγώνα: Χρήστος Κυριαζής                                                           Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο

 

Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, δίπλα στη στάση Μετρό, κάθε Σάββατο στις 6.15μ.μ. και Κυριακή στις 9.15μ.μ.

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Προηγούμενο άρθροΟ Καζαντζάκης, η Γαλάτεια, ο παράδεισος και η κόλαση της λαγνείας (του Θανάση Αγάθου)
Επόμενο άρθρο“Με τα λόγια (γίνεται)” , ποίηση live για 12η χρονιά

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ