της Μαρίας Τσάτσου(*)
Το τραίνο περνάει
οι γεωργοί σταματάνε τη δουλειά
στηριγμένοι στην αξίνα τους το κοιτάνε
προφταίνουνε να δούνε κεφάλια
κεφάλια κοριτσιών μερικά με σκουφια άσπρα
το τραίνο σφυρίζει και πάει
με το ανθρώπινο θηλυκό φορτίο του
τα μαρμαρωμένα κορίτσια
δεν ξέρουνε που πάνε ούτε γιατί
ούτε ποιος αποφάσισε
μωρά μικρές και μεγάλες
η ιστορία ξέρει καλά
αλλά σωπαίνει ένοχα
σκεπάζει τους ομαδικούς τάφους
τον φόβο τις κραυγές το αίμα
τα άσυλα ξέρουνε κι αυτά
αλλά δεν μιλάνε
και το τραίνο περνάει
προς τον θάνατο
το τραίνο περνάει
διασχίζει βουνά και πεδιάδες
της Ελλάδας
προς άγνωστη κατεύθυνση
με φορτίο από τριών μηνών
έως τριάντα ετών
είκοσι πέντε χιλιάδες
ή είκοσι εννέα χιλιάδες κατ΄άλλους
μωρά κορίτσια γυναίκες
σιωπή χωρίς έλεος τις καλύπτει
κάτι ξέρουν τα χωριά
τα ορφανοτροφεία κάτι ξέρουν
τα βιβλία της ιστορίας
ψελλίζουν ψέμματα
φαντασθείτε αυτό το ταξίδι
με τα μωρά να κλαίνε ατάϊστα
κι ανάλλαγα
προς τον όλεθρο
με τα κορίτσια και τις γυναίκες
να καταριώνται τη μοίρα τους
ενώ το τραίνο τρέχει
προς άγνωστη κατεύθυνση
διασχίζοντας
τα βουνά και τις πεδιάδες
της Ελλάδας
μέσα στην ένοχη σιωπή
Φεβρουάριος 2021
(*) Η Μαρία Τσάτσου είναι ποιήτρια – δημοσιογράφος. Το ποίημα είναι το εναρκτήριο της ανέκδοτης ποιητικής συλλογής «Τραίνο»
