της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Με αφορμή την αποβολή των μέχρι πρότεινος διαχειριστών του Καφέ του Νομισματικού Μουσείου και την viral αψιμαχία που ακολούθησε για το αν εκδιώχθηκε καλώς ή κακώς μετά τη λήξη της μίσθωσης του χώρου του 2017 αλλά την είσπαξη μισθώματος μέχρι προσφάτως, σε συνδυασμό με το κλείσιμο του Καφέ του Αρχαιολογικού Μουσείου θα ήθελα να σταθώ στο ξεκαρδιστικό αν και πονεμένου σχόλιο των απανταχού κουλτουρόφιλων : «Μα και στους δυο χώρους γινόντουσαν πάμπολλες βιβλιοπαρουσιάσεις και τώρα θα γίνουν ταχυφαγεία.»
Πρώτον, με την υπερπαραγωγή βιβλίων που υπάρχει και εστιάζοντας σε ορισμένα από αυτά που κατά καιρούς παρουσιάστηκαν στα δυο καφέ, αν υπήρχε υγειονομικό της λογοτεχνίας θα τα είχε κλείσει προ πολλού και θα είχε επιβάλει στη συνέχεια απεντόμωση, απολύμανση και αγιασμό.
Δεύτερον, και σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου. Η αρνητική σύνδεση των γραμμάτων και των ταχυφαγείον. Δεν μπορώ να αρνηθώ πως το Καφέ του Νομισματικού Μουσείου ήταν μια όαση στο κέντρο της Αθήνας, από την οποία έχω προσωπικά υπέροχες αναμνήσεις. Εκεί δεν έχω καταφέρει να πιω καφέ επειδή γελούσαμε ασταμάτητα με τον αγαπημένο μου συγγραφέα Νικόλα Σάπο, εκεί έχω καθίσει με τη μαμά μου μετά από αδυσώπητο shopping, εκεί με πήγαν οι φίλες μου για να δουν το μονόπετρό μου όταν αρραβωνιάστηκα. Όμως κάτι να μαρκάρετε ως προστιθέμενης αξίας κουλτουροχώρος επειδή εκεί γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις είναι μια αέρινη μανούβρα λογικής επιπέδου κρίκων Πετρούνια.
Δεκτό, οι καλλιτέχνες αποζητούν την ομορφιά όπως οι συνδετήρες τον μαγνήτη. Αλλά, μάνα μου, αν δεν έχεις ταλέντο, και στους ειδυλιακούς Κήπους της Αγγλίας να σε φέρουν, όπου τα πράσινα φυλλώματα παφλάζουν πάνω από τα στρουμπουλά προβατάκια, τίποτε δεν θα γράψεις της προκοπής και το ξέρω αυτό από πρώτο χέρι, από τον εαυτό μου. Ακόμη όμως και παραβλέποντας αυτή τη λεπτομέρεια, θα ήθελα να ήξερα πότε γίναμε τόσο της βιτρίνας και του θεαθήναι που ο χώρος προσδίδει βαρύτητα σε ένα βιβλίο δαντέλα.
Και ερωτώ: τρώνε χάμπουργκερ οι συγγραφείς; Και απαντώ. Βεβαίως.
- Ο Ίαν Φλέμινγκ, γνωστός καλοφαγάς και Κεντ-άκιας που έδωσε στον χαρακτήρα του τον μονογενή το νούμερο του λεωφορείου που συνδέει το Κάντερμπέρι με το Λονδίνο (007), είχε την pub Duck Inn στο χωριουδάκι Pett Bottom για δεύτερο σπίτι του. Μπορεί η παμπ πρόσφατα να έκλεισε, αν ρωτήσεις όμως οποιονδήποτε στην περιοχή να σου πει το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό όταν ακούει Ίαν Φλέμινγκ, ελάχιστοι θα πουν James Bond. Οι περισσότεροι θα πουν: Duck Inn. Στα Διαμάντια Είναι Παντοτινά, ο Leiter συνοδεύει τον James στον πάνω όροφο ενός αμερικανικού φαγάδικου όπου «αποφεύγοντας τον μοδάτο χώρο όπου σύχναζν διάσημοι ηθοποιοί και συγγραφείς».
Θα μου πείτε ο Φλέμινγκ πέθανε από καρδιά στα 56 αφού ήπιε, κάπνισε και έφαγε τον αδόξαστο. Επόμενος!
-
Η συνταγή του Χεμινγουέι Ο Έρνεστ Χέμινγουεη που έχει ξοδέψει τόνους λέξεων για να περιγράφει φαγητά με πάθος λιμάρη και γνώση σεφ πριν το Masterchef γίνει μόδα, είχε δική του συνταγή για το τέλειο χάμπουργκερ που ανακαλύφθηκε κατά την πρόσφατη διαδικασία ψηφιοποίησης των αρχείων του από τη βοστωνέζικη βιβλιοθήκη- μουσείου John F. Kenned . Σύμφωνα με τη συνταγή το μπιφτέκι πρέπει να τηγανίζεται. Ευτυχώς που δεν περίμενε να πάρει Νόμπελ Διαιτολογίας. Θα μου πείτε, αυτός ήταν κικιρίκου και μέθυσος και αυτόχειρας. Επόμενος!
3. Θα μου πείτε εντάξει οι ταλαντούχοι συγγραφείς εκτιμάνε το χειροποίητο γκουρμέ χάμπουργκερ. Θα σας απαντήσω: J.D Salinger, «ο Φύλακας της Κέτσαπ», σύμφωνα με παλαιότερη δημοσίευση των New York Times. Στην αλληλογραφία του με τον λονδρέζο φίλο του Donald Hartog που δώρισε η κόρη του δεύτερο στο Παν/μιο East Anglia, ο Salinger αναφέρει πως το κορυφαίο χάμπουργκερ, το καλύτερο από όλα είναι το Burger King. Ναι, αυτό το ιδιο που έχουμε και στο Ελ Βενιζέλος.
4. Θα μου πείτε αυτοί είναι όλοι λευκοί Αγγλοσάξονες. Ωραία, ο Barak Obama έσπειρε πανικό στην αλυσσίδα των Five Guys, όταν την επισκέφθηκε και παρήγγηλε μόνος του το αγαπημένο του μπέργκερ. Τι είπατε; Και όμως είναι συγγραφέας- η αυτοβιογραφία του Η Γη της Επαγγελίας έχει πουλήσει σχεδόν 2 εκ αντίτυπα. Αλλά και αυτός Αμερικανάκι είναι.
5. Μήπως ο Χαρούκι Μουρακάμι σας κάνει περισσότερο; Όχι μόνο στον Κάφκα στην Ακτή έχει δώσει ζωή στο «Διοικητή»- λογότυπο των KFC, όχι μόνο στη συλλογή διηγημάτων Ο Ελέφαντας Εξαφανίζεται έχει συμπεριλάβει ένα διήγημα (Η Δεύτερη Ληστεία Φούρνου) όπου αναφέρει πως ένα ζευγάρι πάει να ληστέψει τα McDonalds και αντί για χρήματα ληστεύει 30 Big Mac και τρώει τα 10, σε άρθρο του στον New Yorker σημειώνει:
«‘Οποτε πάω στις ΗΠΑ, αφού φύγω από το αεροδρόμιο και τακτοποιηθώ στην πόλη, απαξάπαντως θα πιάσω τον εαυτό μου να θέλει να πάει για hamburger. Είναι φυσική ορμή, αλλά μπορείτε να το αντιληφθείτε και ως ιεροτελεστία- και τα 2 ισχύουν.
Ιδανικά, θα πάω στο μπεργκεράδικο κατά τη 1:30, όταν τα πλήθη που τρώνε μεσημεριανό έχουν αναχωρήσει, θα βολευτώ στον πάγκο και θα παραγγείλω μια Coors Light και ένα τσηζμπεργκερ-μου αρέσει με medium μαγειρεμένα μπιφτέκι, ωμά κρεμμύδια, ντομάτες, μαρούλι και πίκλες. Μαζί με πατάτες τηγανιτές και, όπως ένας παλιόφιλος, με μια μερίδα coleslaw. Κριτική είναι η συνεισφορά της μουστάρδας (πρέπει να είναι Dijon) και της κέτσαπ Heinz. Κάθομαι εκεί, ρουφώντας τη μπύρα μου, ακούω τις φωνές των ανθρώπων γύρω μου και τους ήχους των πιατικών, προσεχτικά προσλαμβάνοντας την ατμόσφαιρα αυτής της διαφορετικής χώρας, καθώς περιμένω να αναδυθεί το τσηζμπεργκερ μου. Μόνο τότε συνειδητοποιώ πως τώρα ναι, είμαι όντως στην Αμερική.»
Θα μου πείτε είσαι σεξίστρια, έχεις βάλει μόνο άνδρες. Δεν θα σας απαντήσω τίποτε, πείνασα και πάω για burger.
